Pink Floyd – The Endless River

Ik moet bekennen dat ik aanvankelijk wat scepsis voelde toen nieuw werk van Pink Floyd werd aangekondigd. De laatste twee albums van de band waren galmende echo’s uit vervlogen tijden, die mij er vooral aan herinnerden hoe goed de band ooit was geweest. Ik werd echter prettig verrast. Het grootste deel van The Endless River wordt in beslag genomen door lange instrumentale songs. Er duiken diverse vertrouwde elementen op. De soms nauwelijks verstaanbare flarden gesproken tekst herinneren aan Dark Side Of The Moon en het bij vlagen gespierde gitaarspel slaat een brug naar The Wall, het epos uit 1979. Vanwege de dominante aanwezigheid van het toetsenwerk van Richard Wright doet de muziek mij nog het meest denken aan Wish You Were Here, het delicate meesterwerk uit 1975. Het is lastig te ontwaren wat nieuw is en wat de basis was voor het beoogde album The Big Spliff, dat in 1994 uit had moeten komen. Het doet er eigenlijk ook niet toe. De opnames vormen een logisch geheel. De melodieën zijn mooi en vooral heel erg Pink Floyd. Het gelaagde geluid zit vol mysterieuze elementen, van het geronk van een helikopter tot een flinke regenbui. De plaat kabbelt gelukkig niet voorbij, iets waarvoor ik bij de aankondiging van een ‘ambient-album’ toch wat bevreesd was. Het spel is ferm, de muziek is rijk. De zang mis ik geen moment. Sterker nog, de traditionele popsong Louder Than Words, met zang van o.a. David Gilmour, voegt weinig toe aan het instrumentale geweld. The Endless River is dan ook een fraaie ode aan de alom geliefde toetsenist Richard Wright. Het is tegelijkertijd een waardig slotakkoord van een van de belangrijkste rockbands aller tijden.