Terug op heilige grond, zo voelt het (althans, dat zeggen ze) voor de heren van Flying Colors bij het optreden in het Tilburgse 013. Dit was de plek waar in 2012 de dvd Live In Europe werd opgenomen. Het was toen het Nederlandse podiumdebuut, nu twee jaar later en een studioalbum (Second Nature) verder, is het nieuwe er een beetje af. Deze keer was het een set zonder allerlei uitstapjes van de individuele muzikanten, slechts zanger Casey McPherson kreeg een solospot. Hij is ook het minst bekend van dit stel. De andere muzikanten – toetsenist Neal Morse, gitarist Steve Morse, bassist Dave LaRue en drummer Mike Portnoy – hebben hun roem reeds verdiend in de prog (Spock’s Beard, Transatlantic) of iets harder werk (Deep Purple, Dream Theater, Dixie Dregs).
Je merkt nu dat McPherson meer onderdeel van de band is geworden. Met zijn prachtige stem is hij een geweldig ingrediënt in de Flying Colors-sound, al kunnen de onafscheidelijke Morse (Neal) en Portnoy het niet laten om een stukje mee te zingen. De Second NaTOUR doet slechts tien steden aan, de schema’s van de drukke muzikanten laten meer niet toe. Een reisje Milaan – Tilburg was te krap gepland, waardoor het concert te laat begon. Het enthousiasme van het publiek was er niet minder om. Ook de nieuwe nummers, vooral Peaceful Harbor, werden uitbundig onthaald. Met Infinite Fire als toegift was de koek weer op.
Flying Colors in 013, Tilburg
Gezien op donderdag 9 oktober
Tekst en foto’s: Bert Treep
2 Reacties
Beetje magere recensie hoor. Ik doe een nieuwe poging: Misschien was de late aankomst reden dat het geluid bij de eerste nummers niet helemaal jofel uit de speakers kwam. Met name Neil Morse zijn toetsen hadden last van haperende techniek. Maar het spelplezier van met name Mike Portnoy maakte dit meer dan goed. Na deze wat aarzelende start, was de beer los. Met als sympathiek middelpunt Casey McPherson die veel indrukte maakte met zijn breekbare maar overtuigende zang. Zowel de nieuwe nummers van de splinternieuwe cd als de oude van het titelloze debuut kwamen sterk over, de mix was goed gekozen. Steve Morse (gitaar) heb ik zelden zo furieus horen en zien soleren, chapeau! Dat je dan als progrock-band kiest voor acoustische intermezzo’s met mooie samenzang (One love forever) in het middenstuk getuigt van lef. Je kon in 013 weer een speld horen vallen! Na de toegift (Infinite Fire werd gelukkig krachtiger neergezet als twee jaar geleden) was het dan toch gedaan. Mike wenste iedereen “a good night rest”. Daar was het publiek misschien nog niet aan toe, maar Flying Colors wel. Dringt de vraag zich op: ze hebben zich in bochten gewrongen vanwege andere contractuele verplichtingen om er tien concerten world-wide uit te wringen. Een vermoeiende tour. Maar wat nu? Een uitdijende fan-base wil meer. Kan en wil Flying Colors meer? Ze zullen moeten kiezen. Dat er muzikaal nog veel meer in zit, daar is geen twijfel over mogelijk. Supergroep!
Yep met beide recensies eens. Was mooi avondje, maar net iets te kort. Of we waren vorige keer gewoon teveel verwend. Anyway, hier staat mijn fotoserie: https://www.flickr.com/photos/jschort10/sets/72157648247765488/