Paul Simon kwam twee weken na zijn 75ste verjaardag naar Amsterdam. Met een grote, begeesterde band en met de beste songs die je je maar kunt voorstellen. Met een uitstraling die past bij een van de ‘founding fathers’ van de popmuziek en een publiek dat dit weet te waarderen. En met een stem die zijn beste tijd natuurlijk gehad heeft. Het was prachtig, maar het was niet echt goed.
Paul Simon twijfelt of dit zijn laatste tournee zal zijn. Het wordt hem fysiek te zwaar en dat was een beetje te horen. Het waren niet eens de hoge noten, het was de kracht die ontbrak. Homeward Bound werd ‘Ho-homeward Bound’. Het werd hem meteen vergeven door de zaal met vijftigers en zestigers. Zij reageerden steeds enthousiast op de oudere nummers, vooral op die uit de tijd waarin de New Yorker nog platen maakte met Art Garfunkel, terwijl juist het nieuwere werk beter paste bij die oudere stem. Genoeg daarover: er bleef meer dan voldoende over om van te genieten.
De songs bijvoorbeeld. Als er iemand een indrukwekkend oeuvre heeft… Een oeuvre dat toch op de een of andere wijze onderschat lijkt, met teksten die wat mij betreft echt niet onderdoen voor die van Dylan. Melancholiek en gevat tegelijk. Neem Duncan, een van de hoogtepunten deze avond in de Ziggo Dome. Paul Simon de buitenstaander over ’the couple in the next room’, de grappenmaker (‘my mama was a fisherman’s friend’) en de virtuoze songwriter, met pakkende herhalingen en een melodie die een dag later nog door je hoofd spookt.
Niet alleen gouwe ouwen
De setlist is verstandig opgebouwd vanavond: niet alleen gouwe ouwen en ook af en toe een instrumentaal nummer om op adem te komen. The Boy In The Bubble zingt Simon bijna parlando, bij 50 Ways To Leave Your Lover is hij beter op adem. Het instrumentale Honky Tonk gaat als hij daar klaar voor is over in Slip Slidin’ Away, met aangepaste timing, maar met geen noot verkeerd. Bij Me And Julio Down By The Schoolyard doet het publiek stampend en klappend mee. Simon vertelt over een reis die hij maakte langs de Amazone, waaraan geestverruimende rituelen te pas kwamen, als inleiding tot Spirit Voices en The Obvious Child.
Na ‘Ho-homeward Bound’ zet de band El Condor Pasa in. We houden ons hart vast: wat gaat Simon doen met deze zangtechnische heksentoer? Het antwoord is: niets. We horen een instrumentale uitvoering. De nummers van zijn recente albums die volgen komen goed tot hun recht. You Can Call Me All daarna is een feestje, net als even later Graceland en Late In The Evening. Het rustigere One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor lijkt wat overbodig (hoewel de titel natuurlijk niet mis is), The Boxer wordt weer half uitgesproken, met een amusant ‘laailalaai’ uit duizenden kelen. Als negende toegift The Sound of Silence. Traditiegetrouw applaudisseren de aanwezigen bij de strofe ‘Ten thousand people, maybe more’. Zo kennen we het ook van de plaat.
Eind deze maand eindigt deze tournee in Dublin. Het zal vast Simons laatste zijn. Het was een voorrecht erbij aanwezig te zijn geweest.
Paul Simon in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op maandag 31 oktober 2016
Foto’s: Bernard Bodt
7 Reacties
In tegenstelling tot Peter Douma zullen er weinigen in de Dome zijn geweest die Simon als krachteloos hebben ervaren. Dat kan een kwestie van beleving zijn, of zelfs smaak, of een gebrek aan kennis van Simon’s (eclectische)oevre, of (vernieuwende) wezen. Ik sluit me verder graag aan bij de himmeljauchende kritieken op zowel Stranger to Stranger als de tournee. Een swingende trein van een band, met een machinist die absoluut nog alle touwtjes in handen heeft, en dat qua fitheid en uitstraling ook nog aankan. Misschien is Peter Douma bij een ander concert geweest, maar zoals altijd trok Simon ook hier een publiek van alle generaties. ‘Ho-homeward Bound’ als de ‘half uitgesproken ‘(???) versie van The Boxer, het zijn simpelweg creatieve spielereien op de orginele versies, en hebben in die zin weinig met Simon’s staat te maken. Een set van 30 songs, onvermoeibaar, swingend, in een hoog tempo, opjagend, opzwepend, nooit verzagend, nooit verslappend, wat wil je nou nog meer. ‘Goed was het niet’ (????). Naar welke criteria??? Zij nog gezegd dat El Condor Pasa op elk concert een instrumentaalje is, net als dat Honky Tonk en Wheels niet gespeeld worden om Simon op adem te laten komen, maar omdat het persoonlijke favorieten zijn van de meester zelf. Ga je huiswerk doen, Peter Douma. In perspectief gezien heeft Simon’s stem op zijn 75ste nog indrukwekkende impact. De ‘vertellende’stijl van zingen heeft hij trouwens altijd gehad. Maar dit terzijde, Peter Douma. Was het werkelijk een eer om erbij te zijn, of hadden de andere ‘zestigers’ (en alle hippe meiden in hun twens die ik heb gezien) dat beter begrepen?
http://www.youtube.com/watch?v=bVKtWWge610. Was dit voor of na een ‘adempauze’? Ja, en toen werd het volgens Peter Douma een ‘feestje’. Gelukkig maar dat Simon daar nog de adem voor had!!
In tegenstelling tot de eerdere reactie vind ik dat Peter Douma een mooi en eerlijk stuk heeft geschreven. Peter Douma geeft zijn mening en dat is waar recensies over gaan als het aan mij ligt.
Het is een prima beargumenteerd stuk en Peter Douma zou hier trots op mogen zijn.
Douma verwoordt precies mijn ervaring van deze avond.
Een professionele recensent van een gerespecteerd magazine zou zijn publiek niet moeten vervelen met zinsnedes als ‘het was prachtig, maar het was niet echt goed’. Dat zijn van die quasi filosofietjes waarmee de reviewers van deze wereld zichzelf in stand houden. Dan is het dus ook niet meer onderbouwd, zelfs een beetje denigrerend voor de prestaties die Simon ook nu nog levert, en geenszins representatief voor niet alleen de betovering, maar ook de kwaliteit, die Simon ook gisteravond weer bracht. Als Simon in februari zijn Grammy gaat ophalen voor Stranger to Stranger, gaat de motivatie ook niet zijn: het was prachtig, maar niet echt goed. Douma wekt hier de indruk dat Simon versleten is. Dat is hij niet, al zou het in deze vorm best de laatste keer geweest kunnen zijn. Niet omdat hij geen kracht meer heeft, of omdat hem dat te verwijten zou zijn. Dan gaat hij weer andere dingen doen, dat kan bijna niet anders. En daar wachten we dan weer op. Kunnen we zeker zonder recensenten die dan zeggen: dit is schitterend, maar echt goed is het niet. Wat ze daar dan ook mee bedoelen.
héé, mijn stukje met kritiek op “old rockers”is verdwenen !
Gister P.S. gezien in Vorst (BE), topprestatie van Paul en zijn band. Genoten!