Moest Don McLean vijf jaar geleden nog solo optreden omdat zijn bandleden niet overgevlogen konden worden vanwege de IJslandse aswolk, bij zijn volgende optreden in Carré in 2012 speelde hij gewoon weer met zijn groep. Ook gisteravond, tijdens de eerste van twee shows in hetzelfde theater, liet de zeventigjarige singer-songwriter zich begeleiden door zijn vijf medemuzikanten. ‘The American Troubadour’ onderstreepte vooral dat zijn oeuvre meer omvat dan alleen American Pie en Vincent.
Ondanks de grote successen die McLean in de jaren zeventig boekte, wordt hij zelden genoemd als een van de beste songwriters van Amerika, naast bijvoorbeeld Bob Dylan, Paul Simon en James Taylor. En dat terwijl hij met American Pie en Vincent twee van de grootste popklassiekers aller tijden maakte; nummers die vrijwel iedereen kent en ontelbare keren gecoverd zijn. Of misschien komt het juist wel door die twee evergreens uit 1971, want McLean evenaarde dat succes nooit meer – ondanks de andere hits die hij tot en met de vroege jaren tachtig had. Maar ja, zoals de zanger eerder dit jaar zelf tegen The Telegraph zei: “American Pie staat gelijk aan tien of vijftien hits”.
Ook in het niet helemaal gevulde Carré blijkt maar weer hoe goed de nummers van het album American Pie zijn. Niet alleen de titelsong en de ultieme muzikale ode aan een schilder (Vincent dus), maar ook het met enkel pianobegeleiding gebrachte Crossroads en het even aangrijpende Empty Chairs. Als je het laatstgenoemde lied nu weer in Amsterdam hoort, begrijp je waarom zangeres Lori Lieberman er zo onder de indruk van was toen zij ooit een concert van McLean bijwoonde (over die ervaring werd haar klassieker Killing Me Softly With His Song geschreven).
Meer dan alleen American Pie
Maar natuurlijk presteerde ‘The American Troubadour’ in de afgelopen decennia wel meer dan alleen het album American Pie. Neem zijn onderschatte debuut Tapestry. “Helaas verscheen die plaat rond dezelfde tijd dat Carole King haar album met dezelfde titel uitbracht”, zo vertelt hij op het podium. De lp werd dus een beetje ondergesneeuwd door Kings monstersucces en American Pie van McLean zelf, maar Castles In The Air en het zelfs door Elvis Presley gecoverde And I Love You So verwierven alsnog bekendheid. Die laatste ballad klonk in vocaal opzicht overigens wel eens zuiverder dan vanavond. Meermaals schuift de zang net langs de juiste tonen.
Vier dagen geleden werd de man zeventig, dus is het ook niet gek dat hij niet meer zo zingt als in zijn jonge jaren. Des te knapper dat hij in zijn cover van Roy Orbisons Crying nog hoge noten raakt en dat hij ook Vincent uitstekend vertolkt. Naast die oude favorieten covert hij ook diverse country- en rock & roll-songs, waaronder Everyday van Buddy Holly en Greenback Dollar van Hoyt Axton. En hij introduceert een lading verse composities. Don McLean is zo’n artiest van wie veel mensen in de zaal waarschijnlijk hooguit enkele platen van vroeger in de kast hebben staan. Zitten zij wel op dat nieuwe werk te wachten?
Schommelstoelcountry
Gelukkig zijn de nummers van McLeans komende album Botanical Gardens best aardig, inclusief de titelsong en Ain’t She A Honey – dat echter misplaatst is als een van de toegiften. Hij vraagt zelfs om publieksparticipatie bij een andere recente creatie, The Waving Man, die hij vervolgens net iets te lang uitrekt en waarmee de avond even een wat oubollig karakter krijgt. Verder ligt het tempo behoorlijk hoog en heeft de set de nodige variatie om de aandacht vast te houden: van schommelstoelcountry en intieme ballads tot songs met een politieke boodschap.
En natuurlijk is er een extra lange uitvoering van McLeans belangrijkste bijdrage aan de popmuziek: American Pie, het epos waarbij je op elk couplet een eigen interpretatie kunt loslaten. Altijd goed om het publiek mee te krijgen en een ideale finale voor een concert. Daar denkt Don zelf kennelijk anders over, want hij keert terug voor drie toegiften, waarmee het toch een beetje veel van het goede wordt. ‘Overstaying your welcome’, zoals ze dat in Amerika noemen. Toch een beetje jammer, maar desondanks maakte McLean vanavond nog eens duidelijk hoeveel prachtige nummers hij geschreven heeft. Met zo’n oeuvre verdien je het om in één adem genoemd te worden met de beste songwriters ter wereld.
Don McLean in Koninklijk Theater Carré
Gezien op maandag 5 oktober 2015
Foto’s: Bernard Bodt
10 Reacties
Eerlijke recensie waar ik mij goed in kan vinden.
De laatste keer dat ik McLean live hoorde speelden was in De Vereeniging in Nijmegen ergens rond 1980.
Ik vermoed dat ik tot de jongste helft van het publiek behoor. En tieners heb ik in de zaal niet gezien. Ten onechte!
Mooie weergave van het toch wel geslaagde concert van maandagavond. Ik was er bij met m’n hele gezin, waaronder twee tieners van 17. Zij hebben er wel degelijk, ook van genoten. Jammer dat er niet een woordje af kan over het sprankelende voorprogramma van Jarrod Dickenson. Geweldig!
Wat vonden jullie van de kwaliteit van het geluid in Carré? Ik had er nog nooit eerder een popconcert bijgewoond maar wat mij betreft slecht geluid (en ook te hard). Ben ik de enige die dit vind? McClean komt volgens mij sowieso beter tot zijn recht met een kleinere bezetting en een kleiner geluid…
Ben het helemaal mee eens, ik kom vrij veel bij concerten, maar dit vond ik je reinste mishandeling van deze prachtige zaal – wij zijn zelfs na een uurtje Don McLean weggegaan – het voorprogramma produceerde beter geluid!
Ik vond het geluid niet per se te hard, maar ik kan mij sowieso vinden in de opmerking dat McLean ‘beter tot zijn recht [komt] met een kleinere bezetting en een kleiner geluid…’
Lang geleden in De Vereeniging werd die kwestie opgelost door een gedeelte met band en een gedeelte zonder band, dus alleen McLean en gitaar/banjo. Kippenvel!
Sinds My Fair Lady niet meer in Carre geweest. Verheugde ons er erg op, maar wat een hard geluid!
Voor Don alle lof. “Klein ” gebrachte nummers prachtig.
Toegift had kunnen volstaan met nog een klein stukje Pie, inplaats van 3 nummers.
Hij werd terug geroepen en dan gaan er mensen bij het eerste nummer al weg.Dat vind ik pijnlijk.
hij werd terug geroepen en dan gaan de bezoekers tijdens de toegift al bbij het eerste nummer vertrekken.
Inderdaad verdient Don meer status als auteur van prachtige songs. Zijn dixie, timing en zeggingskracht waren gisteravond voortreffelijk, zijn stemvastheid was minder, vooral wanneer hij slotnoten te lang aanhield. Het geluid in Carré was van topkwaliteit en zeker niet (te) hard. De gehele performance vond ik matig: de band speelde goed, maar het was al met al een statige, zelfs plichtmatige vertoning. Nummers wefden te lang uitgesponnen, zeker in de slotsongs. Overigens lekkere pianist en een -hoewel haast onzichtbaar- heerlijk functionele en technisch goeie drummer. De bassist had van mij wat minder noten mogen aanslaan en de leadgitarist minder foutjes mogen maken. Overigens had met 1 gitarist kunnen worden volstaan.
We hebben ons prima vermaakt, maar als de vlam op het podium ontbreekt salaat de vonk ook niet over naar het publiek.
Werkelijk genoten van dit schitterende optreden van een bijzondere man met een grote uitstraling. Don is helemaal zichzelf. Zijn stem en techniek zijn zo uniek, zijn (vroege) liedjes kunnen niet beluisterd worden zonder tranen en kippevel.
Helaas vond ik ook het geluid te hard waardoor de instrumenten en stem vervormd dreigden te worden. De 2 electrische gitaren konden wat mij betreft gemist worden. Zijn acoustische gitaar is het mooiste wat er is en maakt de andere 2 overbodig. Pianist en drummer waren excellent.
Don’s stem klonk vele malen beter dan een paar jaar geleden. Bijzonder om deze legende in levende lijve te mogen horen en aanschouwen.
Ik vond het geluid bij het voorprogramma veel beter afgesteld dan bij mijn grote held Don.
Jammer…af en toe tegen het blikkerige aan.
Desondanks toch genoten van het concert want alles went en neem je voor lief als je zó naar een concert hebt toegeleefd met hotelovernachting er achteraan omdat je anders met het ov niet meer thuis komt.
Voortreffelijke pianist die echter geen contact met het publiek maakte.
Dat laatste moest Don echt helemaal in zn eentje doen.Dat deed hij goed en maakte de zang die af en toe toch echt onzuiver was weer acceptabel.Al met al…een onvergetelijke ervaring !!!!
Wij hebben genoten. Het was echt jeugdsentiment, maar … dat geluid! Wij zaten op het balkon; ik weet niet of het geluid daar anders was dan in de zaal, maar het was veel te hard en te schel (vooral zijn lange en hoge uithalen). We vonden het genant, maar moesten regelmatig een of twee oren enigszins dichthouden. Het deed dus echt pijn aan onze oren. Jammer, want los hiervan hebben we wel genoten.