Tot voor kort was hij vooral ‘het maatje van Ty Segall’. Mikal Cronin (27) speelde bas in Segall’s band, die laatste was het energieke middelpunt. Platen als Twins en Slaughterhouse (beiden uit 2012) werden gekenmerkt door een ruige en ongepolijste garagerocksound, al kon de term garagerock ook moeiteloos vervangen worden door garagepunk of noiserock. Maar dat is Ty Segall. Mikal Cronin is iemand anders. Ook hij heeft een voorliefde voor een gruizig gitaargeluid, maar net zo goed voor ingetogenheid en melancholiek. Op zijn in 2011 verschenen solodebuut was Cronin’s potentie al te horen, met het sterke MCII stapt hij uit de schaduw van Ty Segall.
Mikal Cronin is een control freak. Dat geeft hij zelf ook rustig toe, vanuit een klein hotel aan de Leidsegracht in Amsterdam. Op MCII worden een paar noten gespeeld door gastartiesten – waaronder twee gitaarsolo’s van Ty Segall – de rest doet hij zelf. Hij is onder meer te horen als bassist, gitarist, saxofonist, pianist en drummer. “Ik heb een heel duidelijk beeld in mijn hoofd van hoe ik wil dat alles klinkt. Het is daarom makkelijker om het zelf te doen. Dat werkt sneller en ik kan exact bepalen hoe het album klinkt. Ik heb de volledige controle. Dat is meteen het interessante aan live spelen. Daar moet ik wat controle inleveren.”
Live speelt hij met twee heren en twee dames. Dat was eerder al even te zien bij De Wereld Draait Door, waar de band een stukje van single Shout It Out speelde. Een dag later geeft Cronin toe dat hij behoorlijk gespannen was. “We waren voor het eerst met dit project op tv te zien. Het was best vreemd en eng.”
Een paar uur na dit interview speelt Mikal Cronin in de bovenzaal van Paradiso. “Soms is live spelen lastig, maar het is vooral interessant. Ik deel het podium met heel goede muzikanten die goed naar de plaat hebben geluisterd. Zij geven er echter ook een eigen draai aan, wat de live-shows en het album tot twee totaal verschillende dingen maakt. Maar ik hou van allebei.”
Het werken aan nieuwe liedjes is wel wat de inwoner van San Francisco het liefst doet. “Dat geeft me de meeste voldoening. Weinig dingen maken me gelukkiger dan dat. Alles wat in mijn hoofd zit kan er dan uit.”
Natuurlijk
Op jonge leeftijd raakte Mikal Cronin al verliefd op het maken van muziek. Niet vreemd, met een klassiek geschoolde moeder die zelf piano en harp speelt. “Mijn moeder bracht mij en mijn broers en zussen op heel jonge leeftijd in aanraking met de piano. Ze moedigde ons altijd aan om een instrument te spelen. Ik denk dat het goed is om heel jong te beginnen met muziek maken. Mijn broers en zussen stopten op een gegeven moment met het bespelen van een instrument, maar ik bleef doorgaan. Toen ik besefte dat ik liedjes wilde schrijven, ben ik gitaar gaan spelen.”
Het bespelen van instrumenten heeft voor Cronin een ontspannende werking. “Het maakt me rustig, ik ga me er beter door over mezelf voelen. Het voelt alsof wat ik nu doe, is wat ik ook zou moeten doen. Muziek maken voelt heel natuurlijk voor mij. Het is fijn om te horen dat mensen mijn muziek voelen. De positieve reacties zijn bevredigend, verrassend en surrealistisch. Naar Amsterdam komen voor een optreden was niet iets wat ik ambieerde of voor mogelijk hield. Muziek maken was voor mij vooral een leuke bezigheid voor thuis en met vrienden.”
Cronin weet eigenlijk ook niet goed waarom hij de liedjes uitbrengt. “Mijn liedjes zijn heel persoonlijk. Soms is het moeilijk om die songs te zingen voor een zaal vol onbekenden. Ik weet niet precies waarom ik ze niet voor mezelf hou. Dat is best verwarrend. Aan de andere kant voelt optreden soms ook gewoon als een echte rockshow. Dan is het gewoon plezier maken met dansende mensen. Zo’n show, waarbij ik niet te veel aan de teksten denk, voelt comfortabeler. Wat voor show het wordt, hangt af van hoe ik me op de dag van een optreden voel. Hoe ik me vandaag voel? Ik weet niet, het zou weleens een ‘persoonlijke’ dag kunnen zijn. De vorige twee keren dat ik in Paradiso speelde, waren in ieder geval leuk.”
Piano Mantra
Een van die shows was met Ty Segall. “Shows met hem zijn luid en heel krachtig. Bij mij is het iets complexer, minder als een straight forward rockshow.” Vanwege de link met Ty Segall verwacht wellicht niet iedereen van Cronin een liedje als Piano Mantra, het laatste nummer van MCII. “Ik twijfelde een beetje of ik dat nummer op het album wilde zetten. Het is heel anders dan de rest en ik had geen idee of iemand het mooi zou vinden, ook al is het een van mijn favoriete nummers van de plaat.”
Piano Mantra speelt Cronin niet live. Daar komt de perfectionist in hem weer naar boven. “De gelaagdheid van het liedje is heel belangrijk. Het begint met een piano en daarna vallen de strijkers in. Ik heb live geen echte piano en geen strijkers bij me. Of het ook zonder strijkers kan? In mijn hoofd niet. Hopelijk heb ik ooit de mogelijkheid om dat soort nummers live te spelen. Dat zou geweldig zijn.”
0 Reacties