De pieken en dalen uit de carrière van Billy Idol

William Michael Albert Broad, beter bekend als Billy Idol, wordt vandaag 66 jaar. Hij koos zijn artiestennaam natuurlijk niet voor niets: in de Engelse punkscene waar zijn roots liggen, past een naam die klinkt als Idle (nutteloos) perfect. De zanger, herkenbaar vanwege zijn hoogblonde coupe, kende in zijn leven hoge pieken en diepe dalen.

Lancering van zijn solocarrière

Billy Idol heeft een carrière van vijf jaar met de Engelse punkband Generation X voordat hij in 1981 zijn geluk gaat beproeven in New York. Onder de hoede van voormalig KISS-manager Bill Aucoin wordt de ep Don’t Stop als voorproefje uitgebracht. “Het was een beetje als je teen in het water steken: we wilden kijken of de wereld hierop zat te wachten”, vertelde Idol later aan Ultimate Classic Rock. Met de legendarische producer Keith Forsey aan de knoppen breekt Idol door met een sound die glam aan de punk geeft zonder dat het aan power inboet. Met de van Generation X geleende single Dancing With Myself leert het grote publiek Idol kennen.

Ontmoeting met Steve Stevens

Wanneer Idol naar New York verhuist om daar een solocarrière in de VS na te jagen, wordt hij door manager Bill Aucoin in contact gebracht met de gitarist van een bandje dat daar ook onder contract staat, genaamd Steve Stevens. In eerste instantie helpt hij Idol een band te formeren, maar het is muzikant/producer Keith Forsey die de zanger overhaalt om met Stevens samen te werken: “Als jij alleen maar met een punkrockgitarist wilt spelen, waar ben je dan die fucking oceaan voor overgestoken?” In de maanden die volgen, komen de heren erachter dat ze veel interesses en ideeën delen. Samen met Forsey werken ze aan een sound met elementen van dance (Forsey had al baanbrekend werk geleverd met Donna Summer) gemixt met de power van Stevens en de energie van punk die Idol meebrengt. Uiteindelijk zal Stevens, geheel tegen zijn eigen verwachting in, nog veertig jaar met Idol werken.

Hits

Na de bescheiden hit Hot In The City gaat het snel met Idol. White Wedding wordt dankzij een aantrekkelijke videoclip stevig gepromoot op MTV en dat levert een dikke hit op in de Verenigde Staten en Europa. Haalt het debuutalbum Billy Idol nog goud in de Verenigde Staten, de opvolger Rebel Yell vestigt de naam van Idol definitief en verkoopt met gemak meerdere keren platina in verschillende landen. De ballad Eyes Without A Face wordt een van zijn grootste hits. De titel van deze song is overgenomen van een film uit 1960: Les Yeux Sans Visage. Deze Franse zin wordt in het refrein van de song gezongen door Idols toenmalige vriendin Perri Lester. Het volgende album Whiplash Smile volgt in 1986, met daarop de singlesuccessen To Be A Lover en Sweet Sixteen.

Ruzie met Keith Richards

Zo bekend als Idol raakt door de hits, zo berucht wordt hij vanwege zijn buitensporige levensstijl in de jaren tachtig. “Ik dacht niet na over de gevolgen en leefde op een dieet van drugs, drank en vrouwen”, vertelt hij in zijn autobiografie Dancing With Myself. Meerdere keren balanceert Idol op het randje van de dood, belandt hij in gênante situaties of krijgt hij ruzie. Zoals die keer dat hij uitgenodigd wordt door The Rolling Stones in de studio. De zanger komt dermate onder invloed aanzetten dat hij binnen de kortste keren ruzie krijgt met Keith Richards en Ronnie Wood. Richards werkt Idol met een stomp voor zijn hoofd de studio weer uit. Idol daarover: “Ik heb me zo geschaamd later: eindelijk zou ik mijn jeugdhelden ontmoeten, maar ik liet het zo uit de hand lopen.” Pas na de geboorte van zijn tweede kind, dochter Bonnie Blue in 1989, beseft hij dat hij zijn leven moet omgooien: “Ik wilde niet dat mijn kinderen als wees zouden opgroeien.”

Oliver Stone’s The Doors

Aan het einde van de jaren ’80 worden de recensies van Idols albums steeds venijniger. Op Whiplash Smile is het aandeel van Steve Stevens al beperkt tot vier nummers en op Charmed Life uit 1990 doet de gitarist helemaal niet meer mee. Stevens vertelt aan Georgia Straight in 1989: “Het was tijd om te gaan, ik kon mij niet meer vinden in de gekozen muzikale richting.” Na een ruzie met Bill Aucoin is de maat vol voor Stevens. In 1990 krijgt Idol een ernstig motorongeluk waarbij hij bijna zijn been kwijtraakt. Door de intensieve revalidatie wordt de beoogde filmrol in Oliver Stone’s The Doors tot een minimum beperkt. Een enorme domper voor Doors-fan Idol. Met het volgende album Cyberpunk is de zanger de weg helemaal kwijt en lijkt het tijdperk van de geblondeerde zanger definitief tot zijn einde gekomen.

Miley Cyrus

In 2006 brengt Idol na twaalf jaar stilte weer een nieuw album uit. Hij is dan alweer een tijdje clean en heeft de samenwerking met Steve Stevens weer gezocht. Devil’s Playground is een commercieel succes en bruist van de energie, ook al is de kwaliteit van de productie niet overal even geweldig. Idol begrijpt dat hij niet meer in de hoogste regionen van de hitparades terecht zal komen en doet vooral de dingen die hij belangrijk of leuk vindt. Hij verhuist tijdelijk terug naar Engeland om voor zijn zieke vader te zorgen, krijgt het Amerikaanse burgerschap en wordt in 2020 zelfs opa. Op Kings & Queens Of The Underground uit 2011 barst Idol van de inspiratie en velen rekenen dit album tot zijn beste werk ooit. Is hij als jarentachtigicoon nog steeds relevant? In ieder geval wel voor Miley Cyrus, die hem vraagt voor een duet op haar album Plastic Hearts.

Tekst: Edwin Moor
Foto Billy Idol in Heineken Music Hall (16 november 2014): Luuk Denekamp