Dixie Chicks in de Heineken Music Hall

Het was dinsdagavond voor het eerst dat het Amerikaanse countrytrio Dixie Chicks een eigen concert in ons land gaf. Vanwege de grote belangstelling staan de dames zowel op 19 als 20 april op het podium van de uitverkochte HMH, voor een gemêleerd publiek – inclusief mannen met Stetsons. De vrouwen waren de eerste avond echter in de meerderheid. 

Dixie Chicks heeft geen nieuw album uit en er is wat dat betreft dus niets te promoten. Het is al weer dertien jaar geleden dat de band wereldnieuws werd – en dan met name zangeres Natalie Maines, nadat zij tijdens een concert in Londen zei dat ze zich ervoor schaamde dat president George W. Bush net als zij uit de staat Texas komt. Er ontstond een hevige rel in de States, gevolgd door een boycot van traditionele (rechtse) media, maar het pakte uiteindelijk niet slecht uit voor de carrière van de dames. De beide Amsterdamse concerten zijn onderdeel van een uitgebreide wereldtournee, die vorige week begon en tot begin mei dwars door Europa loopt, waarna begin juni de tour vervolgd wordt door de States en Canada.

Dixie Chicks werd in 1989 in Texas opgericht en bestaat sinds 1998 uit de twee zussen Martie Maguire (viool, achtergrondzang) en Emily Robison (mandoline, gitaren, achtergrondzang) en Natalie Maines, die alle songs zingt en zowel akoestische als elektrische gitaar speelt. Het trio wordt begeleid door vijf uitstekende muzikanten (twee op gitaar, een toetsenist/percussionist, een drummer en een bassist). Het podium is mooi uitgelicht en op de achtergrond zijn prachtige beelden (films, animaties, mooie effecten) te zien. De drie dames zijn allemaal in een combinatie van zwart en wit gekleed. Hoewel ook bij Dixie Chicks de jaren beginnen te tellen, zien ze er alle drie nog puik uit, al lijkt Maines iets ronder dan in het verleden. Links en rechts van het podium zijn grote videoschermen opgehangen, waarop de dames regelmatig in close-up te zien zijn.

Het concert opent met The Long Way Around en daarna volgt Lubbock Or Leave It. Hierna de eerste van tenminste drie Patty Griffin-covers: Truth #2. Al vanaf het begin is het geluid in de zaal erg goed, wat vooral tijdens de ballads een genot is (jammer dat sommige fans het niet kunnen laten om juist dan te gaan kletsen). Zowel vocaal als instrumentaal is het optreden van grote klasse en het kost Dixie Chicks dan ook geen enkele moeite om het publiek mee, en tijdens de wat snellere songs uit de stoelen, te krijgen. Ook de ondersteunende beelden zoals bij de song Goodbye Earl zijn goed gekozen. De meeste gespeelde songs zijn van de dames zelf, maar naast de Patty Griffin-covers komen bewerkingen voorbij van onder meer Bob Dylan (Mississippi) en Lana Del Rey (Video Games).

‘We tune, because we care!’
Na ongeveer drie kwartier wordt het podium snel omgebouwd voor het akoestische gedeelte. In die paar minuten is een film te zien waarin de dames en enkele heren in auto’s racen, met als soundtrack een leuke instrumentale (ingeblikte) countryrockversie van Motörheads Ace Of Spades. Het akoestische gedeelte begint met de drie dames die de Bruce Robison-cover Travelin’ Soldier zingen en spelen, waarna de vijf heren met hun vooral akoestische instrumenten het podium opkomen en vervolgens Please Don’t Let Me Die In Florida van Patty Griffin gespeeld wordt. Soms moet er gestemd worden en hierbij zegt Natalie: ‘We tune up, because we care!’. De volgende song is White Trash Wedding, waarbij het publiek flink aan het dansen slaat. Na het voorstellen van de muzikanten verlaten de mannen het podium en volgt er een instrumentale bluegrass-medley.

Hierna wordt het concert weer elektrisch en vervolgd met Ready To Run en de al eerder genoemde Dylan-cover. Uiteraard kan Stevie Nicks’ Landslide niet ontbreken en wordt het lied in een mooie breekbare uitvoering gespeeld. De set wordt voortgezet met Silent House, I Like It, Cowboy Take Me Away, uiteraard Wide Open Spaces en als laatste Sin Wagon. Het publiek wil uiteraard méér en dat krijgt men ook, want in de toegift worden de grote hit Not Ready To Make Nice en de Ben Harper-cover Better Way gespeeld.

Trump
Zo’n beetje alle muziekinstrumenten uit de countrymuziek komen vanavond aan bod (fiddle, banjo, mandoline, akoestische gitaren, etc.). Alleen de pedal steel-gitaar (door sommige mensen ook wel ‘strijkplank met kattengejank’ genoemd) lijkt te ontbreken, maar gelukkig wordt deze in Better Way alsnog gebruikt. En wie zich afvraagt of Donald Trump nog genoemd is: nee. Wel kwam hij voor in een zeer amusant filmpje waar alle potentiële presidentskandidaten in te zien waren, dus ook Clinton en Sanders.

Dixie Chicks in de Heineken Music Hall
Gezien op dinsdag 19 april 2016
Foto’s: Bernard Bodt