Paul McCartney in Ziggo Dome

De Beatlemania is nog altijd niet voorbij. Hoewel hij al langer een soloartiest is dan dat hij ooit Beatle is geweest, blijft Paul McCartney het levende pronkstuk van de grootste muzikale meesterwerken der popgeschiedenis. Maar het is de mix van The Beatles en zijn eigen solo- en Wings-werk dat de verscheidenheid aan generaties vanavond laat gillen als vanouds.

Vergeet die entreeprijzen: (bijna) drie uur lang Paul McCartney is elke cent waard. Er bestaat geen groter fenomeen dan Macca en de Fab Four en bij elk memorabel moment in je leven past wel een Beatles-liedje. Er is dan ook geen concert waar ik in mijn leven meer naar uit heb gekeken dan de Out There-show van vanavond, inclusief die keer dat ik als tiener Britney Spears live heb mogen zien.

Klassieke jukebox
“How can I tell you about my loved one?”, zingt McCartney met zijn Linda (Wings) in Silly Love Songs uit 1976, te horen op de video die voorafgaand aan zijn optreden wordt afgespeeld. Goede vraag. Het is onmogelijk om van dit concertverslag geen complete lofzang te maken. McCartney is als een klassieke jukebox waar je een gulden ingooit (of realistischer in dit geval: tien tientjes) en hij zingt en speelt en zingt en blijft spelen. Dat doen de vijftig jaar jongere artiesten van deze tijd hem absoluut niet na. Maar eerlijk is eerlijk, die hebben ook niet zo’n enorme hoeveelheid aan platen en nummers die de kwintessens zijn van het merendeel van de popgeschiedenis.

Vijftig jaar muziekhistorie
Met 24 studioplaten, 77 singles en ontelbare Beatles-victories is het onmogelijk om alle lievelingsliedjes van het publiek te kunnen spelen (hallo, waar is A Day In The Life en Hope Of Deliverance?), maar met veertig hits komt hij toch een heel eind. Temporary Secretary is het minste nummer van de avond en Live And Let Die (Wings) (inclusief vuurwerk), Can’t Buy Me Love en Hey Jude (The Beatles) zijn de absolute toppers. Maar niet alleen het welbekende en oude repertoire wordt aangeraakt, ook My Valentine en Queenie Eye doen goed mee. In sneltreinvaart racen we door vijftig jaar muziekhistorie. Links naast mij staat een vader met zijn veertienjarige dochter. Ik kan me geen betere opvoeding bedenken.

Eerbetoon
Het moet gezegd worden: Sir McCartney wordt over anderhalve week 73 jaar. En ja, dat kun je aan hem en zijn vrolijke maar stijve dansjes na elk nummer zien, maar vooral horen aan zijn stem. Naarmate het einde van de avond dichterbij komt, krijgen zijn stembanden het steeds moeilijker. Gelukkig kent iedereen de tekst en helpt men hem graag met toegift Yesterday. Verder doet hij het vanavond helemaal solo: zonder Linda en Wings, zonder Kanye West (gelukkig) en zonder de rest van The Beatles. Toch krijgen beide overleden Beatles (de een vermoord door Mark Chapman, de ander door kanker) een bijzonder waardig eerbetoon vanavond, waarvan met name Something voor George op ukelele erg aandoenlijk is.

De avond is weer een dikke vinger naar alle malloten met hun complottheorieën die beweren dat McCartney in 1966 al is gestorven. Dit is ‘m. De enige echte grootmeester Paul McCartney. Met een simpel “Bedankt Mokum en de mazzel” (ja dat zei hij echt) loopt ie het podium af. Morgenavond mag hij weer. Paul McCartney ziet waarschijnlijk al lang geen verschil meer in de podia en de menigte fans, maar wat is de wereld blij dat hij niet is gestopt bij sixty-four. We still need you.

Paul McCartney in Ziggo Dome
Gezien op zondag 7 juni 2015
Foto’s: Mitchell Giebels