Hel en verdoemenis was ons voorspeld. Zo’n concert in een park, midden in een hittegolf. Onvoorstelbaar hoeveel mensen hun leven hebben gewaagd om Mumford & Sons toch te zien spelen… Gelukkig bleven alle extra bordjes die ons vertelden waar je water kon drinken niet zonder effect. Uiteindelijk werd het gewoon een heerlijk gezellige zomerse toestand. Zonder doden, met een wereldband, die het ook warm had.
Want warm en druk was het zeker. De lijst met wereldbands die het Goffertpark onder hun voeten hebben gehad, is niet misselijk. Maar zelden was het zo’n opeengepakte toestand als op deze bloedhete dag. Het zegt iets over de status die Mumford & Sons in zijn drie platen lange bestaan heeft verworven. Als er nog zoiets bestaat als een mainstream, heeft deze band ‘m duidelijk bereikt. Tienduizenden tickets, verkocht aan een breed publiek van alle soorten en leeftijden. Een van de weinige brede publiekstrekkers dus waar je meteen drie geweldige voorprogramma’s en een zwik voedseltenten omheen kunt bouwen.
Precies die festivalsfeer overheerst dus op deze dag. Want Bear’s Den, Eaves en The Vaccines zouden in hun eentje ook best kleine zaaltjes voltrekken. Toch zorgt de hitte ervoor dat het veld slechts geleidelijk volstroomt. De fijne songwriter Eaves voor de vroege vogels, via de breekbare folk van Bear’s Den naar The Vaccines, dat volledig aan zijn functie voldoet als stevige opzweper. Tegen die tijd is die bloedhete zon eindelijk weg. Het wordt lekker schemerig, de stemming zit erin, en Mumford & Sons begint bijna!
Geen bloedhete climax
En het publiek, maar ook de band, zijn daar helemaal klaar voor. Het barst dan ook los tijdens die eerste paar nummers. Marcus zingt vanuit zijn tenen, zijn band ramt strak en energiek op de snaren. Dat gaat een prachtig concert worden. Van een band die nog maar pas de wereld aan zijn voeten heeft, en er nog keihard voor werkt om dat zo te houden. Toch zet dat veelbelovende begin zich niet door tot die bloedhete climax waar het publiek op wachtte. Na die heerlijke start zoekt de band even de moeilijkere, gelaagdere tour. Dat kunnen ze ook erg goed, weten we sinds het verrassende banjo-loze derde album Wilder Mind. Maar in de sfeer die inmiddels met zoveel succes gecreëerd is, verlangt de massa vooral naar een flinke ouderwetse climax. “There’s fucking lots of you”, valt ook Marcus op. Wat een opgave…
En dat eerste rustpuntje blijkt geen uitzondering. Mumford & Sons zoekt daarna vaker het geduld van de luisteraar, waardoor dit slotconcert toch niet de verlangde climax wordt. De wil is er wel, aan beide kanten, blijkt ook als vlak voor het einde doorbraakhit Little Lion Man opnieuw doorbreekt. Maar één nummer daarna is het ineens voorbij, zonder toegift of een ‘doei en bedankt’. Het was een prachtconcert, voor in een intieme zaal waar we een topband langzaam groter mogen zien worden. Het was een heerlijke dag, voor een doorgewinterde top-act die eventjes een heerlijk festival afsluit. Een mooie dag dus, ook al viel niet alles perfect op zijn plek.
Mumford & Sons in het Goffertpark, Nijmegen
Gezien op zaterdag 4 juli 2015
Foto’s: Mitchell Giebels
5 Reacties
Volgende keer als je een recensie schrijft, check even je bronnen na. Ten eerste is het Eaves, en ten tweede traden die als eerste op, en niet Bear’s Den.
’t Is maar een tip. ;)
Hoi Danielle, dank voor de tip. We hebben het even gecorrigeerd!
Sowieso beetje nikszeggende recensie dit…ben beter van LFL gewend!
Was ook een beetje een nietszeggend concert. Dus de recensie is wel van toepassing. Helaas.
Bloedhete climax, verlengde climax en een ouderwetse climax. Wat een knullig en amateuristisch geschreven stuk. Vol clichés, kromme zinnen en totaal niet informatief. De verzinsels in deze “recensie” zijn ook van erg hoog niveau. Zo wordt er gesproken over een band die pas net de wereld aan zijn voeten heeft, terwijl grootste hits “The Cave” en “Little Lion Man” toch echt al 5 jaar oud zijn. Er zijn bands waarvan de gehele carrière korter is dan die 5 jaar..