Trevor Horn is typisch zo’n naam die bij het grote publiek geen feest der herkenning oproept. Toch kan iedereen een ruime handvol van zijn producties meezingen. De man achter hits als Relax (Frankie Goes To Hollywood), Kiss From A Rose (Seal) en Owner Of A Lonely Heart (Yes) stond in Paradiso en bracht niet de minste gasten mee.
Op een podium heeft Trevor Horn in zijn muzikale carrière niet al te vaak gestaan, vooral omdat hem dat werd afgeraden door zijn vrouw en manager Jill Sinclair. Had zij gelijk? Waarschijnlijk wel, want door zich op te sluiten in zijn studio werd Trevor Horn een van de meest bepalende producers van de jaren ’80. Daarbij is hij inderdaad niet de meest natuurlijke frontman, al geniet hij vanavond in Paradiso zichtbaar van de livesetting en het contact met het publiek. En bij iemand met zo’n staat van dienst draait het gelukkig maar om een ding: de muziek.
Grote namen
Dat het met die muziek wel goed zit, blijkt meteen al wanneer de avond wordt geopend met een medley van de Frankie Goes To Hollywood-klassiekers Welcome To The Pleasuredome en Two Tribes. De band klinkt strak, energiek en meteen herkenbaar. De muzikanten hebben dan ook een indrukwekkende staat van dienst. Tot voor kort trad de Trevor Horn Band op als The Producers en dat was misschien wel een betere naam, want hoewel de focus wel degelijk ligt op Horn en zijn discografie, heeft hij niet de minste namen meegenomen. Stephen Lipson –in de jaren tachtig rechterhand van Horn en later Grammy-winnende producer van o.a. Annie Lennox en Jeff Beck – speelt leadgitaar, en Lol Creme (10cc, Godley & Creme) staat de hele avond breed grijnzend de slaggitaar te verzorgen. Die laatste mag bovendien ‘zijn’ Rubber Bullets ten gehore brengen, tot groot genoegen van het publiek.
Neplesbiennes en zeehonden
Nadat Trevor Horn zelf de microfoon ter hand heeft genomen bij de Buggles-songs Video Killed The Radio Star en Living In The Plastic Age (wat logisch is, want als zanger van deze tracks begon zijn carrière in 1979) mogen zijn achtergrondzangeressen zich wagen aan een van zijn meer recente producties: All The Things She Said van t.A.T.u. Dat gaat de verder prima presterende dames niet al te best af. Maar ach: de Russische neplesbiennes zongen het origineel nou ook niet bijster geniaal, dus het zij ze vergeven.
Na een volledig uit de toon vallende cover van Jett Rebel’s Louise, waarbij Horn opmerkt dat onze landgenoot mee zou doen maar niet kwam opdagen, is het tijd voor het hoogtepunt van de avond: de komst van Seal. En wat een energie brengt deze man het podium op. De vriendschap tussen de Britse zanger en de producer die hem al zijn grote hits bezorgde, spat bovendien van het podium af. Opvallend is dat het niet Seals eigen nummers Kiss From A Rose en Crazy zijn die de hoogtepunten vormen van de zes nummers die hij mag vertolken. Slave To The Rhythm (Grace Jones) en I’m Not In Love (10cc) krijgen dankzij zijn meeslepende performance een dusdanig fijne boost, dat we ze niet snel meer zullen vergeten.
Hits
“Het wordt moeilijk om daar nog een vervolg aan te geven”, aldus Horn wanneer Seal het podium verlaat en enkele fans die speciaal voor de zanger kwamen zich al naar de uitgang begeven. Toch lukt het de band om met Relax (Frankie Goes To Hollywood) het feest compleet te maken. Deze avond in Paradiso bewijst eenieder die het nog niet wist hoeveel grote hits Trevor Horn eigenlijk op zijn naam heeft staan. En dan zijn Duel (Propaganda), Close To The Edit (Art Of Noise) en Left To My Own Devices (Pet Shop Boys) nog niet eens voorbijgekomen…
Trevor Horn Band & Seal in Paradiso
Gezien op maandag 13 juli 2015
Foto’s: Bert Treep
4 Reacties
Wauw! Jammer dat ik het gemist heb…
Wauwie wauwie wauwie, wat een geweldig concert. Kwam voor Trevor Horn en werd niet teleurgesteld. Heb Seal een paar jaar geleden op NSJ gezien en dat was niet al te best, maar deze combinatie werkte perfect. Het was een muzikantenconcert, maar werd een show zodra Seal opkwam. Ik heb genoten, we hebben 2 uur lang staan dansen (tussen de geruite overhemden-meneren die onbeweeglijk bleven staan – WHY?) en de vriendin waar ik mee was, is nog steeds in de 7e hemel omdat ze hand in hand met Seal aan het podium stond. He wat fijn allemaal, ff bijkomen nog hoor…
Voor mij was toch echt, Owner of a lonely heart, vertolkt door Seal, het hoogtepunt. Het concert had wat langer mogen duren.1.30 m.Leuk om mee te maken
Ik was gekomen voor Seal,wat een energie nog op 52 jaar. Zijn prachtige stem kwam niet tot zijn recht door de slechte akoustiek spijtig.De 2 zangeressen kon je amper horen ze werden door het orkest overstemt.Geen spijt dat ik er was heb voor de derde keer Seal gezien,zijn mooie stem en uitstraling op het podium maakte veel goed.gr Annemie