Weinig veteranen uit de popgeschiedenis weten veertig jaar na hun debuut nog steeds platen te maken die makkelijk meekunnen met het beste eerdere werk. John Hiatt is zo’n zeldzaamheid en daar mag je best je pet voor afnemen, want de zestigplusser lijkt in het nieuwe millennium productiever dan ooit. Zijn inmiddels aardig doorleefde stem wordt op Terms Of My Surrender optimaal benut in elf afwisselend bluesy en folky songs, met hier en daar een licht satirische noot. Zoals in Old People, waarin Hiatt definitief afrekent met vooroordelen over bejaarden. Meer dan op persoonlijker getinte albums als Bring The Family (1987) en Crossing Muddy Waters (2000) bewijst de altijd oprechte singer-songwriter zich een meester in het schrijven van verhalende teksten. Wind Don’t Have To Hurry kan zo door Tom Waits op plaat gezet worden, Face Of God verdient het om uit te groeien tot een moderne bluesstandard en de titeltrack is een lome jazzachtige ballad zoals men ze nog maar zelden schrijft. Terms Of My Surrender degradeert Hiatts prima – zij het niet bijzonder evenwichtige – vorige plaat Mystic Pinball (2012) tot een leuk tussendoortje.
0 Reacties