‘I know that you want more, but would you fight for my love?’. Gefrustreerd bezingt Jack White zijn stukgelopen huwelijk. Verslagen klinkt hij zo nu en dan op zijn tweede soloalbum Lazaretto. Zijn ex-vrouw Karen Elson raakte blijkbaar steeds minder opgewonden van de rocker en met de scheiding maakte ze eindelijk in hem los wat ze van hem verlangde: passie. ‘It’s not enough that I love you, there’s always things I have to prove to you’, huilt White in Would You Fight For My Love? Tja, nu is het te laat, maar niet voor de fans van de White Stripes-zanger. Door zijn ietwat tamme eerste soloalbum Blunderbuss (2012) kan ik met terugwerkende kracht empathie opbrengen voor de verveling die White zijn toenmalige echtgenote blijkbaar bracht. Nu ja, die plaat was allesbehalve slecht, maar ook zelden echt enerverend. Veelzeggend is dat mijn favoriete nummer op Blunderbuss een cover is: I’m Shakin’ van Little Willie John. In Lazaretto zit meer vuur. Stukgelopen liefdes zijn van oudsher goed voor krachtige muziek, en daar schuilt ook zeker in het geval van White een zekere waarheid in. Heerlijk hoe hij in het energieke openingsnummer Three Women de blues bezingt, hoe hij zijn gitaar laat brullen in het titelnummer. Toch is White’s songwriting niet van uitzonderlijk hoog niveau. Dat valt op als de rock & roll wegvalt, zoals in meer ingetogen liedjes als Temporary Ground en Want And Able. Ongetwijfeld voelde hij zich tijdens het schrijven van die nummers ook verdrietig en gefrustreerd, maar het komt minder goed over. Een nummer als Alone In My Home is voor White zelf wellicht essentieel, de trouwe fan krabt zich achter de oren met de vraag of de Amerikaan die pianoballade niet al zes keer eerder geschreven had. Lazaretto is een scheidingsplaat met twee gezichten, die uitgekleed niet overtuigt. Jammer, want dit had een knaller van een bluesrockplaat kunnen zijn.
0 Reacties