Wat revitaliseerde Deep Purple? Het naderende einde? De aanstaande tournee heet immers ‘The long goodbye tour’. Of was het toch de komst van producer Bob Ezrin? Hoe het ook zij, na een reeks albums die vooral in aanmerking kwamen voor de tamelijk dodelijke kwalificatie ‘verdienstelijk’ verraste Deep Purple in 2013 met het geïnspireerde en ambitieuze Now What?! Die plaat bleek ook nog eens het meest succesvolle Purple-album in tijden, waardoor het dus niemand zal verbazen dat de band andermaal de studio indook met de legendarische producer, die ooit magie bedreef met o.a. Lou Reed, KISS en Pink Floyd. En opnieuw leverde het een geweldig album op. Het eerste wat opvalt, is hoe boos de muziek klinkt. In songs als Time For Bedlam en All I Got Is You spuugt Ian Gillan zijn teksten er zo’n beetje uit. Die woede slaat over naar de muziek, waar geen zweem van gezapigheid in terug te vinden is. Gillan klinkt bevlogen, de solo’s van gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey zijn to the point, terwijl het duo Roger Glover en Ian Paice alles van een swingende basis voorziet. One Night In Vegas is zo’n nummer waar de band alles in de strijd gooit. Geweldig! Geen moment zakt de boel in. Zelfs niet als afgesloten wordt met het toch wel platgecoverde (o.a. door Status Quo) Roadhouse Blues van The Doors. Vooral het gepingel op de piano van Airey is om de vingers bij af te likken. Mocht dit de laatste Deep Purple-plaat zijn, dan is het een slotakkoord met allure.
Meer over
5 Reacties
Heerlijk album!!!
Alweer laat Deep Purper zich van zijn beste kant zien. Ijzersterk album. Roadhouse Blues had er van mij af mogen blijven want de Doors versie blijft ongeëvenaard. Verder superbe zoals Gillan altijd zegt.
Het blijven Helden. Natuurlijk zit er na bijna 50 jaar wel eens een minder album tussen, maar deze mag er weer zijn hoor! Roadhouse blues had voor mij ook niet gehoeven, maar de 9 andere songs zijn stuk voor stuk Purple-waardig. Lees ook eens de recensie op
https://nl-nl.facebook.com/Koppijnshow/
Een album dat in eerste instantie zijn voorganger toch niet helemaal lijkt te benaderen, maar dat toch steeds beter wordt naarmate ik er meer naar luister. Ik heb een Russische persing waar na Roadhouse Blues nog 4 nummers volgen, waaronder het erg goed passende Paradise Bar en een instrumentale versie van Hip Boots, met niet te versmaden gitaarriff-werk. Het album kent wat mij betreft een paar uitschieters en dat zijn The Surprising, Birds Of Prey en, velen zullen het niet met me eens zijn, Hip Boots. Het album kent veel muzikale verwijzingen naar vroege tijden. Hip Boots is met zijn riffs daar 1 van, evenals Paradise Bar. The Surprising en Birds of Prey halen wat mij betreft het nivo van Now What!? met een epic sound. Voor de rest is het altijd weer leuk te lezen dat veel criticasters het over de teksten hebben die niet altijd even diep gaan. Ik zeg dan niet meer dan: Highway Star en Woman From Tokyo. Deep Purple moet het hebben van de totale muzikaliteit en die is in mijn ogen nog steeds door geen enkele band geëvenaard; de individuele krachten die elkaar op perfecte wijze aanvullen. Deep Purple blijft, hoe ‘oud’ ook, legendarisch!
Ben haast 70, ooit een concert gezien en gehoord in Rotterdam, een eeuwigheid geleden maar nu na al die tijd kan ik niet stilzitten als ik er weer naar deze muzikanten luister. Ouderwets? houden zo.