Vooral als je hem alleen met z’n akoestische gitaar hoort, herinnert de muziek van de 27-jarige Australiër Jaimi Faulkner onmiskenbaar aan Chris Whitley. De in 2005 overleden Whitley was een Amerikaanse singer-songwriter die met veel drama in zijn stem soul en folkblues liet versmelten. Zo dramatisch als Whitley is Faulkner niet. Maar die wat schorre melange van folkblues en soul heeft de Australiër beslist ook in zijn zang. Deze maand tourt hij voor het eerst uitgebreid door ons land.
Ja, hij heeft Whitley een paar jaar voor diens dood ontmoet, toen de Amerikaan voor concerten in Australië was, vertelt Faulkner op een Berlijns terras. En de manager van een club in Sydney had de overeenkomst tussen de twee zangers ook gehoord. Hij nodigde Jaimi Faulkner uit om Whitley’s voorprogramma te verzorgen. Veel hebben Faulkner en Whitley elkaar niet gesproken. Maar het klikte wel, zegt de jonge Australiër.
Hij is een prima gitarist, een goede zanger, schrijft aanstekelijke liedjes en hoewel hij allesbehalve een ‘popster’ is, lijkt het goed te gaan als reizende troubadour. Het type zondagskind – een man die consequent de kansen pakt die hij krijgt. Het bracht hem behalve een goede muzikantencarrière in Australië ook al enkele optredens in Amerika. Momenteel bivakkeert hij een jaar in Berlijn.
“Ik begon mijn loopbaan als blueszanger. Tegenwoordig beschouw ik mij echter meer als een verhalenverteller: een singer-songwiter”, zegt Faulkner. “In Australië kennen we ook een traditie van singer-songwriters, net als in Amerika en Europa. Maar bij ons gaat het eigenlijk alleen om het verhaaltje, met altijd diezelfde drie akkoorden eronder. Vandaar dat ik mij toch meer verwant voel met de Amerikaanse benadering. Daar kennen ze meer muzikale diepgang met ruimte voor jazz- en soul-invloeden”
Als jochie stuurde zijn moeder hem enkele jaren op pianoles, maar dat instrument lag hem niet. Op een gegeven moment schafte vader Faulkner een gitaar aan om daar zelf op te leren spelen. Toen Jaimi het ding eenmaal in z’n handen had, gaf hij het niet meer af. Hij nam gitaarlessen – eerst nog klassiek – en volgde daarna het conservatorium. “En vanaf het moment dat ik zelf songs begon te schrijven wist ik wat ik met mijn leven wilde. En niets anders!”
Op z’n eenentwintigste, in 2004, maakte hij zijn eerste album. Last Light kreeg in eigen land onmiddellijk een goed ontvangst. Twee studio-albums volgden, waarvan Kiss & Ride uit 2009 het meest recente is. Een van de nummers van die plaat, Highway Life werd in Australië zelfs bekroond met een ‘Song of the Year’ award.
Driemaal reisde Faulkner de afgelopen jaren naar Amerika. Om een paar concerten te spelen, maar vooral om sfeer en muziek in zich op te zuigen. Om de wortels van de blues en de soul op te zoeken. Hij vertelt hoe hij in Memphis bij een kerk kwam waar soullegende Al Green vaak de diensten leidde. Terwijl hij daar stond, kwam Green inderdaad aanrijden in een bruine Cadillac met ‘God Loves You’ op de nummerplaat. “We zijn daar naar een dienst geweest die voorgegaan werd door Al Green. Er zaten misschien veertig mensen in die kerk en er stond een fantastische band op dat altaar. Het duurde drie uur en het was geweldig!”
Afgelopen voorjaar begon Faulkner aan een uitgebreide tournee door Duitsland. Daarop besloot hij om minstens een jaar in Berlijn te blijven om onder meer aan nieuw repertoire te werken. ”Op één of andere manier schrijf ik altijd beter als ik ergens anders ben. Ik ben sneller geïnspireerd. De laatste weken heb ik al minstens vijf goede songs geschreven…”
Hij ziet het niet als een vorm van bewuste carrièreplanning: na Australië eerst naar Amerika en vervolgens in Europa aan een doorbraak werken. “Welnee, zo gaat dat niet bij mij,” zegt hij, terwijl hij lachend het hoofd schudt. “Het is meer een kwestie van inspiratie. Ik was jaren geleden al eens in Berlijn geweest als rugzaktoerist en vond deze stad meteen geweldig. Hetzelfde gold voor mijn bezoeken aan Amerika. Ik ben niet bezig met carrièreplanning; ik ben alleen maar bezig met leven!”
0 Reacties