Hij kwam, hij zag, hij leed en hij overwon. Voor weinig artiesten zal dat tijdens concerten zo erg gelden, als voor de haast altijd nerveuze Matt Berninger. De zanger van The National begon donderdagavond haast chokend aan het optreden in de Heineken Music Hall, om twee uur later al zingend tussen de fans af te sluiten.
Nadat er minutenlang blauwe sneeuw op het grote scherm achter het podium wordt vertoond, komt The National eindelijk de planken op. Tijdens het openingsnummer I Should Live In Salt valt al op dat Matt Berninger – bepaald niet voor het eerst in zijn carrière – ontzettend zenuwachtig is. Elke intermezzo gebruikt hij om even een rondje te lopen en al ijsberend beukt hij zijn vuisten tegen elkaar. Af en toe neemt de zanger een slokje van zijn wijn, hopend dat de drank hem snel zal kalmeren. “Dat drinken is beter voor mij, dan dat ik met mijn volle bewustzijn realiseer dat ik midden op het podium sta met allemaal publiek ervoor,” zo onthulde hij ooit.
Zijn zenuwen zijn eigenlijk nergens voor nodig, want buiten een iets te harde bas (een haast vast HMH-kwetsuur) klinkt het prima wat The National ten gehore brengt. Toch is de sfeer in de zaal matig. Het complete zevental, inclusief de vooraan op het podium staande geboerders Dessner, straalt amper uit interactie te willen maken en dat heeft zijn weerslag op het publiek. De HMH gaat zelfs niet uit zijn dak na het op zeer fraaie wijze door blazers (Kyle Resnick trompet en Benjamin Lanz op de trombone, beiden van de band Beirut) begeleide Bloodbuzz Ohio.
Beetje bij beetje groeit het vertrouwen bij de frontman wel. Hij begint wat meer te bewegen tijdens het zingen, maar houdt desondanks vast aan het onrustige ijsbeerpatroon tussen de nummers door. Het duurt tot Afraid Of Everyone (nummer acht op de setlist) alvorens hij voor het eerst echt het publiek in durft te kijken. Even lijkt er iets te groeien in de zaal, maar tijdens het laatste couplet lijkt Berninger ineens weer te bezwijken onder de druk. Terwijl hij rood aanloopt jaagt hij met een overslaande stem vol emotie de laatste noten de microfoon door. Toch is daar ineens het contact met zijn aanhang, hij mompelt iets wat niet heel goed te verstaan is, maar de grootste angstbarrière lijkt geslecht.
Na een zeer sterk Conversation 16 en het weinig live gespeelde Available in combinatie met Cardinal Song, beide van het album Sad Songs For Dirty Lovers, blijkt de 42-jarige Amerikaan losgekomen en over allerlei leuke verhalen te beschikken. Hij gaat zelfs in op de vraag vanuit het publiek hoe het met zijn broer gaat en knoopt zodoende een half gesprek aan met de onbekende fan. Het ijs is gebroken. The National is ontketend met Berninger voorop. Zijn microfoonstandaard moet het op een gegeven moment zelfs begeven onder de wilde bewegingen van zijn tot wasdom gekomen eigenaar.
Ondersteund door wederom geweldige blazers volgt het prachtige Sorrow en hetzelfde geldt voor England. Hij maakt weliswaar nog wel af en toe een rondje over het podium op momenten dat hij niet hoeft te zingen, maar het wandelingetje straalt niet langer de nervositeit van het begin uit. Na Graceless en het immer mooie Fake Empire houdt de band even een adempauze om vervolgens terug te komen voor het toetje. Of toetje? Met een speelduur van een klein half uur mag de toegift gerust in de categorie stevig natafelen worden geschaard. Zeker wanneer Berninger tijdens Mr. November ineens besluit dat hij dorst heeft. Zijn wijnfles blijkt al leeg, dus duikt de zanger met microfoon en al het publiek in om aan de bar een biertje te halen.
Eenmaal terug op het podium voor het slotstuk Terrible Love blijken alle remmen los. Hij slaat zichzelf zelfs op zijn hoofd met de microfoon en vervolgens duikt hij voor de tweede keer die avond het publiek in om daar zijn show te beëindigen. Dat hij twee uur eerder nog bijna stond te trillen als een rietje is uiteraard vergeten en vergeven, het logische gevolg van een uiteindelijk glansrijke overwinning.
Gezien op 7 november 2013 in Heineken Music Hall, Amsterdam
Foto’s: Megin Zondervan
0 Reacties