Waar Roger Waters en David Gilmour ook in het nieuwe millennium nog regelmatig de grootste liveshows opzetten, bestond het meest significante publieke optreden van Nick Mason uit het lenen van een exclusieve Ferrari aan de mannen van Top Gear. Daar komt verandering in met de nieuwe tournee Nick Mason’s Saucerful Of Secrets, een project dat op papier even intrigerend als bedenkelijk is. Want lukt het hem de magie van het oude Pink Floyd te doen herleven?
De setlist van Nick Mason’s Saucerful Of Secrets is in ieder geval om te smullen. Aan de mogelijke verleiding er toch even een Money of Another Brick In The Wall in te gooien, is gelukkig niet toegegeven: het meest recente werk deze avond stamt uit 1972. Met opener Interstellar Overdrive wordt meteen goed de toon gezet, al is deze versie wel wat aan de korte kant en zonder alle improvisatie-elementen die het nummer ooit zo legendarisch maakten. Ook erg leuk is Vegetable Man: een Syd Barrett-nummer dat pas twee jaar geleden officieel werd uitgebracht op de boxset The Early Years 1965–1972, die naar verluidt ook Masons inspiratie vormde om deze tournee te ondernemen.
Spandau Ballet
De band bestaat uit een aantal prima namen die het gevoel voor de oude Floyd goed onder de knie blijken te hebben. Op bas treffen we Guy Pratt, de man die al dertig jaar met David Gilmour speelt. “Toen ik hem eens voorstelde om The Nile Song te gaan doen, stelde hij voor dat ik misschien in een andere band moest gaan spelen”, grapt hij. Vanavond krijgt hij gelukkig alsnog de kans. Grote verrassing is echter gitarist Gary Kemp: ja, u hoort het goed, die man uit Spandau Ballet. Niets aan zijn optreden deze avond doet echter denken aan True, Gold of Through The Barricades: Kemp blijkt een zeer begenadigd solist die – misschien nog wel opvallender – qua spelemotie dichter bij Gilmour dan bij Barrett komt. De manier waarop hij Obscured By Clouds / When You’re In tot leven wekt, verdient niets anders dan een dikke pluim. Overigens wisselen hij en Pratt ook de zangpartijen af, wat helaas wisselvalliger uitpakt: Astronomy Domine klinkt bijvoorbeeld geweldig, terwijl Arnold Layne en See Emily Play toch een bepaalde naïviteit missen die op de studioversies wel aanwezig is.
Meer dan een tribute
Terug naar de hamvraag: weet Nick Mason de magie van het oude Pink Floyd te doen herleven? Daar kunnen we gelukkig bevestigend op antwoorden. Tuurlijk is het duidelijk dat we vijftig jaar verder zijn: het gebruik van moderne techniek wordt niet geschuwd en de show is in alle facetten een stuk meer geregisseerd dan Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett was. Wat echter vooral zichtbaar en hoorbaar is, is het haast jeugdige spelplezier waarmee deze mannen op het podium staan. En precies dát zorgt voor de magie. “We are not the Russian Roger Waters and we are not the Danish David Gilmour,” grapt Mason om eventuele kritieken voor te zijn dat het project een veredelde tributeband is. Hij heeft gelijk: Saucerful Of Secrets is bovenal een aanstekelijke viering van een periode. En Mason’s drumgeluid is nog altijd machtig.
Nick Mason’s Saucerful of Secrets in Carré
Gezien op donderdag 6 september 2018
Foto’s: Mitchell Giebels
4 Reacties
Een geweldig concert waarvan de kleur het latere Pink Floyd werk doet verbleken.
Leuk stuk, Stefan! Ik vond het begin wat stroef. Interstellar Overdrive was in mijn optiek ook niet echt geweldig als opener. En heel eerlijk? Verder vond ik Mason als drummer ietwat tegenvallen en her en der een beetje stroef.
Dat betekende echter zeker niet dat het geen goed concert was. Guy Pratt was wat mij betreft de held van de avond. Goeie stem en ook veel te gekke loopjes in z’n basspel! Kemp en Harris dubbelden de gitaarpartijen trouwens ook geweldig.
En het allerbelangrijkste, zoals jij ook al meldde, het spelplezier spatte er vanaf. Hoogtepunt vond ik de If-Atom Heart Mother medley.
En dat al die toffe nummers weer live gespeeld worden is sowieso natuurlijk al gaaf. Prachtige avond, dus. Ook al drumde Mason niet meer zoals hij vroeger deed…
Genoten in alle opzichten. Dit was een heerlijke tractatie. Natuurlijk kunnen de megashows van zijn oude bandleden prachtige spectakels zijn, vanavond was intiem te noemen. Nog geen 2000 liefhebbers hoorden nummers uit een mistig maar rijk floyd oeuvre. Niet alles klonk even overtuigend maar als je op één avond Atom Heart Mother suite…en A saucerful of secrets voor je bakkes kijgt duurt het tot diep in de nacht om de smile van mijn gezicht te krijgen
prima recensie en net als de meesten die ik nadien sprak was het vooral een feestje waar je te gast was. En vrijwel unaniem werd het Atom Heart Mother stuk als hoogtepunt genoemd. Ook was ik erg blij met Fearless en ik had stiekem gehoopt op het intieme Wot’s… uh the deal van Richard Wright. Gelukkig werd hij, net als Syd Barret wel gememoreerd, maar dit nummer had de avond echt compleet gemaakt. Nu overheerste de meer bombastische nummers en daar kan ik als Floydodian natuurlijk geen probleem mee hebben. Ik hoop nog een keer te gaan bij een reprise en dan wellicht met een iets andere setlist om nog een keer verwend en verrast te worden!