Het gerucht gonsde al het hele jaar: ergens in het najaar van 2014 zou het nieuwe album van U2 het licht zien. Toch komt de release van Songs Of Innocence als een verrassing: op 9 september werd ‘ie officieel aangekondigd en dezelfde dag was dit dertiende album van de Ierse rockers gratis te downloaden via iTunes (op 13 oktober volgt de fysieke release en vanaf dat moment mag ‘gewoon’ de portemonnee getrokken worden). Geinige stunt, maar Radiohead flikte een jaar of zeven geleden ongeveer hetzelfde grapje met In Rainbows, dat toen ook in eerste instantie gratis te verkrijgen was. Dat kopieergedrag, om het maar even zwaar aangezet te zeggen, is ook enigszins van toepassing op Songs Of Innocence zelf. Ooit was U2 trendsetter, maar de afgelopen vijftien jaar verdween het experiment steeds verder naar de achtergrond en manifesteerden Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. zich als radiovriendelijke stadionrockers. De eerste gedachte die bij me opkwam tijdens het beluisteren van deze plaat was dan ook: verrek, dit lijkt wel heel erg op Coldplay, Editors, The Killers en Kings Of Leon – en was dat ooit niet precies andersom? Dat gezegd hebbende: Songs Of Innocence is wel simpelweg een sterke plaat waar U2-fans blij mee zullen zijn en waarop genoeg prima songs staan. De geste naar Joey Ramone in de fijn rockende opener The Miracle (Of Joey Ramone) is sympathiek, This Is Where You Can Reach Me Now is een knap staaltje discopunk en het door Bono kenmerkend smachtend gezongen Iris (Hold Me Close) heeft alles in zich om een dikke wereldhit te worden. U2 anno 2014 is kwalitatief goed, maar ongevaarlijk entertainment – daar kan zelfs een hippe producer als Danger Mouse (o.a. The Black Keys) niets aan veranderen. Of dat erg is, mag u zelf bepalen.
0 Reacties