Noel Gallagher schreef zijn beste liedjes al een jaar of twintig geleden. Klinkt hard, maar hij is zelf de eerste om dat toe te geven. Dat wil echter niet zeggen dat de intelligentere van de ex-Oasisbroertjes tegenwoordig niets fatsoenlijks meer uit zijn hoge hoed weet te toveren, zo blijkt wel tijdens het concert van Noel Gallagher’s High Flying Birds in TivoliVredenburg.
Sterker nog, de twee platen die Gallagher met zijn High Flying Birds heeft gemaakt, bevatten meer goede songs dan de laatste vijf albums van Oasis bij elkaar. Gallagher en co openen de show in Utrecht met Do The Damage, een bonustrack van het recent verschenen Chasing Yesterday, maar de vlam slaat pas echt in de pan tijdens Everybody’s On The Run, afkomstig van het titelloze debuut uit 2011. Een typische Noel Gallagher-track is het: een midtempo rocksong met een breed uitwaaierend jubelrefrein (“Hang in there love/You gotta hold on”) dat als een mantra door het tweeduizendkoppige publiek meegebruld wordt.
Nananananaaa
Hetzelfde geldt voor In The Heat Of The Moment, de eerste single van Chasing Yesterday, dat live een stuk beter tot zijn recht komt dan op plaat. Vermoedelijk is dat vooral te danken aan de afwezigheid van het ongelofelijk irritante ‘nananananaaa’-gemekker dat de albumversie ontsiert. Mijn beschonken buurman is het blijkbaar jammer genoeg niet met me eens, aangezien hij vol enthousiasme een hemeltergend valse poging waagt om de ‘nanana’ in ere te herstellen. Niet fijn.
Uiteraard staat er ook een handvol Oasis-songs op de setlist. De eerste daarvan is Fade Away, een b-kant van de single Cigarettes And Alcohol (1994) die in de loop der jaren immens populair is geworden onder de fans – zo blijkt ook uit de jubelende reacties in de Ronda-zaal van TivoliVredenburg. Nu we het toch over die zaal hebben: ik vind het stiekem een van de fijnste concertaccommodaties van Nederland. Door de indeling heb je als toeschouwer overal goed zicht en, ook niet onbelangrijk, het geluid is uitstekend en bovendien een stuk minder trommelvliesverscheurend dan te doen gebruikelijk in concertland. Hoewel: de aanwezige toetersectie doet een aardige poging om het tegendeel te bewijzen, maar dat terzijde.
Geen fucking goth-show
Ome Noel heeft er duidelijk zin in vandaag, op wat onenigheid met een blijkbaar dwarse lichtman na: “Het is toch geen fucking goth-show? You’re starting to piss me off!”, snauwt hij de arme man toe. Verder babbelt hij er gezellig op los met het publiek. Als een jongeman hem toeschreeuwt dat deze avond de mooiste van zijn leven is, fronst de frontman even. “Weet je dat zeker? Heb je een vriendin? Ja? Ze is niet hier, of wel? Ze gaat niet blij met je zijn als ze dit hoort. Kan iemand dit op internet zetten?”.
En hij is ook al niet te beroerd om uit te leggen waar zijn liedjes over gaan. Zo vraagt een bezoeker wie ‘The Mexican’ is, uit het gelijknamige nummer van de nieuwe plaat. “Dat liedje gaat niet over een persoon, het gaat over voedsel”, is het wat dubieuze antwoord. “Ben jij Mexicaans? Misschien, zeg je? Volgens mij ben je niet stoned genoeg om niet zeker te weten waar je vandaan komt, toch?” klinkt het droog. Wijzend op zijn bassist: “Hij wel, trouwens!”
Don’t Look Back In Anger
Uiteindelijk speelt de (overigens zeer strak musicerende) band twintig nummers in anderhalf uur, met het eerdergenoemde Everybody’s On The Run, You Know We Can’t Go Back, If I Had A Gun… en de Oasis-klassieker Champagne Supernova als hoogtepunten van de reguliere set. Als toegift wordt het onvermijdelijke, uiteraard knettervals meegelalde Don’t Look Back In Anger gespeeld, gevolgd door AKA…What A Life! en The Masterplan. Een passend einde van een prima concert – een concert waarmee Noel Gallagher wederom bewijst dat hij, en niet broertje Liam (kent iemand zijn Beady Eye nog?), het muzikale genie van Oasis was. Maar twijfelde iemand daar eigenlijk ooit aan?
Noel Gallagher’s High Flying Birds in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op vrijdag 20 maart 2015
Foto’s: Mitchell Giebels
0 Reacties