Beth Hart: “Ik vind het eng om te zeggen dat ik gelukkig ben”

Aan het einde van de persdag in Amsterdam is Beth Hart moe en snakt ze naar een sigaret. “Zullen we het interview buiten doen?”, vraagt ze met haar grote doordringende ogen na een hartelijke begroeting, “Dan kan ik even roken.” Prima, doen we. “Mag ik ook je jas lenen?”, voegt ze eraan toe. Natuurlijk mag ze dat! We spreken de charmante en natuurlijke zangeres dus in de frisse buitenlucht over haar nieuwe album Bang Bang Boom Boom, de samenwerking met Joe Bonamassa en haar bijzondere band met Nederland.

“Met de pers praten maakt me heel, heel nerveus”, biecht de veertigjarige Amerikaanse richting de uitgang van het hotel op voordat buiten het echte gesprek aanvangt. “Ik ben dol op praten met mensen, maar ik praat veel en ik zou zomaar de verkeerde dingen kunnen zeggen. Ik word gestrest van perstours, maar ik weet hoe belangrijk het is, dus doe ik het toch maar.”

Op haar nieuwe album Bang Bang Boom Boom schrijft Hart vooral over liefde. “De teksten gaan over relaties met God, je vrienden, familie of geliefde. In tekstueel opzicht is dit album dus anders dan mijn vorige werk. Muzikaal gezien ook trouwens, want hier doe ik meer blues en jazz, zelfs een swing-song! Dit album voelt daarom een beetje als een risico. Máár… een minder groot risico dan steeds in hetzelfde hokje blijven zitten. Want daar loop je het gevaar dat je een hekel krijgt aan wat je doet en wie je bent. Je gaat jezelf als een nepperd zien. Dat gevoel heb ik ook gehad. Dan voelde ik echt dat ik iets moest veranderen of er maar mee moest stoppen. En stoppen kan ik gewoon niet! Het is echt spannend, het voelt alsof ik niet weet waar ik mee bezig ben, haha! Daarom zeg ik maar: ‘Oké, ik weet niet wat ik aan het doen ben, maar ik blijf dit doen en ik zoek het wel uit.’”

Muziek voor verbintenis
De teksten op eerdere albums schreef Hart in veel gevallen naar aanleiding van mindere periodes in haar leven, met hartverscheurende songs als Sister Heroin als resultaat. Dat ze op deze cd vooral over de liefde schrijft, wil niet direct zeggen dat ze ook gelukkiger is dan ooit tevoren. “Ik vind het altijd een beetje eng om te zeggen dat ik helemaal gelukkig ben, omdat ik dan denk dat de volgende fase ongelooflijk moeilijk zal zijn. Daarom zeg ik liever dat ik het heel spannend vind, het voelt heel fris.”
“De pijn in mijn verleden heeft me altijd geïnspireerd om daarover te schrijven. Zo probeer ik mezelf te troosten, maar ik wil er ook andere mensen mee bereiken. Misschien reageren ze wel net zoals ik op mijn muziek en misschien ben ik dan niet gek dat ik me zo voel. Dan ben ik niet alleen. Ook als ik iets grappig vind, is het heel belangrijk om mezelf verbonden te voelen met anderen. Ik wil altijd bij een grote groep horen. Dat is een van de redenen waarom ik altijd muzikant wilde worden. Ik wil steeds nieuwe vrienden ontmoeten en ergens deel van uitmaken.”

Misschien wel het mooiste lied op de nieuwe cd is de afsluiter, Everything Must Change, dat net zo’n emotionele impact heeft als de aangrijpende nummers van haar vorige album, My California (2010). “Everything Must Change schreef ik voordat ik begon met het schrijven van My California. Het is een lied voor de eenzamen, degenen die neergeslagen zijn en bang zijn om naar buiten te treden. Ik probeer ze te zeggen: ‘je weet dat er iets zal moeten veranderen.’ Gelukkig komt er ook verandering als alles heel slecht gaat. Je moet alleen geduld hebben en er doorheen bijten.”

Writer’s block
“Vroeger was het zo dat ik creatief was als ik door een moeilijke periode ging of juist als er iets moois gebeurde”, vervolgt Hart, “maar het waren vooral de zware tijden die me inspireerden. Op een gegeven moment schreef ik alleen nog maar over die zwaardere periodes en kreeg ik een enorme writer’s block. Dat was ongeveer na My California. Toen dacht ik dat ik niets meer te zeggen had. Maar daar werd ik kwaad om en ik zei tegen mezelf: ‘Nee, ik wil er niet mee stoppen, ik moet nieuwe muziek in mezelf zien te vinden.’ Dat lukte toen ik die plaat met Joe [Bonamassa] maakte en ik een nieuwe muzikale weg insloeg.”

Het vorig jaar verschenen album Don’t Explain dat Hart met Bonamassa maakte, werd zeer lovend ontvangen. “Joe vroeg of ik een soulplaat met hem wilde maken, dus ik dacht dat we samen zouden zingen, zoals Ike & Tina Turner, weet je? In plaats daarvan zei hij tegen me: ‘Zoek maar wat liedjes die je graag zou willen zingen, dan kies ik ook wat dingen die ik jou zou willen horen doen.’ Ik zei: ‘Ho, wacht even, je zingt niet met mij samen?’, waarop hij antwoordde: ‘Nee, misschien doe ik met je mee op één track, maar dat is het.’  Ik voelde flinke druk. Ik wist dat het een geweldige kans voor me was, want Joe is ontzettend succesvol en ik wilde het niet verknallen. Volgens mij ben ik door dat project ‘unblocked’, want dit album maakte duidelijk dat ik van deze muziek houd en ik me kon laten beïnvloeden door dit soort songs. Ik wist ook niet dat Bang Bang Boom Boom in het teken van de liefde zou staan totdat de plaat opgenomen was. Toen ik dat ontdekte, kon ik het niet geloven. Ik voelde me helemaal vrij van binnen. Ik had iets nieuws te zeggen.”

Meer Bonamassa
Het werk met Bonamassa smaakt duidelijk naar meer. Niet alleen speelt hij de gitaarsolo in There In Your Heart van Bang Bang Boom Boom, er komt volgens Hart ook een vervolg op Don’t Explain: “Ik ga nog een album met Joe maken, dat komt waarschijnlijk begin 2013 uit. We gaan ook kort toeren en daar een dvd van uitbrengen. De plaat wordt waarschijnlijk een soort Don’t Explain vol. 2, weer met covers dus. Hoewel, volgens mij zei onze producer Kevin Shirley dat er ook wat eigen materiaal op komt, maar ik weet het niet zeker.”

Don’t Explain bracht Hart na lange tijd weer onder de aandacht in Amerika, maar met Nederland heeft ze natuurlijk al jaren een speciale, zeer hechte band: “Nederland heeft een bijzondere plek in mijn hart vanwege dat concert in Paradiso [2004]. Dat was na al die vervelende gebeurtenissen, mijn verslaving en alles. Ik dacht dat alles voorbij was, zo’n drama queen ben ik soms, haha. Paradiso voelde toen echt als een tweede kans.”

Zwarte Cross
Dit jaar heeft Hart nóg een mooie herinnering aan Nederland overgehouden. “Onlangs stonden we op een motorcrossfestival, hoe heet dat ook alweer? Zwarte Cross!”, roept ze met kinderlijk enthousiasme. “Dude, that was the bomb! We zagen al die gasten met hun motoren de lucht in gaan, we hebben geweldige mensen ontmoet…” Ze maakt haar zin niet af. Voordat ze zich naar binnen haast, kondigt ze met enige verontschuldiging aan: “Ik moet ongelooflijk plassen, hier heb je je jas terug!”