Voor Lust For Life’s playlist-editie maakten Nederlandse muzikanten een top 10 van een andere bewonderde artiest. Omdat er uiteraard een selectie gemaakt moest worden, stellen Lust For Life-medewerkers de komende weken playlists samen van enkele namen die niet aan bod kwamen in LFL062. Vandaag: redacteur Jelle Jansen over Motörhead.
Sinds ik me in mijn vroege tienerjaren in muziek ging interesseren, heb ik mij altijd hoofdzakelijk op de hardere kant van het muzikale spectrum geconcentreerd. Ik vond mezelf volledig in punk, maar heb ook altijd een grote voorliefde gehouden voor metal – grotendeels gevoed door een volbloed metalbroer die regelmatig mijn kennis even bijspijkerde. Ik ontdekte al gauw dat er één band is die grappig genoeg in beide werelden op een even groot voetstuk staat: Motörhead. Na het recente verscheiden van de zo lang onsterfelijk geachte zanger/bassist/rock & roll-opperwezen Lemmy Kilmister is de groep eind vorig jaar (uiteraard) opgeheven, maar de heldenstatus van de Britse band zal voor altijd onaantastbaar blijven. Volkomen terecht, want tijdens het veertigjarige bestaan leverde de groep belachelijk veel goede muziek af. Daarom van mijn hand een playlist van het luidste en meest oprechte rockmonster dat de wereld ooit gekend heeft.
10. Ace Of Spades (Ace Of Spades, 1980)
Voor velen zal dit de ultieme Motörhead-song zijn en waarschijnlijk is dat ook gewoon zo, maar het voelde simpelweg te makkelijk om hem heel hoog in de lijst te plaatsen. De band heeft immers genoeg materiaal geschreven dat minstens zo ongenadig hard rockt als Ace Of Spades. Dat doet echter niks af aan de kracht van het nummer. Het maakt niet uit hoe vaak ik het hoor, bij die allereerste vervormde bastonen, die roffel van Phil ‘Philty Animal’ Taylor (helaas ook vorig jaar overleden) en die briljante gitaarriff van ‘Fast’ Eddie Clarke, gaat m’n hart steevast ietsje sneller slaan. Om nog maar te zwijgen over die simpele, maar oh zo doeltreffende tekst over een potje pokeren.
9. Orgasmatron (Orgasmatron, 1986)
Motörhead kreeg vaak het predicaat ‘heavy metal’ opgeplakt, maar Lemmy zelf benadrukte maar wat graag dat zijn band in essentie gewoon rock & roll speelde. Alleen dan wel op een oorverdovend volume. Het titelnummer van het in 1986 verschenen zevende studioalbum Orgasmatron schurkt door zijn lage tempo en doemtekst echter wel degelijk zeer dicht tegen metal aan. Helemaal prima, want het leverde een fantastische track op. Op het in 2010 verschenen album The Wörld Is Yours flikte de band overigens een soortgelijk kunstje met Brotherhood Of Man. Ook al zo’n geweldig, donker nummer.
8. Emergency (St. Valentine’s Day Massacre ep, 1981)
Lemmy heeft tijdens zijn leven dan wel met zo’n duizend vrouwen het bed gedeeld, hij maakte zich tegelijkertijd ook sterk voor het belang van vrouwen in de muziekwereld. Als gevolg daarvan nam Motörhead al in 1981 samen met de uitsluitend uit vrouwen bestaande heavy metal-band Girlschool de ep St. Valentine’s Day Massacre op. Op het drie tracks tellende plaatje coverde Motörhead onder andere het Girlschool-nummer Emergency, waarbij de leadvocalen voor de rekening kwamen van gitarist ‘Fast’ Eddie Clarke. Een heerlijk uptempo punknummer.
7. Killed By Death (No Remorse, 1984)
Killed By Death verscheen eerst als single en werd daarna toegevoegd aan de verzamelaar No Remorse. Het is dus niet op een regulier album terug te vinden. Gek eigenlijk, want met zijn stuwende tempo en aanstekelijke refrein is het een absolute Motörhead-klassieker. “The only time I’m gonna be easy’s when I’m killed by death”, zingt Lemmy. Geen woord van gelogen.
6. (We Are) The Road Crew (Ace Of Spades, 1980)
Ik heb nooit in een grote, toerende band gezeten, maar mede dankzij dit nummer kan ik me toch een beetje voorstellen hoe het er aan toe gaat op dergelijke, met alcohol doordrenkte rock & roll-tournees. Lemmy schreef het nummer als bedankje aan zijn roadies, wat eens te meer bewijst wat een toffe peer hij eigenlijk was. Favoriet voor in de auto.
5. No Class (Overkill, 1979)
Ik heb lang lopen wikken en wegen of ik hier nou No Class neer moest zetten of het eveneens van Overkill afkomstige Damage Case. Beide nummers pompen en scheuren immers als een waanzinnige, maar na een fotofinish is de keuze toch op No Class gevallen. Elke keer weer heerlijk om Lemmy dat refrein uit de boxen te horen blaffen.
4. Iron Fist (Iron Fist, 1982)
Kort na de opnames van het vijfde album Iron Fist stapte ‘Fast’ Eddie Clarke uit de band, wat het einde betekende voor de klassieke Motörhead-bezetting. Het rommelde al langer, wat zijn weerslag had op de opnames van Iron Fist. Jaren later verklaarde Lemmy dan ook niet tevreden te zijn met het album. De plaat leverde met de titelsong niettemin een heerlijk nummer op, met hetzelfde moordende tempo als Ace Of Spades.
3. Motorhead (Motörhead, 1977)
Zoals bekend beleefde Lemmy zijn eerste grote successen als onderdeel van de Britse spacerock-pioniers Hawkwind. Hij schreef dit nummer oorspronkelijk voor die band – Hawkwind nam het ook op – maar nadat hij niet lang daarna uit de groep geknikkerd werd, besloot hij de naam te gebruiken voor zijn eigen band en de song zelf ook op te nemen. Het vormt het openingsnummer van de allereerste Motörhead-lp en gaf de wereld direct een bikkelhard voorproefje van wat het de komende decennia te wachten stond. En nog steeds maalt het nummer harder door dan de kaken van de gemiddelde speedfreak.
2. Bomber (Bomber, 1979)
Lemmy had een grote fascinatie voor oorlog en was een verwoed verzamelaar van nazi-memorabilia, puur omdat ‘ie vond dat zij destijds de mooiste spullen hadden (en daar had hij natuurlijk volkomen gelijk in). Niet gek dus dat dit onderwerp ook met regelmaat zijn weg vond naar diens songteksten, met Bomber als het bekendste voorbeeld. De pompende bas, het groovende gitaarwerk en de verbeten, rasperige zangpartijen van Lemmy maken het tot een iconische Motörhead-song die nog altijd inslaat als een bom (huhu…). Overigens blijf ik het jammer vinden dat Barack Obama het nummer nooit gebruikt heeft bij zijn verkiezingscampagnes. Want ik kan er niks aan doen, maar in het refrein hoor ik Lemmy continu weer overduidelijk zingen: “It’s Obama, it’s Obama!”. Wees gewaarschuwd, ‘it can’t be unheard’.
1. Overkill (Overkill, 1979)
Ik heb geen idee hoe Motörhead normaliter zijn albumtitels koos, maar ik heb het gevoel dat ze dat hoofdzakelijk lieten afhangen van het sterkste nummer van de plaat. Het is immers hoogst opvallend dat liefst zes van de tien nummers in mijn playlist dezelfde titel dragen als het album waarop ze te vinden zijn (of het zegt iets over mij, dat kan natuurlijk ook). Voor Overkill geldt het in ieder geval ook weer. Die stampende drums zuigen je direct naar binnen, om vervolgens door het scheurende gitaarwerk en die rauwgerookte strot van Lemmy in de houdgreep genomen te worden, waarna je uiteindelijk als vanzelf gewillig “Overkill! Overkill! Overkill!” meebrult. Vandaag mijn favoriet, maar dat kan morgen zomaar weer anders zijn.
0 Reacties