In Lust For Life 049 verdedigt Steve Hackett zijn keuze voor onze lijst met de vijftig platen die voor altijd bewaard moeten blijven. Natuurlijk kwam tijdens ons gesprek ook zijn uitstekende nieuwe album Wolflight, dat we beloonden met vier sterren, aan bod. “Deze plaat is gemaakt zonder ook maar een beetje rekening te houden met wat radiozenders wel of niet acceptabel vinden”, aldus de voormalige Genesis-gitarist.
In een van de vorige edities van Lust For Life maakte Hackett zich boos over het feit dat zijn solocarrière wel heel erg onderbelicht bleef in de Genesis-documentaire Together And Apart. Terecht, want de sympathieke, welbespraakte Brit heeft sinds zijn inmiddels veertig jaar oude eerste meesterwerk Voyage Of The Acolyte een heleboel fascinerende muziek gemaakt. Wolflight is daar weer een mooi voorbeeld van. Terwijl zijn stem door de vele telefonische interviews steeds heser wordt, vertelt de gitarist over een van zijn meest persoonlijke en veelzijdige platen tot nu toe.
In het persbericht bij Wolflight zeg je: “Al sinds ik in de muziekbusiness terechtkwam, wilde ik dit album maken.” Waarom heeft het zo lang geduurd om die wens in vervulling te laten gaan?
“Het heeft meerdere redenen. Ik denk dat je er zelf klaar voor moet zijn om al je emoties volledig te uiten. Daarnaast ben ik op een punt beland waarop zowel de technologie als de muzikanten die met me werken een enorm hoge standaard hebben bereikt en dat geeft me meer flexibiliteit. De timing is perfect voor deze muziek, die voor het grootste deel niet mainstream is. De plaat is gemaakt zonder ook maar een beetje rekening te houden met wat radiozenders wel of niet acceptabel vinden. Ik maak gewoon de muziek die mij raakt, met invloeden uit alles van pop en rock tot wereldmuziek, folk, blues en opera; alle stijlen die ik ken worden samengevoegd. Ook maakte ik gebruik van exotische instrumenten als de Armeense doedoek en een Arabische luit. Daardoor kunnen de composities afwisselend heel groot of heel klein worden. Ze zijn heel filmisch en vormen een denkbeeldige soundtrack bij een film die niet door de ogen wordt ondergaan, maar door de oren. Hopelijk vormt de muziek beelden in het hoofd van de luisteraar. Geen enkele stijl blijft te lang hangen. Het zijn korte uitbarstingen, waarna we weer verdergaan. In dat opzicht is deze muziek typisch progressief, maar ik denk niet dat ik dit heel veel jaren geleden had kunnen doen. Het album is gebaseerd op mijn eigen ervaringen, de plaatsen die ik heb bezocht, de mensen waar ik van hield. The Wheel’s Turning heeft bijvoorbeeld een deuntje dat ik vroeger als kind op mijn harmonica speelde en Bats In The Belfry heette. De melodie is aan het einde van het nummer te horen en doet denken aan een kermisrit. De invloeden uit mijn jeugd zijn er dus nog steeds.”
Je bent extra vroeg opgestaan tijdens het schrijven voor deze plaat, heb ik begrepen?
“Een groot deel van het album is inderdaad geschreven in de ‘wolflight’, zo rond vijf uur ’s ochtend, net voor de dageraad. Het is het uur waarop Odysseus wakker werd en ook het favoriete tijdstip voor wolven om op jacht te gaan. Ik heb zelfs tijd doorgebracht met die dieren. Net buiten Rome had ik een fantastische ervaring toen ik ze mocht fotograferen en met hun welpen mocht spelen. Het was een prachtige dag. Er was iemand bij die me vertelde dat een van de wolven gerespecteerd werd door de anderen en als dat dier me aan de rest introduceerde, zouden ze zich vriendelijk gedragen. We wilden echte emoties hebben voor de foto’s, dus moesten ze me accepteren. Ik liet ze aan me ruiken en gelijk kwamen ze naar me toe met hun welpen. Een van hen stond op een muur en ik dacht even dat hij zou vallen. Ik probeerde hem te helpen, waarna hij aan mijn hand begon te likken. Een ongelooflijke ervaring. Omdat ik liet zien dat ik bezorgd was, begon hij genegenheid te tonen. Wolven zijn enorm intelligente wezens.”
Hoe komt het dat je zo gefascineerd bent door deze dieren?
“Ze hebben iets spiritueels. De wolf is een van de eerste vrienden van de mensheid en ik wilde die connectie met de geschiedenis op mijn nieuwe plaat, ik wilde de voorouders eren. De onderwerpen op deze plaat zijn allemaal vrij primitief. Research doen voor het album was dan ook erg interessant.”
Vond je het niet eng om voor het eerst met wolven in aanraking te komen?
“Ja, aanvankelijk best wel. Maar ik wist ook dat ik professioneel moest zijn als ik iets voor elkaar wilde krijgen. Laten we het zo zeggen: mijn interesse was groter dan mijn angst. Als kind was ik doodsbang van die dieren, omdat ik platen had met verhalen over de ‘big bad wolf’. Ze worden vaak verguisd, want kinderen lezen over hoe enge wolven ze opeten. Maar dat is dus niet mijn ervaring. De moderne mens staat nu anders tegenover de wolf. Ze worden zelfs opnieuw geïntroduceerd in Schotland en dat was een paar jaar geleden nog ondenkbaar. Ik vind dat geweldig.”
Inmiddels is je eerste soloplaat Voyage Of The Acolyte veertig jaar oud. Hoe ga je dat vieren?
“Ik ga later dit jaar, vanaf september, nummers van Voyage Of The Acolyte live spelen. Daarnaast is een deel van mijn vroege werk van een 5.1 mix voorzien door Steven Wilson. Hij heeft Please Don’t Touch [1978, red.] en Spectral Mornings [1979] al gedaan, maar we hebben de originele masters van Voyage Of The Acolyte nog niet gevonden. Die plaat hebben we dus nog niet kunnen mixen. Ik weet ook niet of Steven dat gaat doen. Maar die andere twee komen waarschijnlijk eind september opnieuw uit in een box.”
Wolflight is op 6 april verschenen. Steve Hackett is dit jaar ook live te zien in Nederland. Op 2 en 3 oktober speelt hij in De Boerderij te Zoetermeer.
Foto: Rick Pauline
0 Reacties