Voorafgaand aan de 23ste editie van Lowlands was er wat rumoer. Voor het eerst in mensenheugenis verkocht het festival namelijk niet uit! Was het de grote concurrentie, het gebrek aan echt grote namen in de line-up of misschien toch de hoge prijs? Uiteindelijk viel het allemaal wel mee met het gebrek aan belangstelling, want afgelopen weekend wisten toch nog meer dan 48.000 muziekliefhebbers hun weg weer te vinden naar Biddinghuizen. Lust For Life was ook aanwezig en zag heel wat moois (en af en toe wat minder moois) op een van de meest sfeervolle festivals van de Benelux.
Limp Bizkit (Alpha, vrijdag)
Limp Bizkit op Lowlands is toch een beetje als aapjes kijken. De gewezen nu-metalgrootheden dragen tegenwoordig toch vooral het label ‘fout’ en de kans dat Fred Durst en de zijnen er een potje van maken, ligt op de loer. Tenminste, dat zou je denken bij een band die zijn hoogtepunt dik een decennium geleden beleefde en daarna creatief gezien het behoorlijk liet afweten – met een rijmpoging als ‘uno dos tres in your face’ nog vers in ons achterhoofd. Maar wie deze band vandaag wil zien om vooral eens flink te lachen, komt bedrogen uit. Limp Bizkit is een knalmachine. Muzikaal is het strak en het grote aantal hits zorgt ervoor dat er weinig voor nodig is om het publiek te laten springen. Zelfs een redelijk pathetische poging Nirvana’s Smells Like Teen Spirit nieuw leven in te blazen, wordt door de vingers gezien. En daar zit misschien ook de crux. Limp Bizkit hoeft vrij weinig te doen om de tent in de fik te steken. Durst springt niet, maar hupt een beetje ongeïnteresseerd over het podium. Er worden hiphop-samples ingestart om het publiek op te jutten en het werkt ook nog. De mannen van Limp Bizkit doen alsof ze het leuk vinden op Lowlands te staan – en het publiek doet alsof het muzikaal interessant is. Prima deal. [PG]
Paolo Nutini (Alpha, vrijdag)
Wie de afgelopen jaren niet meer naar nieuw werk van Paolo Nutini heeft geluisterd en hem alleen kent van blije hitjes als Jenny Don’t Be Hasty en New Shoes, werd vermoedelijk compleet weggeblazen door de show die de Italiaanse Schot anno 2015 voorschotelt. 28 jaar is ‘ie pas, maar zijn rauwe, soulvolle vocalen klinken decennia ouder. En dat is een dik compliment, want juist dat rauwe randje geeft de toch al niet zo misselijke songs van zijn vorig jaar verschenen album Caustic Love nog meer diepgang en zeggingskracht. Prijsnummer Iron Sky is een van de hoogtepunten van heel Lowlands 2015 (die uithalen naar het refrein toe! Mijn god!), maar sowieso verkeren Nutini en zijn band in bloedvorm. De goedgevulde Alpha is volledig om, en terecht! [MC]
Ben Howard (Alpha, vrijdag)
Ben Howard als afsluiter van de vrijdag in de grootste Lowlands-tent? Er was vooraf wel enig gepiep rondom deze boeking: gaat dit wel werken? Want Howard heeft dan wel twee uitstekende platen gemaakt, de singer-songwriter staat nu niet bepaald bekend als een podiumbeest en zijn liedjes neigen toch wel heel erg naar donkere melancholie – wellicht niet de sfeer waar je naar op zoek bent alvorens je de Lowlandsnacht ingaat. Wat dat betreft maakt Howard zijn naam en faam volledig waar: lekker dwars begint hij het optreden met liefst zes nummers van zijn nieuwste (en moeilijkste) plaat I Forget Where We Were en pas dan komt wereldhit Keep Your Head Up voorbij – uiteraard in een volledig aangepaste, lekker sippe versie. Compromisloos zou je dat kunnen noemen, maar verdomd goed is het wel wat Howard en zijn band ons voorschotelen. Maar het is ook weer niet verbazingwekkend dat een fiks deel van het publiek voortijdig op de vlucht slaat naar vrolijker en lichter vermaak. [MC]
Caribou (Bravo, vrijdag)
Terwijl in de Alpha Ben Howard toch vooral de mensen laat luisteren, wordt in de Bravo inmiddels het startschot gegeven voor een lange dansavond. Dat kun je ook wel aan Dan Snaith overlaten. De man achter Caribou reist tegenwoordig met een vierkoppige band de wereld over en dat komt de elektronische indie-dance zeker ten goede. Ach, Caribou had vandaag ook wel vanaf een usb-stickje gedraaid kunnen worden, want er is weinig voor nodig het publiek in de Bravo los te krijgen. De sfeer is broeierig, de condens druppelt van de tent naar beneden en als hitje Odessa voorbij komt, is er geen houden meer aan. Caribou is een van de spannendste acts deze vrijdag. [PG]
FFS (Alpha, zaterdag)
Dat Franz Ferdinand wel weet hoe je een feest moet ontketenen op een festival, zal geen festivalganger ontgaan zijn. Maar hoe de samenwerking met de Sparks-broertjes zou verlopen, was nog even afwachten. Eigenlijk is het geen echte verrassing, maar wat blijkt: samen met Russell en Ron Mael is de show zo mogelijk nog feestelijker en bovendien een stuk interessanter. Bovendien wordt het nu pas echt duidelijk hoezeer Franz Ferdinand beïnvloed is door deze oude artrockers; ook al spelen ze zowel Franz Ferdinand- en Sparks-hits als nummers van het samenwerkingsalbum FFS, het optreden is echt een eenheid en de energie spat er van alle kanten af. Alhoewel nietsvermoedende Franz Ferdinand-fans even moeten wennen aan het geweld van Russells stem en de komische stoïcijnse act van Ron, is het enthousiasme van de groep zo aanstekelijk dat Sparks er na afloop waarschijnlijk een lading jonge fans bij heeft. Al helemaal na het prachtige dansje van Ron. Hoogtepuntje. [EG]
Balthazar (Heineken, zaterdag)
Het is Balthazar haast onopgemerkt gelukt uit te groeien tot een band die met gemak de grotere tenten op festivals kan vullen. Op Lowlands staat de band in een uitpuilende Heineken. Hoe kan het dat deze Belgen zo snel naar de eredivisie van de popmuziek zijn gepromoveerd? Simpel: door heel veel op te treden en uitzonderlijk sterke songs te schrijven. In die zin kun je de band wel vergelijken met dEUS, al merk je aan het diverse publiek dat Balthazar toegankelijker is dan die andere grote Belgische band. Speelse arrangementen, een fijne flow en muzikaal zo strak als maar kan: in dit tempo is het wachten op de dag dat Balthazar een festival als Lowlands afsluit. [PG]
De Jeugd Van Tegenwoordig (Alpha, zaterdag)
Meer dan ooit besteedt Lowlands dit jaar aandacht aan hiphop. Eerder vandaag breken Opgezwolle-rappers Rico & Sticks de Alpha af, morgen staat met Kendrick Lamar een van de meest populaire namen uit het genre op het podium. Met zo’n koers kun je natuurlijk niet om de jongens van De Jeugd Van Tegenwoordig heen, want zij zijn inmiddels toch wel de vaandeldragers van de Nederhop. JVT betekent feest, meezingen en vooral veel springen. De Alpha staat dan ook binnen de kortste keren op zijn kop. Is het kitsch? Misschien een beetje, maar luister naar een song als Sterrenstof en je kunt niet anders dan concluderen dat deze heren ook gewoon prima liedjesschrijvers zijn. En gekke boys, natuurlijk. [PG]
Father John Misty (India, zaterdag)
Joshua Tillman is een cynische, gemene man. Althans, zo komt ‘ie wel over als Father John Misty, zowel op plaat als op het podium. Het eerder dit jaar verschenen I Love You, Honeybear staat vol warm klinkende, gracieuze indiefolk, maar tekstueel snijdt Tillman graag tot op het bot – zoals in Bored In The USA, een cynisch commentaar op de Westerse samenleving en de zinloosheid van het bestaan. Dat nummer is ook vanavond in de redelijk gevulde India-tent een hoogtepunt, maar sowieso is de theatrale Tillman geweldig op dreef – en hetzelfde geldt voor zijn beresterke band. Overigens nog een pluim voor zijn sneer naar de mateloos irritante aankondiger van de India, die Father John Misty luidruchtig introduceerde met “Fleet Foxes! Fleet Foxes! Fleet Foxes”, de band waar Tillman vier jaar drumde en waar hij met slaande deuren is vertrokken. “This is the most horrifying intro ever. It’ll probably give me nightmares.” [MC]
Courtney Barnett (India, zaterdag)
Het zal sommigen ontgaan zijn, maar Australië is een ontzettend leuke zangeres rijker. Nu Courtney Barnetts debuutplaat Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uit is, kunnen ook wij live genieten van de intelligente teksten die ze vol overgave boven het gitaargeweld van haarzelf en haar twee langharige en bebaarde bandleden uitschreeuwt. Haar houding blijft ingetogen – ze kon zelfs haar verbazing over het enthousiaste en spontaan meeklappende publiek niet onderdrukken – maar zeker over haar muziek is ze absoluut. En terecht! “Put me on a pedestal and I’ll only disappoint you/Tell me I’m exceptional and I promise to exploit you/Give me all your money and I’ll make some origami honey/I think you’re a joke but I don’t find you very funny”. Briljant, toch? En dat een uur lang. Smullen. [EG]
RHODES (India, zondag)
De liefste nieuwe singer-songwriter van het moment komt ook op Lowlands je zondagochtend een heel stuk beter maken. RHODES won onze sympathie eerder dit festivalseizoen al op Best Kept Secret. Hoe kan het ook anders met zulke mooie, gevoelige liedjes en zo’n mooie stem. Op Lowlands lijkt de Brit zich al wat meer op zijn gemak te voelen op het podium en is de show ietwat losser dan op BKS. Maar zijn dankbaarheid en bescheidenheid zijn gelukkig nog lang niet verdwenen. [EG]
PAUW (X-Ray, zondag)
Eerder konden we op Bospop al van de psychedelische rock van het Nederlandse PAUW genieten, maar in de X-Ray – een van de kleinere podia op Lowlands – staan de jongens toch meer op hun plek. De zwaar op de jaren zeventig steunende muziek smeekt om een dromerige sfeer en de zaal is daar met zijn tot op het plafond doorlopende schermen perfect geschikt voor. De visuals zijn dan ook prachtig en het publiek geniet als in een trance van het geheel. Visions, de eerste single van de aankomende debuutplaat, overtuigt zeer zeker. Wij zijn dan ook zeer benieuwd naar de volledige cd! [EG]
The Maccabees (Alpha, zondag)
Superstrakke indierock, daar staat The Maccabees om bekend. Die belofte maakt de groep dan ook meer dan waar in de Alpha, die gek genoeg niet helemaal volstaat, maar dat mag de pret niet drukken. Met de ijzersterke, en terecht veelgeprezen nieuwe plaat Marks To Prove It op zak staan ze lachend op het podium. Het eerste gedeelte van de set bestaat dan ook vooral uit nieuwe nummers, waarbij vooral het titelnummer eruit springt. De band heeft er zin in en smult van het enthousiasme van het publiek dat niet schroomt zijn waardering te laten zien door middel van behoorlijk wat schoenengeroffel op de grond. Oudere nummers als Feel To Follow en Pelican van het al even mooie Given To The Wild (2012) doen het uiteraard ook goed. Na Best Kept Secret 2013 zorgen ze nu ook op Lowlands 2015 voor een van de hoogtepunten. [EG]
Benjamin Clementine (India, zondag)
Het lijkt wel de Slender Man, zoals hij achter zijn piano zit: met zijn lange lichaam op een net te hoge barkruk, op zijn handen na onbeweeglijk. Maar ondertussen zingt Benjamin Clementine wel de sterren van de hemel. De 26-jarige zanger/pianist liet zijn talent voorheen gelden in de metro’s van Parijs, maar bracht vorig jaar de plaat At Least For Now uit: een prachtige mix van soul, jazz en klassieke invloeden. In zijn muziek hoor je de zelfkant van het leven, maar ook de hoop die je eruit kunt putten. Soms minimaal begeleid, dan weer met een zachte meelopende beat, maar altijd met die fantastische stem en het kippenvel op de armen. Emotioneler wordt het dit weekend niet. [PG]
Interpol (Heineken, zondag)
Tsja, Interpol. Gekke carrière eigenlijk: de immer strak in het pak gestoken postpunkers startten beresterk met Turn On The Bright Lights (2002) en Antics (2004), maar daarna werd het toch allemaal wat minder – vooral commercieel, maar ook artistiek wisten Paul Banks en de zijnen het oude niveau niet meer te halen. Meest recente plaat El Pintor (2014) was een stap in de goede richting, maar het optreden in de Heineken-tent van Lowlands valt toch een tikkeltje tegen. Niet omdat er slecht gemusiceerd wordt – sterker nog, de band speelt superstrak en vooral oude krakers als Narc en Slow Hands zijn heerlijk – maar termen als ‘routineus’ en ‘op de automatische piloot’ zijn helaas wel van toepassing. Het heilige vuur lijkt een beetje verdwenen en da’s heel zonde. [MC]
Tame Impala (Heineken, zondag)
Major Lazer mag dan hierna nog wel een lekker plat dansfeestje in de Alpha georganiseerd hebben, voor veel liefhebbers van iets minder bonk-georiënteerde muziek is het optreden van Tame Impala de ware afsluiter van Lowlands 2015. De psychedelische rockband van Kevin Parker stond al twee keer eerder in Biddinghuizen, maar nu pas is het echt een Grote Naam – mede dankzij het succes van het meest recente album Currents, dat in Nederland zelfs de eerste plaats van de Album Top 100 bereikte. Live heeft de band de reputatie soms wat gammel te zijn en vals zingen was een van Parkers hobby’s, maar dat was vroeger: Tame Impala is nu een uitstekende band die de bomvolle Heineken moeiteloos meesleurt met zijn psychedelische uitspattingen. Meer dan tevoren babbelt de wat verlegen Parker met zijn publiek (hij heeft zelfs een stukje Nederlands ingestudeerd) en zowel ‘oude’ krakers als het onverwoestbare Feels Like We Only Go Backwards en Elephant als het meer elektronische materiaal van de nieuwe plaat wordt uitstekend gespeeld en dito ontvangen. Een vroeg hoogtepunt in de set: het nieuwe Let It Happen, waarbij halverwege het nummer (evenals bij de albumversie) net wordt gedaan alsof de muziek hapert, wat flink wat toeschouwers die het album niet gehoord hebben flink doet fronsen – even hilarisch als virtuoos. Wat een band! [MC/JE]
A Campingflight To Lowlands Paradise
Gezien op 21, 22 en 23 augustus 2015
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties