Met Eagles heeft hij meer dan 150 miljoen albums verkocht, als solo-artiest toch nog zo’n tien miljoen. Als om negen uur in Amsterdam de spots aan gaan, staat er iemand die verwachtingen wekt. Don Henley maakt ze waar en hij blijkt ook nog eens een ontspannen, grappige kerel te zijn.
Ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw nam de popmuziek een afslag en even leek het of Eagles aan de verkeerde kant van de streep beland was: muziek moest spontaan en agressief zijn en zeker niet harmonieus, goed verzorgd of technisch hoogstaand. Aan beide kanten van de oceaan trok men massaal een zwart lederen jack met veiligheidsspeld aan, maar in iedere schoolklas was er wel die jongen met witte sokken, een geweldige installatie en een stapel platen van Eagles. Witte sokken waren er deze avond in Amsterdam voldoende te zien en de dragers ervan konden met terugwerkende kracht hun gelijk opeisen: uitstekende instrumentalisten met goede songs die voor het merendeel de tand des tijds hebben doorstaan, daar is helemaal niets mis mee.
De tijd was ook mild voor Don Henley (1947): met een krachtige stem staat hij enthousiast op het podium, bijgestaan door een tienkoppige band. Met het akoestische Seven Bridges Road (een cover van Steve Young die Ilse de Lange ook nog wel eens op het programma heeft staan) zet Henley de toon voor deze avond: samenzang in de beste betekenis des woords. Niet vanachter de drums, daar heeft hij zijn mensen voor, maar met een gitaar. Hij speelt vanavond vooral eigen nummers, een paar covers en vijf songs van Eagles. Grofweg te verdelen in ballads, country (zoals een cover van Garth Brooks) en rock. In die laatste categorie valt Dirty Laundry, net als All She Wants To Do Is Dance, twee nummers die nu juist wel gedateerd lijken – alsof je Huey Lewis And The News hoort. De tand des tijds is niet alleen mild, soms ook eerlijk. Nee, dan het nieuwe That Old Flame, of het oudere New York Minute: tijdloze muziek, gedegen uitgevoerd. Of die onverwachte cover van Everybody Wants To Rule The World, een stuk swingender dan het Tears For Fears ooit gegeven was.
Relaxte causeur
Don Henley blijkt een relaxte causeur te zijn: verliefd op Amsterdam, met al die mooie meisjes op fietsen, trots op de Edison die hij hier eens won. Zelfs als hij ons vraagt onze telefoons op te bergen (“Haal ze maar weer tevoorschijn bij dat nummer over dat hotel…”) blijft hij droogkomisch en ad rem. Die Eagles-nummers blijven een geval apart: de zaal, zo ontspannen als Henley zelf, komt iedere keer tot leven als er eentje wordt ingezet. One Of These Nights en vooral ook The Last Resort, blijkbaar een publiekslieveling, bezorgen vele aanwezigen kippenvel of open monden.
En dan is dat nummer over dat hotel natuurlijk nog weer bijzonderder: Henley brengt als een van de toegiften een perfecte uitvoering van een van de grootste hits aller tijden. En de hele zaal weet dat het perfect is, want iedereen kent iedere noot en ieder woord van het lied (hoewel we niet precies weten waar het over gaat). Een belevenis, dat is het, waarschijnlijk in duizendvoud op YouTube terug te zien. Eagles zullen we niet meer op het podium zien na de dood van Glenn Frey eerder dit jaar. Don Henley kan zo te horen nog een hele tijd mee.
Don Henley in de Heineken Music Hall, Amsterdam
Gezien op woensdag 22 juni 2016
Foto’s: Bert Treep
8 Reacties
Echt kippenvel.
Kammer dat glen frey niet werd geroemd
De stem van don op z.n 69 jaar is niet te evenaren
Na 4 concerten bij the Eagles waren we nu bij Don Henley. Wat kan die man geweldig performen. We hebben weer geweldig genoten. En wat fijn dat hij van iedereen in de zaal hield….op die ene man na. Weer een museumdag, oftewel een dag om nooit meer te vergeten.
Wat een prachtige recensie over een heel erg mooi concert. Van begin tot het einde genoten.
Ik was er en heb van het begin tot het einde enorm genoten. Don Henley was goed op dreef en de samenhang tussen Henley, de band en niet te vergeten de zangeressen was super. Eerlijk gezegd hoop ik dat dit ook op DVD uit zal komen. Het was werkelijk een avond genieten met kippevel-momenten.
Als Eagles-fan diverse keren de band gezien, blijft unieke band met onvergetelijk repertoire. Don solo niet eerder live , maar wel op de diverse DVD’s gezien, en is en blijft de “voice of the Eagles”. Veel herinneringen in de HMH aan die tijden, maar vooral veel genoten van deze top performer en diens band. Apart dat zijn overleden beste vriend en collega Glen Frey niet werd genoemd. Maar zijn emotie is er iet minder om.
Don blijft wat verlegen en zeer bescheiden, maar het zangwerk en zijn tomeloze dwang naar perfectie is bijzonder. Gelukkig waardeerde de zaal dit goed, volkomen stilte op die momenten dat het nodig is. Seven Bridges Road als openingsnummer blijft de gevoelige snaar (in mij) raken. (daarom speel ik het nummer ook zo graag!) Maar dit, zonder andere nummers van de setlist van deze avond te kort te doen. Perfecte show met een passend voorprogramma bovendien !!
Ongelooflijk. Wat een stem, wat een band….en dat ik erbij kon zijn. Want wanneer komt hij weer, wanneer krijg je weer een kans hem te horen. Het was een mooie mix van duetten en Eagles toppers.
De avond had een fantastische start, een nummer wat ik alleen van de lp The Eagles live kende maar tot mijn favorieten behoorde werd door de voltallige band gespeeld en gezongen. Dit was een start van een perfect concert met nummers uit zijn solo carriere, maar ook Eagles nummers. Wat ik wel jammer vond was dat nummers van Inside Job zoals Annabel en For my wedding en Talking to the moon van een oudere cd niet gezongen werd. Maar er moet helaas gekozen worden. Don kom snel terug voor een reprise.
Als Eagles fan van het eerste uur, was dit concert van Don Henley boeiend en gelijktijdig verfrissend ondanks de hitte in de hal.Heimwee naar de country-rock van weleer kwam bovendrijven.Vooral ook mede dankzij de hele crew om Henley heen.zelf de cover it don`t matter to the sun was een genot om naar te luisteren.Prachtig concert, tijd vloog voorbij, jammer dat Henley het nummer Learn to be still niet bracht, was ie over that green hill gekomen