Vreemde vogel toch, die Neil Young. Klaagde hij in zijn boek Waging Heavy Peace steen en been over de slechte geluidskwaliteit waar mensen tegenwoordig genoegen mee nemen en lanceerde hij onlangs als antwoord daarop zijn muziekspeler Pono, nu komt de immer onvoorspelbare singer-songwriter ineens met een album dat bewust zo ouderwets en krakerig klinkt als, bijvoorbeeld, Woody Guthries Dustbowl Ballads. Het zeer persoonlijke A Letter Home kwam tot stand in een ouderwetse, van buiten op een telefooncel lijkende ‘Voice-o-Graph’, waarmee je snel een opname kunt maken om die vervolgens in no time op vinyl te laten persen. Ondanks het beroerde geluid schijnt als altijd Youngs oprechtheid door terwijl hij, met enige hulp van Jack White op piano en gitaar, werk van songwriters als Tim Hardin (Reason To Believe), Bob Dylan (Girl From The North Country) en Bruce Springsteen (My Hometown) eigen maakt. Interessant is bijvoorbeeld de keuze voor Bert Janschs sombere Needle Of Death, waar de melodie van zijn eigen Ambulance Blues op gebaseerd lijkt. A Letter Home luistert weg als een verzameling demo’s en buiten de Jansch-cover voegen de uitvoeringen niets wezenlijks toe aan de originelen, maar stuk voor stuk wekken ze toch de nodige sympathie. Het is zeker niet de slechtste plaat uit Youngs wisselvallige carrière – die eer gaat nog altijd naar het krankzinnige rockabillyexperiment Everybody’s Rockin’ (1983) – maar wel een van de meest curieuze.
2 Reacties
Dit is opnieuw een schitterend album van mijn grote idool Neil Young. Hij weet samen met grootheden als Jack White schitterende covers te maken van o.a een andere grootheid Bert Jansch van Pentangle een folk-rock groep uit Engeland die ook prachtige songs heeft gemaakt.Neil zingt op gevoelige wijze het schitterende nummer Needle of death al was het zijn eigen nummer.
Hij was altijd al enthousiast over het gitaarspel van Bert Jansch. Hij luisterde bij een vriendin steeds naar een LP van hem in die tijd.(tussen 68 en 70 ergens)