The Gaslight Anthem in Heineken Music Hall

Sinds het tweede album The ’59 Sound is het hard gegaan met The Gaslight Anthem. De verkoopcijfers bleven stijgen, de band deed zo’n beetje alle grote festivals aan en de zalen werden groter en groter. Zo stond het viertal twee jaar geleden nog in Paradiso, maar vanavond mogen de Amerikanen hun kunstje voor de eerste keer vertonen op het podium van de Heineken Music Hall. Een teken aan de wand voor de nog altijd groeiende populariteit van de Amerikanen, of is de HMH net een stapje te groot?

De eerste keer dat ik The Gaslight Anthem live aan het werk zag, was zes jaar geleden. Samen met een handvol punk- en hardcorebands stond de band uit New Jersey in het kleine bovenzaaltje The Stage in Arnhem, tegenover een bezoekersaantal van hoogstens 75 man. Doorbraakplaat The ’59 Sound moest toen nog verschijnen. Sinds de release van dat tweede album, halverwege 2008, ging het hard met de band rond zanger/gitarist Brian Fallon. De oorspronkelijke punkrock-klanken van debuutalbum Sink Or Swim (2007) maakten beetje bij beetje plaats voor een grootser rockgeluid, met airplay, festivaloptredens en groeiende bezoekersaantallen tot gevolg. Ook muzikaal bleef de band zich ontwikkelen, getuige het sterke vierde album Handwritten uit 2012. Daarmee vergeleken viel het onlangs verschenen Get Hurt enigszins tegen; een wat grillige plaat zonder échte uitschieters.

Flinke upgrade
Geheel in de lijn der verwachting ligt de nadruk vanavond toch op Get Hurt. Wat echter opvalt, is dat het nieuwe materiaal in een live-setting prima mee kan met het vroegere werk. Zo wordt de toon direct gezet door het heavy intro van Get Hurt-opener Stay Vicious en blijven ook nummers zoals 1,000 Years, Rollin’ And Tumblin’ en Helter Skeleton goed overeind tussen de oudere songs. Aan het begin van de show worstelt Fallon hier en daar nog wat met de zuiverheid van de hoge noten – iets waar hij wel vaker last van heeft – maar storend is dat allerminst. Na een paar nummers neemt de Amerikaan even de tijd om stil te staan bij het feit dat vanavond de grootste clubshow is die de band tot nu toe op Hollandse bodem gaf. “Een flinke upgrade”, glimlacht de frontman. Terecht ook, want hoewel de HMH niet tot achteraan vol staat, is de Amsterdamse muziekhal toch zeker voor driekwart gevuld. Wanneer Fallon even later aankondigt geen obligate toegift te zullen geven maar gewoon door te blijven spelen totdat de tijd om is en de bassist op de hem toegeworpen bloemen gaat liggen en een kus van zijn frontman krijgt, blijkt wel hoezeer de mannen er zin in hebben vanavond.

Schoenengooier
Dat goede humeur van Fallon wordt later echter op de proef gesteld. Vanuit het publiek wordt de volgetatoeëerde Amerikaan tot tweemaal toe door dezelfde persoon met een schoen(!) bekogeld. Fallon reageert geagiteerd en dreigt even de raddraaier met een versterker te lijf te gaan, maar zet uiteindelijk toch een langzamere versie van Great Expectations in. Tijdens 1930 gaat het wederom mis. Fallon onderbreekt het nummer en spreekt de persoon in de voorste rij aan op zijn wangedrag. Gelukkig loopt het opstootje uiteindelijk met een sisser af. De band zet de show voort en aan het eind van het concert krijgt de jongen in kwestie zelfs nog zijn schoeisel terug. Een sympathieke geste.

The ’59 Sound?
Hoewel het accent dus logischerwijs op het meest recente album ligt, zijn het toch vooral de songs van The ’59 Sound en Handwritten die vanavond de meeste bijval krijgen (waarbij Biloxi Parish van die laatste plaat verrassend genoeg wordt onderbroken voor een korte cover van Black Sabbaths War Pigs). Ook Sink Or Swim is met We Came To Dance, Wooderson, We’re Getting A Divorce, You Keep The Diner en het eerdergenoemde 1930 aardig vertegenwoordigd, maar het uit 2010 stammende American Slang komt er daarentegen karig vanaf; gek genoeg passeert alleen het titelnummer de revue. Na een dikke anderhalf uur komt de show uiteindelijk ten einde met The Backseat, afsluiter van The ’59 Sound. Wellicht had het te maken met het overschrijden van de maximale speeltijd, maar het was logischer geweest als The Gaslight Anthem had afgesloten met het titelnummer van die plaat. Hierdoor miste de show immers een stevig einde; een kleine kreuk in een verder zeer degelijk optreden, dat door desbetreffende publiekslieveling ongetwijfeld was gladgestreken.

Ondanks deze Grote Afwezige zette The Gaslight Anthem vanavond een solide show neer waarmee de band liet zien ook prima uit de voeten te kunnen in een zaal van het formaat HMH. Toch komt de band stiekem het best tot zijn recht in een klein, donker zaaltje, maar die tijden lijken nu definitief achter ons te liggen. Jammer, maar het zij de mannen gegund.

The Gaslight Anthem in Heineken Music Hall
Gezien op zaterdag 15 november 2015