De plaat waar we exact acht jaar op hebben moeten wachten, is er nu eindelijk. En hij is fenomenaal. Damien Rice heeft per afwezig jaar maar één nummer geschreven, maar ze zijn wel stuk voor stuk van hartbrekende perfectie. Het was al een tijdje onrustig onder de fans van de getroebleerde Ierse singer-songwriter. Toen Rice in 2013 zijn set als headliner van het Best Kept Secret-festival waanzinnig afsloot met een nieuw nummer, The Box, was de spanning onmeetbaar: zou er dan eindelijk een nieuw album komen? Na zijn vorige plaat 9 (2006) liep de relatie tussen Rice en zijn toenmalige bandgenoot en vriendin Lisa Hannigan op de klippen. Wellicht is dat de reden geweest voor de lange pauze, maar zonder twijfel is die break-up de grootste inspiratie voor alle nummers op My Favourite Faded Fantasy. Dus, Lisa, bedankt! Waar Rice zich op 9 nog verschuilde in de slachtofferrol (Accidental Babies), vertelt hij op My Favourite Faded Fantasy eerlijk over zijn eigen fouten en gebreken in hun relatie. Hier kan collega Chris Martin, die eerder dit jaar met Coldplay een veredeld soloalbum opnam vol gejammer en krokodillentranen om zijn break-up met Gwyneth Paltrow te verwerken, nog een voorbeeld aan nemen. Want waar je bij het luisteren naar Martin voornamelijk denkt: verman je, houd je bek en zet het op een zuipen, voel je bij Rice elke strijkslag en uithaal recht in je hart steken. Ik kan niet zeggen dat ik me na het beluisteren van deze vijftig minuten vol tragedie en herkenbaar hartzeer bijzonder levenslustig voel, maar Rice haalt een fijn, sip gevoel in me naar boven waar – op zijn tijd – helemaal niks mis mee is.
0 Reacties