Róisín Murphy in Paradiso

Ooit begon Róisín Murphy per ongeluk haar muzikale carrière door Mark Brydon in een club aan te spreken met de inmiddels legendarische woorden: “Do you like my tight sweater? See how it fits my body.” Uiteraard was Brydon gecharmeerd en dat werd het begin van de alternative dance-sensatie Moloko. Inmiddels ligt die band in het verleden, maar Murphy zelf heeft het daar gelukkig niet bij laten zitten. Na acht jaar van muzikale stilte is ze nu terug met een nieuw album, een Italiaanse ep en een tour. En ze is nog even eigenwijs als altijd.

Dat uit zich meteen in de opener die ze voor haar show heeft gekozen: Royal T, een nummer dat ze samen met het Italiaanse electro-duo Crookers opnam. Het publiek heeft zichtbaar moeite om het te plaatsen. Ook haar outfit is behoorlijk… apart. Ze paradeert rond in strakke zwarte broek, dito rood shirt, een over haar schouders gedrapeerd jasje, sportschoenen, een enorme ketting en een zonnebril met ingebouwde mini-pet. Daarna zet ze samen met haar vijfkoppige band bestaande uit langharige jongemannen Evil Eyes van haar nieuwe album Hairless Toys in en begint het publiek een beetje te wennen. Tot ze de Moloko-interlude Tatty Narja speelt; behoorlijk veel herrie.

De zonnebril wordt ingewisseld voor een zwarte hoed met brede rand en ook de rest van haar outfit wordt vervangen door iets netters. Meteen krijgt ze een wat androgyne uitstraling. Wederom is het de beurt aan een nieuw nummer, Gone Fishing. Ze bespeelt het publiek alsof het niets is, gebruikt haar accessoires en kleding als attributen voor het entertainment dat ze brengt. Daarna is het weer tijd voor een Moloko-interlude (Dirty Monkey) die ze meeschreeuwt terwijl ze zich omkleedt in de coulissen.

Tight Sweater
Gekleed in een soort zwarte flamenco-jurk met witte stippen wordt Dear Miami ingezet. Het is het eerste en meteen laatste nummer dat ze speelt van haar vorige cd Overpowered (2007). De zaal reageert dankbaar; Dear Miami is beduidend makkelijkere kost dan wat Murphy eerder ten gehore heeft gebracht. Na afloop tart ze het publiek: “Do you like my tight sweater? See how it fits my body”, blijft ze herhalen in een stemvervormende microfoon. Ze voert een toneelstuk op en het publiek smult ervan.

Als ze In Sintesi, het eerste nummer dat ze speelt van haar Italiaanstalige ep Mi Senti (2014), inzet, blijkt Paradiso meer dan klaar voor de Italiaanse hap. Of je het nou mee kan zingen of niet, In Sintesi is een heel fijn elektronisch nummer. Daarna is het weer tijd voor een outfit-wissel. Of ja, ze sleept een gigantisch rood geval het podium op dat een soort kledingstuk is en trekt het aan. Jammer genoeg is de ballad Exile nog nét iets te rustig voor het moment. Het publiek weet niet wat het ermee aan moet.

Maagden
Dan spreekt ze voor het eerst deze avond de zaal aan. “Het is lang geleden dat we elkaar hebben gezien. We hebben elkaar toch wel eerder gezien?” Instemmend geroep volgt. “Sommigen van jullie waren nog maagd toen we elkaar voor het laatst zagen! Ha!” Paradiso staat inderdaad vol met twintigers en dertigers, ze kan best gelijk hebben. Om haar eigen verleden te herdenken, zo lijkt het, speelt ze House Of Glass. Ze schreef het nummer over haar tijd als clubbende tiener.

Daarna is het tijd voor twee albumloze singles, Simulation (2012) en Jealousy (2015). Tijd voor sensuele zichzelf herhalende en opbouwende ritmes en baslijntjes, een broek bekleed met langharige stof, een rugzak in de vorm van een beer (die later een tamboerijn blijkt te zijn en een gigantische sjaal blijkt te herbergen). Exploitation, de eerste single van Hairless Toys, volgt op dezelfde wijze en eindigt in een lange instrumentale uitloop die een stuk indrukwekkender is dan op de cd. Uiteindelijk klinkt de muziek als een enorm hard schreeuwend publiek en gaat de zaal los.

Na weer een drastische outfitwisseling (lakleren zwarte jurk met grote witte kraag) begint Murphy aan haar tweede Italiaanse uitspatting van de avond, de ballad Non Credere. Ditmaal wordt haar rustige kant juist wél gewaardeerd. Ze toont dan ook haar dankbaarheid. “Dank jullie wel! Ik ben lang weggeweest, heb dit alles gemist. Optreden, muziek schrijven, jullie zien, me omkleden, zonnebrillen, schoenen.. Ik hou echt van schoenen.” De zaal barst uit in gelach.

Muppet
Ook van haar experimentele solodebuut Ruby Blue (2005) wordt maar één nummer gespeeld, Sow Into You. Maar dat gaat dan ook fantastisch. Als de band doorgaat in de Moloko-klassieker Pure Pleasure Seeker blijkt dat dit zeker een hoogtepunt van de show is. Inmiddels springt Murphy als een soort Muppet rond over het podium in een gigantisch pak gemaakt van glimmende zwarte en zilveren slierten.

Tijdens een korte herhaling van Evil Eyes maakt ze een soort ererondje en verlaten zij en haar band het podium. Als ze weer terugkeert, draagt ze een lange felgele jas, een sjaaltje als hoofddeksel en een masker met een hoorn op haar voorhoofd. Dat laatste zet ze gelukkig snel weer af. De band zet een akoestische versie van Golden Era in, een nummer dat Murphy samen met house-dj David Morales opnam. Opeens heeft ze in plaats van een elektronica-sectie een achtergrondkoor. Langzaamaan vloeit het over in Moloko’s Familiar Feeling en pakken de mannen hun instrumenten weer op. De gele jas gaat uit en er komt een witte jurk met gekleurde strepen en bollen tevoorschijn. Na het grootste feest van het optreden is Róisín even stil, overdonderd door het applaus en gejuich dat opstijgt uit de zaal. Ze moet zichzelf even herpakken voordat ze afsluiter Unputdownable inzet. Na afloop krijgt ze bloemen in de coulissen en komt ze de zaal nog even bedanken. Dan is het, na een set van twee uur, toch echt afgelopen.

Met deze set heeft Róisín Murphy niet alleen laten zien dat ze het na acht jaar afwezigheid nog driedubbeldwars in zich heeft om een fantastische show neer te zetten, maar ook dat ze haar eigenwijze setlist – waarop de grootste hits als Overpowered, Forever More en Sing It Back ontbreken – neer kan zetten als een volledige show waar fans meer dan voldaan van terugkeren.

Róisín Murphy in Paradiso
Gezien op vrijdag 22 mei 2015
Foto’s: Willem Schalekamp