Sinéad O’Connor in Melkweg

Er staat een rij wachtende mensen tot aan het Leidseplein op deze mooie zondagavond. Het is een ander soort publiek dan gewoonlijk voor de Melkweg te Amsterdam. Deze mensen zijn goed opgevoed. Ze wachten netjes en schuifelen gedwee richting de ingang. En allemaal komen ze voor hun idool, Sinéad O’Connor, de zangeres die de afgelopen jaren voornamelijk voor andere zaken in het nieuws was dan haar machtige stem en haar geweldige muziek.

We gaan hier niet weer het verleden oprakelen. Er is al genoeg geschreven over het wel en wee van de zangeres. Het is belangrijker om vast te stellen dat ze wederom op de weg terug is of zelfs ergens is waar ze nog niet eerder is geweest. Want aan de cover van haar nieuwe album I’m Not Bossy I’m The Boss te zien, heeft ze zich wederom opnieuw uitgevonden. Zal ze vanavond ook vol geplamuurd, met pruik en in PVC-jurk op het podium staan? In afwachting van de zangeres blijkt dat het publiek nog keuriger is dan buiten werd gedacht, want het is lekker druk in de Melkweg, maar niet te vol, en de mensen wachten wederom netjes achter elkaar in rijtjes bij de bar om drinken te bestellen. Wat een fijn publiek…

De lichten gaan uit. O’Connor komt op en ze begint met de John Grant-cover Queen Of Denmark. Langzaam en gestaag bouwt het nummer zich op en bij de eerste ontploffing gaat er een siddering door de zaal. Je ziet de elektrische lading bijna van mens tot mens springen. Gejoel en gejuich stijgt op en tranen lijken hier en daar te wellen. Daar is ze dan in haar prediker-uitdossing. Gelukkig nog steeds haar kale zelf. De verguisde zangeres die bij zoveel mensen in de wereld meer doet dan entertainen. Ze lijkt voor hen te spreken en met hen ten hemel te schreeuwen, en dat laat het publiek duidelijk merken. Dat is ook zo’n beetje het enige geluid dat het publiek laat horen, want tijdens de rustige nummers kun je een speld horen vallen. Er wordt zowaar niet doorheen gekletst. Waar zijn deze mensen bij andere concerten?

Onzeker
Toch weet ze de spanning niet vast te houden. Ook al swingen de daaropvolgende nummers 4th And Vine en de nieuwe single Take Me To Church, er hapert ook iets. Haar verrassende begeleidingsband speelt divers, strak en hard, maar O’Connor en de twee andere zangeressen weten elkaar in deze beginsongs net niet te vinden en Sinéad zelf begint zich meer en meer terug te trekken. Ze heeft zich nooit helemaal comfortabel op het podium gevoeld. De manier waarop ze naar de grond staart, de hele show lang met haar oortjes en het geluid blijft zoeken naar de juiste instellingen en haar overdreven verontschuldigingen later in de show over haar ‘belabberde’ gitaarspel, lijken dit te bevestigen. Ze lijkt nog onzekerder dan voorheen. Onterecht, want haar stem wordt gedurende de show sterker en haar eigen plezier steeds zichtbaarder, waardoor het een vreemde paradox blijft.

Vanaf het daaropvolgende nummer 8 Good Reasons komen de stemmen wel samen en lijkt het perfecte geluid gevonden en kloppend. The Wolf Is Getting Married brengt ze glimlachend en springend, en Harbour klinkt als het gedragen pareltje dat het hoort te zijn. In This Heart brengt ze a capella met de twee achtergrondzangeressen en de pianist. Het breekbare Something Beautiful klinkt met slechts O’Connor op gitaar wonderschoon en What Doesn’t Belong To Me laat een zangeres horen die het verdient om aanbeden te worden.

Gerustgesteld
Thank You For Hearing Me, Jealous en The Voice Of My Doctor leiden naar het altijd krachtige The Emperors New Clothes. The Last Day Of Our Acquaintance wordt onthaald en meegezongen als een lang verloren liefde, waarna ze het publiek bedankt en het podium verlaat. Ze komt na enkele minuten nog terug voor Kisses Like Mine met de gehele band en Streetcars dat ze samen met de toetsenist langzaam wegstervend ten gehore brengt. Ze eindigt met een groots en toch intiem gebracht gebed Before We End Our Day. Daarmee zendt ze haar gevolg naar huis, voldaan, gerustgesteld en overtuigd van Sinéad O’Connors machtige stem. Gelukkig is ze nog steeds haar kale zelf.

Gezien op zondag 28 september 2014 in de Melkweg, Amsterdam
Foto’s: Luuk Denekamp