Mark Knopfler levert met One Deep River een van zijn beste soloalbums tot nu toe af
Mark Knopfler liet de afgelopen jaren regelmatig doorschemeren dat de wereldtournee van 2019 wat hem betreft de laatste was. De Britse gitarist en singer-songwriter wil zich voortaan vooral focussen op het schrijven en opnemen van nieuwe songs. Wellicht spookte die gedachte ook al door zijn hoofd tijdens het maken van One Deep River.
Zijn recente albums wisten me niet altijd bij de les te houden. Zijn voorlaatste, Down The Road Wherever, kabbelde mij net iets te gemoedelijk voorbij. One Deep River is een album dat je even de tijd moet geven. Het vergt een paar luisterbeurten om de charmes te erkennen van de J.J.Cale-achtige openingssong Two Pairs Of Hands, met z’n lome swing en de al even relaxte praatzang. Prachtig. En wat speelt hij nog altijd mooi gitaar, zoals in Ahead Of The Game of Black Tie Jobs. Knopflers subtiele licks zijn verhalen op zich.
Alles wordt verder smaakvol ingevuld door zijn vaste band, ambachtelijk en ingetogen. Zoals altijd zijn de teksten beeldend. Een soort miniatuur filmscenario’s of stukjes in een krant. Het groezelige tafereel van Scavengers Yard is daar een sterk voorbeeld van. Al die ingrediënten maken One Deep River tot een van de beste soloplaten van Knopfler tot nu toe. Het zou jammer zijn als we de muzikant en zijn band nooit meer live zien. Maar als dat betekent dat de muzikant daarmee extra tijd heeft om meer van dit soort albums te maken, zou dat uiteindelijk alleen maar winst zijn.
Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Mark Knopfler? In de komende editie van Lust For Life (vanaf 24 april verkrijgbaar in de winkel en onze webshop) vind je een uitgebreid interview met hem!
1 Reactie
Wat een geweldig mooi album. Deze blijft nu al beter hangen dan de voorganger
Elk nummer heeft z’n eigen geluid en eigen verhaal heeft,maar met kleine sprenkeltjes(zangmelodietjes, gitaarlicks etc)uit z’n eigen muzikale verleden. Favorieten zijn voor nu Two Pair of Hands, ahead of the game, het schitterende Tunnel 13 en Janine en Scavengers Yard met een gitaargeluid ala Planet of New Orleans, dat je niet meer van Mark Knopfler verwacht,maar wat wel heel lekker klinkt. Het is geen Dire Straits meer en vernieuwend t.o.z. eerder solowerk is het ook niet. Knopfler doet gewoon het beste wat hij heel goed kan: verhalen vertellen met muziek en hemels gitaar spelen,subtiel,maar pakkend. geen noot teveel maar elke noot op de juiste plaats