Peter Gabriel in Ziggo Dome

De release van So in 1986 bezorgde Peter Gabriel de grootste hits uit zijn carrière. Sledgehammer en Don’t Give Up (met Kate Bush) domineerden wekenlang radio 3 en beide baanbrekende clips rouleerden in rap tempo door de uitzendingen van Countdown en MTV. Logisch dat hij nu, iets meer dan een kwart eeuw later, dat ‘feestje’ nog eens dunnetjes wil overdoen. We waren benieuwd of Gabriel’s Back To Front-tour in de Ziggo Dome meer te bieden had dan een avondje nostalgie en jaren tachtig sentiment.

De vraag stellen, is hem – in het geval van Peter Gabriel – ook meteen beantwoorden. Als er iemand bekend staat om zijn innovatieve liveshows, dan is het de ex-Genesis-zanger wel. Toch blijkt daar in het begin niet zo heel veel van. Zonder aankondiging en met de zaallichten aan loopt de gastheer het podium op, begroet hij het publiek in vermakelijk gebroken Nederlands en zet hij samen met bassist Tony Levin de eerste tonen van de nieuwe en ingetogen work-in-progress ballade Obut in. Ook tijdens de semi-akoestische uitvoeringen van de drie nummers die volgen (Come Talk To Me, Shock The Monkey, Family Snapshot) is er geen lichtshow. Wel hebben zich ondertussen gitarist David Rhodes, toetsenist David Sancious en drummer Manu Katché bij het tweetal gevoegd en zien we zo dezelfde band waarmee Peter Gabriel in september 1987 (twee keer Ahoy) grote indruk achterliet. Alleen achtergrondzangeressen Jennie Abrahamson en Linnea Olsson zijn nieuwe gezichten in deze geroutineerde line-up.

Vanaf Digging In The Dirt komt het podium in beweging. Het zaallicht dimt en maakt plaats voor een visueel spektakel dat zich zeven nummers lang in zwart-wit zal voltrekken. Inclusief door talloze roadies bestuurde, over het podium rollende lichtkranen, videoschermen en cameramannen die met uitschuifbare ‘webcams’ de muzikanten up-close in beeld brengen. Het zorgt voor een intrigerend sience fiction-achtig decor waar je je ogen niet van af kunt houden. Muzikaal slalomt Gabriel met gemak langs oude klassiekers als The Family And The Fishing Net, No Self Control en Games Without Frontiers, dat wordt opgeleukt door een nogal gekunstelde act met grote dobbelstenen, of ‘magic cubes’ zoals Gabriel zijn kartonnen dozen noemt.

Niet alles verloopt even soepel. De lange pauzes tussen de nummers zorgen ervoor dat zelfs een volle Ziggo Dome regelmatig stilvalt. Gabriel is nooit een spraakzame entertainer geweest en laat het gewoon gebeuren, waarmee meteen ook alle vaart uit de show verdwijnt. Door dit gebrek aan tempo veert het publiek pas bij Solsbury Hill voor het eerst uit de stoelen.

Na het tweede nieuwe nummer, Why Don’t You Show Yourself, zet Gabriel met Red Rain de integrale uitvoering van So in, waarmee er letterlijk kleur in het optreden wordt aangebracht. Tijdens Sledgehammer krijgt Gabriel zijn fans opnieuw aan het dansen, al doen zijn eigen danspasjes inmiddels wel wat geforceerd aan voor iemand van 63. Het hele concert wordt sowieso door een strak script gestuurd. Van spontaniteit is nauwelijks sprake. Ontroeren doet Peter Gabriel gelukkig soms wel, zoals tijdens een puntgaaf gezongen duet met Jennie Abrahamson in Don’t Give Up en tijdens Mercy Street, dat hij liggend op het podium zingt, terwijl hij van alle kanten wordt omringd door een batterij nieuwsgierige lichtkranen en camera’s.

Het opzwepende In Your Eyes sluit het reguliere deel op een feestelijke manier af, kort daarna gevolgd door twee grootse toegiften. In The Tower That Ate People (afkomstig van het OVO-project) gaan alle visuele registers nog één keer open, inclusief een fraaie ronde ‘toren’ waarin de zanger uiteindelijk helemaal verdwijnt. Biko is het traditionele slotstuk en de meest relevante song uit de set; wanneer Peter Gabriel een link tussen Steve Biko en de strijd in Syrië legt, raakt hij tijdens zijn enige politieke statement de harten van alle aanwezigen. En daarmee zijn meteen alle minpunten van de avond vergeten en ruimschoots goedgemaakt.

Gezien op 30 september 2013 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp