Het was niet spectaculair. Althans, niet spectaculair in termen van seks, drugs en rock & roll. Maar bijzonder was het zeker, het concert dat Happy Traum vrijdagavond in de Oude veiling in Aalsmeer gaf. Alleen al omdat de Amerikaanse gitarist die in folkblues- en folkrockkringen als ‘legende’ geldt sinds ergens halverwege de jaren zeventig niet meer in ons land te horen was geweest.
79 jaar is hij nu, maar dat geef je hem allerminst. Qua uiterlijk goed geconserveerd en als ‘fingerpicking’-gitarist nog geen greintje slijtage – kom daar bij de zes jaar jongere Keith Richards maar eens om. En hoewel zingen niet zijn belangrijkste kwaliteit is, komt de Amerikaan daar ook nog altijd prima mee weg.
Zijn faam ontleent Traum – die eigenlijk Harry Peter als voornamen heeft – aan twee dingen: zijn Dylan-connectie en zijn ‘gitaarlesmethode’. Voor praktiserende muzikanten is dat laatste interessant; voor de ‘luisterende’ muziekliefhebber telt natuurlijk het eerste. Newyorker Traum viel al in de jaren vijftig voor de folkgitaar en was van de partij bij de hoogtijdagen van het Broadside-label in de vroege jaren zestig. Hij is op de verzamel-lp’s te horen naast mensen als Dylan, Phil Ochs en Pete Seeger.
Dylan-connectie
In 1967 verhuisde hij naar Woodstock – de periode dat Dylan daar ook woonde, na diens motorongeluk. Traum raakte bevriend met hem en met de leden van The Band. Zijn grootste bekendheid heeft hij te danken aan de opnames die hij in september 1971 met Dylan maakte, nadat die hem als begeleider vroeg toen hij enkele songs uit zijn Basement Tapes-periode opnieuw op wilde nemen voor zijn album Greatest Hits Vol. 2, ook wel bekend als More Bob Dylan Greatest Hits. Op de nummers I Shall Be Released, You Ain’t Goin’ Nowhere en Down In The Flood is Traum te horen op bas, banjo, gitaar en achtergrondzang.
Twee maanden later werkte Traum samen met Dylan mee aan een opnamesessie met beatdichter Allen Ginsberg, die later op verschillende van diens platen zou verschijnen. Maar los daarvan is de gitarist nog op albums van talloze anderen te horen, van Pete Seeger tot Chris Smither en van Eric Andersen tot Rick Danko en Levon Helm van The Band. En dan zijn er nog de platen die hij in de jaren zeventig maakte met zijn in 2008 overleden, vijf jaar jongere broer Artie. Met hem kwam Happy destijds, in de jaren zeventig, ook naar de Amsterdamse Melkweg en speelde hij op het folkfestival in het Engelse Cambridge.
Het is ook uit die tijd dat de Nederlandse folk- en bluegrassliefhebber Pieter Groenveld – die tevens het platenlabel Strictly Country runt – Traum al kent. En toen Groenveld hoorde dat de gitarist weer eens naar Engeland zou komen en daar wat continentale vakantiedagen aan vast wilde plakken, wist hij hem over te halen voor een concert in de maandelijkse singersongwriter-serie die hij in Aalsmeer organiseert.
Stoel, microfoon, glaasje water
Zo’n honderd liefhebbers zitten op tien rijen stoelen in het buurthuisachtige theatertje. Vrijwel allemaal vijftigplus. Deels vaste bezoekers van de concertserie en deels specifieke Traumfans, die zelfs vanuit Duitsland en België blijken gekomen. Stoel, microfoon, glaasje water; meer heeft de uiterst kwieke bijna-tachtiger niet nodig. Hij begint meteen met een onverbiddelijke klassieker, de door honderden, misschien wel duizenden, folk- en bluesartiesten gecoverde en meer dan een eeuw oude traditional Careless Love. Wat onmiddellijk opvalt is wat Traum de daaropvolgende twee uur zal blijven kenmerken: de finesse waarmee hij op zijn gitaar bas-, begeleidings- en solopartijen tegelijk speelt.
Hij vertelt er ook bij. Over blusgitarist Brownie McGhee bijvoorbeeld, bij wie hij in de late jaren vijftig enkele jaren les nam, en van wie hij het onder meer van Clapton bekende Sporting Life Blues speelt. Hij speelt Church Street Blues van de Amerikaanse countrymuzikant Norman Blake – die rockliefhebbers dus vooral niet moeten verwarren met de gelijknamige Schotse Teenage Fanclub-zanger – en gaat uitvoerig in op de geweldige inspiratie die Pete Seeger in de jaren vijftig was voor iedere Amerikaanse jongere die andere muziek wilde dan de commerciële rommel die op de radio te horen was.
Interessant, maar bij vlagen ook wel een tikkeltje saai. Na de pauze wordt het concert echter een stuk boeiender, omdat Traum z’n beste repertoire duidelijk nog even bewaard heeft. Hij speelt twee Dylan-nummers – I’ll Be Your Baby Tonight en Buckets Of Rain – brengt een eerbetoon aan Mississippi John Hurt en speelt op verzoek zijn bij nogal wat insiders meest geliefde nummer: een prachtige trage bewerking van de oude Britse folksong The Water Is Wide.
Na de afsluitende hart-onder-de-riem-song Quite Early Morning van Pete Seeger krijgt Traum voor de toegift gezelschap van de Belgische banjospeler Thirry Schoysman, van de groep Rawhide. Gerepeteerd is er niet. “Maar dat is nou juist het kenmerkende van folk,” aldus de Amerikaan die voorstelt om maar iets van Woody Guthrie te spelen. “Ik weet niet of je het nummer kent, maar het is in G.”
Natuurlijk kent Schoysman het, want Guthries Ain’t Got No Home is een onbetwiste klassieker. En dan mag Happy Traum cd’tjes gaan signeren. Leuke man. Leuke avond. En nog leerzaam ook.
Happy Traum in de Oude Veiling, Aalsmeer
Gezien op vrijdag 13 oktober 2017
0 Reacties