Ryan Adams in Paradiso

Ryan Adams schrapte een album en begon opnieuw, met als resultaat een introspectieve, naar hemzelf vernoemde plaat die in tegenstelling tot zijn vorige singer-songwriter-album Ashes & Fire uit 2011 vol staat met gedragen rock. Af en toe een akoestisch pareltje, maar voornamelijk galmende en zalvende lichte rockers. En ook al klinkt de man altijd als een zoekende en verloren ziel, de cd lijkt toch te bewijzen dat Adams goed in zijn vel zit. Eens luisteren of dat in Paradiso te Amsterdam ook het geval is.

Natuurlijk heeft de zanger ook hier een verleden. In 2006 verliet hij bijvoorbeeld het podium zonder ook maar op of om te kijken, zijn toenmalige Cardinals-bandleden in vertwijfeling achterlatend. Maar zich revancheren is nergens voor nodig, blijkt ook uit het feit dat Paradiso op een of twee kaartjes na totaal is uitverkocht. Adams is een ‘artiesten artiest’, zo blijkt ook uit de vele bekende koppen in het publiek, waarvan slechts een enkeling al aanwezig is voor het voorprogramma.

Kieren Leonard mag het binnenschuifelende en -keuvelende publiek vermaken alvorens heer Adams optreedt. De Ierse singer/songwriter heeft zijn gitaar nogal schel staan en zijn zang wat hard. Toch klopt het wel wat hij doet en ook al lijkt hij zo af en toe geforceerd een Gavin Rossdale-stem op te zetten en zijn veel van zijn keuzes wellicht ietwat gemakkelijk, de man krijgt de handen steeds vaker op elkaar. En terecht. Jammer alleen, zoals Dolf Jansen ook al terecht twitterde, dat de meeste mensen meer bezig zijn met hun eigen stem en de beslommeringen van alle dag. Maar het feit dat de bar in de zaal dicht is tijdens de hoofdact geeft wel hoop dat het dan stiller is…

In de hoek
IJdele hoop natuurlijk. Want na een meer dan hartelijk applaus en het eerste nummer Gimme Something Good, ook het openingslied van de nieuwe plaat, gaat het gebakkelei in de zaal over ditjes en datjes weer vrolijk verder. Maar het geroezemoes en de vervelende schreeuwlelijk rechts vooraan in de zaal kunnen Ryan Adams niet van zijn stuk brengen. Hij zet hem zelfs – zonder te schelden – als een volleerd stand-up komiek in de hoek en te kijk.

Ook het langzaamaan verliezen van zijn stem lost hij later vakkundig op, maar alvorens het zover is, brengt hij met verve I Love You But I Don’t Know What To Say en Dirty Rain van zijn voorgaande album Ashes & Fire ten gehore. Hij heeft overduidelijk enorm veel plezier in zijn nieuwe nummers, zoals het magistrale Shadows en het erg fijne Kim. Daarnaast komen ook nog My Wrecking Ball, I Just Might en Stay With Me van de nieuwe plaat voorbij, en een zeer klinkende uitvoering van Oh My Sweet Carolina, dat voorafgegaan wordt door een nummer dat, zo zegt Adams, “niet bestond en dus ook niet gehoord kan zijn door het publiek.” Het blijkt uiteindelijk The Door te zijn, afkomstig van zijn onuitgebrachte album Blackhole (dat waarschijnlijk komend jaar het levenslicht zal zien.)

Stemproblemen
Eerder had de man dus al aangegeven last van zijn stem te hebben. Meteen stelde hij het publiek gerust met een fijne steek onder water richting het journaille: “De interviews waren allemaal al gedaan en voorspoedig verlopen.” Maar na Oh My Sweet Carolina verlaat Adams het podium met de belofte zo snel mogelijk terug te komen. Hij moet alleen echt iets hebben voor zijn keel. Na slechts een tiental minuten komt de zanger dan ook terug. Met een mondharmonica-intro dat iedereen kippenvel bezorgt, brengt hij een gedragen Why Do They Leave ten gehore. Zo wordt het toch nog stil in Paradiso. Daarna brengt hij ook Trouble van de nieuwe plaat in een akoestische versie ten gehore, net zoals Rats In The Wall (afkomstig van de in augustus dit jaar verschenen, tien nummers tellende ep 1984, waarop het als een hardcorepunknummer tot je geschreeuwd wordt).

Dat nummer wordt aangekondigd met veel humor en innemendheid, waaruit ook maar weer blijkt hoe lekker Adams in zijn vel zit. Elk probleem lost hij vakkundig en professioneel op. En dat zijn stem het langzaam begeeft, geeft de show alleen maar meer charme. Zo wordt het ditmaal in Paradiso dus een memorabele avond om de juiste redenen.

Gezien op dinsdag 23 september 2014 in Paradiso
Foto’s: Luuk Denekamp