Gitarist Malcolm Young moest opstappen bij AC/DC toen er dementie bij hem werd geconstateerd en slagwerker Phil Rudd haalde onlangs de voorpagina’s vanwege drugsperikelen en moordzuchtige voornemens. Er zijn albums onder gelukkiger gesternte ter wereld gekomen. Het is overigens de eerste plaat van AC/DC waar Malcolm niet meer op te horen is – hij is inmiddels opgevolgd door zijn neef Stevie Young. Rudd wist zich nog wel naar de studio te slepen, maar heeft naar verluidt zijn plekje op de drumkruk voorlopig verspeeld. Verbazend genoeg heeft al die ellende nauwelijks invloed gehad op de kwaliteit van de nieuwe plaat. Integendeel, AC/DC klinkt zowel vertrouwd als vitaal in songs als Play Ball, Rock The Blues Away en Got Some Rock & Roll Thunder. De riffs zijn heel aanstekelijk, de teksten dom en geestig tegelijk, Brian Johnson knerpt er op los en Rudds tempo’s swingen als vanouds. Angus Young soleert op de voor hem zo karakteristieke wijze, de noten tuimelen uit zijn gitaar. Als vanzelf zie ik hem voor mijn geestesoog verschijnen: dravend over het podium, in zijn schooluniform. De toekomst van AC/DC is in het licht van de recente ontwikkelingen heel onzeker. Vermoedelijk weet de band zich nog een keer op te richten voor een allerlaatste wereldtournee. Dan gaat het grote boek definitief dicht. Mocht dat inderdaad zo gaan, dan neemt AC/DC onder tragische omstandigheden afscheid met een uitstekend album.
0 Reacties