Ging The Allman Brothers Band er nou wel of niet mee stoppen? De heren leken er zelf ook even niet helemaal over uit te zijn, maar in oktober vorig jaar nam de legendarische bluesrockgroep dan toch afscheid met het laatste van vele optredens in het Beacon Theater in New York. Jammer, maar Gregg Allman blijft de tijdloze songs gewoon spelen met zijn eigen band. Zo ook gisteravond in een behoorlijk vol en warm Paradiso.
Het doorleefde gezicht van Gregg Allman verraadt al dat hij een heel turbulent leven achter de rug heeft. Zoals bekend moest de inmiddels 67-jarige zanger, toetsenist en gitarist de dood van een aantal collega’s uit The Allman Brothers Band (onder wie broer Duane) verwerken, kampte hij met een drugsverslaving en onderging hij vijf jaar geleden een levertransplantatie. Geen wonder dat de man die ooit een heel overtuigende bijrol speelde in het misdaaddrama Rush (1991) zelf onderwerp zou zijn van een speelfilm: Midnight Rider: The Gregg Allman Story – ware het niet dat ook bij dat project de tragedie toesloeg toen enkele crewleden omkwamen nadat ze tijdens het filmen geraakt werden door een trein.
Allmans soulvolle zang, waarin dat bewogen leven ook goed terug te horen is, blijkt na zijn ietwat late opkomst in Paradiso onverminderd krachtig en herkenbaar. “We’re gonna play some blues for ya”, luidt de simpele aankondiging van de langharige rockveteraan voordat hij samen met zijn achtkoppige soloband – inclusief twee percussionisten en drie blazers – Statesboro Blues inzet. Daarmee start de enige Europese clubshow van de tour met de bluesklassieker die ook het monumentale live-album At Fillmore East van The Allman Brothers Band opende.
Die band werd dus (voorlopig?) op non-actief gesteld, en dat is vooral betreurenswaardig omdat Warren Haynes en Derek Trucks (los van elkaar nog te zien bij respectievelijk Gov’t Mule en Tedeschi Trucks Band) zo’n sterk gitaarteam vormden. Voor zijn soloshows schakelde Allman een minder bekende maar uiterst competente gitarist in: Scott Sharrard. Die weet zich uitstekend aan te passen aan de hoge standaard die de virtuozen uit The Allman Brothers Band hebben gezet, zo blijkt met name tijdens een wervelende solo in Ain’t Wastin’ Time No More (van dubbel-lp Eat A Peach uit 1972).
Percussieduel
Gregg Allman, die halverwege tijdelijk het podium verlaat en zijn band even de show laat opvullen met onder meer een percussieduel, zit zelf voor een groot deel van het concert achter de toetsen, maar hij neemt tijdens de wat rustigere delen ook de gitaar in handen. Onder meer voor het onvermijdelijke Midnight Rider en de ballad Melissa, twee van de bekendste en beste songs die hij ooit schreef. In samenzang met Sharrard vertolkt hij ook het aandoenlijke These Days van Jackson Browne, die datzelfde nummer helaas niet speelde tijdens zijn eigen show vorige maand in de Heineken Music Hall.
Bij zijn soloconcerten krijgt Allman meer vrijheid om songs buiten The Allman Brothers Band onder de aandacht te brengen. Bijvoorbeeld met de catchy single I’m No Angel uit 1987 of Love Like Kerosene, eerder opgenomen door zijn gitarist voor het album Scott Sharrard & The Brickyard Band uit 2012. Toch blijft het beste werk van zijn oude band ongeëvenaard: van It’s Not My Cross To Bear (een beresterke bluessong van het Allmans-debuut) en laatste toegift Southbound tot Soulshine, een juweel van een bluesballad geschreven door Warren Haynes en door hem ook opgenomen met Gov’t Mule. Vanavond wisselt Allman de coupletten af met Sharrard, die ook nog over een prima bluesstem blijkt te beschikken.
Souljasje
Andere songs zijn net even wat anders gearrangeerd. Zoals ook het meer in een souljasje gestoken Whipping Post, dat wel inferieur is aan de lang uitgesponnen liveversies die we van The Allman Brothers Band kennen. Maar ook hier klinkt uitmuntende instrumentatie van iedereen in de band, terwijl Allman er plezier in lijkt te hebben een van zijn grote klassiekers eindelijk eens net wat anders te mogen brengen. Al met al geeft deze zinderende avond in een met ware, veelal uitzinnige liefhebbers volgepropt Paradiso een duidelijk antwoord op de vraag: moeten we een traan laten om het einde van The Allman Brothers Band? Nee, niet zolang Gregg Allman het onvergetelijke werk van zijn oude band nog zo goed in leven houdt.
Gregg Allman in Paradiso, Amsterdam
Gezien op vrijdag 24 juli 2015
12 Reacties
prima recensie en van iemand die de feiten kent!!
“The road goes on forever”!
Goede recensie.
Hij praat in ieder geval niet zoals Meneer van brummelen van het Parool over Richard Betts, de gitarist van het eerste uur bij de Allman Brothers band…..
En moge Gregg inderdaad nog lang leven!
Mijn 19-jarige zoon was nog nooit in Paradiso. Ik wilde graag deze Allmanbrother zien. Ben geen first-hourfan, maar vind southern rock en de Amerikaanse coast-to-coast muziek helemaal goed. Jammer dat Allman pas volgende maand (in de VS) rondtourt met de Doobie Brothers. Die had ik ook graag gezien.
Paradiso was prachtig met deze ambachtelijke oldie, die nog goed bij stem was. Met ruimte voor de topmuzikanten in zijn band, en af en toe wat jazzy uitstapjes.
Iedereen had er zin in, vanavond. In totaal 1.48 uur speeltijd. Na de toegift direct Georgia van Ray Charles door de speakers om het slot erop te zetten.
Charmant om zijn reisdoel te delen. Hij is immers klaar in Europa, na twee optredens.
Mijn zoon en ik hebben genoten. Iedereen vanavond.
Juist, heel mooi!
Beste Dominique,
Volgens mij was de toegift Southbound een compositie van Dickey Betts (zelfs zo aangekondigd door Gregg!) en hier uitgevoerd in een Mambo uitvoering. Dus niks compositie van Warren Haynes. Overigens verder prima recensie.
Groet.
Bert
Bert twee songtitels in een zin zijn je te veel geworden. Southbound is van Betts and Soulshine van Haynes.
Beste Bert, dat staat er ook niet. Het gaat hier dus over Soulshine, dat is een Warren Haynes-compositie ;-)
Ben al 45 jaar fan van de Allman brothers band en dus van Gregg Allman. Ik vond het emotioneel om hem te zien. Ik hem de ABB in 2005 in New York gezien,
Ik was er samen met mijn vrouw naar dit concert. Zij is geen echte fan, maar ook zij was onder indruk van het magistrale concert. Waanzinnige songs, ijzersterk optreden van Gregg Allman met een uitstekende ban.
Zeer emotioneel was zijn aankondiging van het overlijden van zijn moeder. Dit gaf het vervolg nog meer impact op ons. Absoluut blijft de muziek van Gregg in mijn hart. Ook zonder de rest van Allman brothers band blijft de muziek waanzinnig goed. Deel ook de mening dat de combi Derek en Warren ook waanzinnige muziek opleverde. Ik ben blij dat ik samen met mijn vrouw aanwezig waren bij dit memorabele concert.
Four times in a lifetime…Het was vast de laatste keer ondanks dat the road goes on forever ABB in 73 in Hilversum als afsluiter te kort, in het Concertgebouw in 1980 te matig, Gregg met band in Frisco tijdens Bay to Breakers in 1996 goed en nu in 2015 Paradiso beter, vooral omdat sommige arrangementen anders waren en fris klonken. De liedjes zijn er al decades net als de zanger. Ik heb geen jazz gehoord en ik weet waar ik het over heb, maar wel NOLA (New Orleans) invloeden. Ik had graag gezien dat hij toen duidelijk werd dat Jaimoe niet kon Randall Bramblett uitgenodigd zou hebben om de bill te delen. Zwaar onderschat.
’74 George, Hilversum was in ’74 een stralende dag, met steengoeie muziek.
’74 George, Hilversum was in ’74 een stralende dag, met steengoeie muziek.
ik begin ervan te stotteren