Franz Ferdinand wilde iets maken wat de band nog niet eerder had gedaan. Als je als fan zoiets hoort, hou je alvast je hart vast. Maar in dit geval valt het verschil met de eerdere albums van de Schotse rockband – die ook niet altijd even veel gemeen met elkaar hadden qua stijl – reuze mee. Sterker nog, Always Ascending is gewoon een erg leuke toevoeging aan het oeuvre van de band. Eerder ruilden de mannen hun dansbare postpunk van het debuut al in voor door dance beïnvloede indierock, daarna gingen ze voor een wat meer volwassen sound met Tonight: Franz Ferdinand (2008) en dan was er nog het geweldige artrock-project FFS, een samenwerking met Sparks. Desondanks is de sound nog steeds uit duizenden herkenbaar: de focus ligt op ritme en staccato gitaarmelodieën en de liedjes zijn vaak eenvoudig, maar erg effectief. Op Always Ascending wordt dat aangevuld met een eighties-achtige sound, een beetje echo, poëtische teksten en mooie melodieën. Misschien is dat de invloed van het nieuwe bandlid, Julian Corrie (Miaoux Miaoux). Hoe dan ook, het is fijn dat een band zich muzikaal kan blijven ontwikkelen zonder de plank ook maar een beetje mis te slaan.
0 Reacties