Om te vieren dat zijn belangrijke album Graceland een kwart eeuw bestaat, heeft Paul Simon enkele speciale Zuid-Afrikaanse gasten meegenomen naar het compleet uitverkochte Ziggo Dome. Onder meer de zanggroep Ladysmith Black Mambazo, zoals van tevoren was aangekondigd, en trompettist Hugh Masekela delen vanavond het podium met de kleine grootheid. Dat moet wel het nodige spektakel opleveren, zou je zeggen.
De avond ervoor zond de NTR de indrukwekkende documentaire Under African Skies uit, over de terugkeer van Simon in Zuid-Afrika, vijfentwintig jaar nadat hij zijn magnum opus Graceland uitbracht. De documentaire was een perfecte opwarmer voor het concert, dat voor een groot deel bestaat uit songs van die baanbrekende plaat. Graceland stond in Nederland maar liefst tweeëntwintig weken op nummer 1 en voor velen van de aanwezigen vanavond in Ziggo Dome zijn de Graceland-songs van grote sentimentele waarde.
Natuurlijk heeft Paul Simon wel meer schitterende composities op zijn naam, waarvan hij enkele bekende en minder bekende in het eerste gedeelte van het concert afwerkt. Jaren zeventig-hits als Kodachrome, waarmee de avond wordt geopend, 50 Ways To Leave Your Lover, Mother And Child Reunion en Slip Slidin’ Away, bijvoorbeeld. Iedereen kent ze en Simon zingt ze allemaal prima. Recent werk komt niet veel aan bod. Gelukkig wel Dazzling Blue, afkomstig van het uitstekende So Beautiful Or So What (2011).
Hoewel dit eerste gedeelte niet echt momenten van spektakel kent, mede dankzij het helaas niet al te beste geluid, springen er toch enkele uitvoeringen bovenuit. De Jimmy Cliff-cover Vietnam is bijvoorbeeld erg geslaagd en de band knoopt de titeltrack van het immer onderschatte Hearts And Bones (1983) mooi vast aan wat Simon zijn favoriete lied noemt: Mystery Train. Met het wonderschone, ontroerende The Obvious Child beëindigt hij een degelijke eerste set.
Toch spektakel
Spektakel komt er toch wanneer Simon tijdelijk het podium verlaat en de hemelse a-capellazang van Ladysmith Black Mambazo het publiek in de greep houdt. Het nog behoorlijk dynamische – en lenige – gezelschap, onder leiding van Joseph Shabalala, krijgt een minstens zo hard applaus als de hoofdact. Simon sluit zich bij de groep aan voor betoverende versies van Homeless en Diamonds On The Soles Of Her Shoes, tevens te volgen op schermen boven het podium. Met behulp van de oorspronkelijke Graceland-band komt ook de magische openingstrack van Graceland, The Boy In The Bubble, tot leven.
De zeventiger heeft echter nog twee Zuid-Afrikaanse gasten meegebracht: de legendarische trompettist Hugh Masekela – die onder meer een aangrijpende ode aan Nelson Mandela brengt – en zangeres Thandiswa Mazwai. Eenmaal terug op het podium vervolgt Simon zijn Graceland-set met klassiekers als Gumboots, de titelsong en natuurlijk de bekendste van allemaal, het hard meegezongen You Can Call Me Al.
Magische toegift
In de toegift grijpt Simon terug op het historische werk dat hij lang geleden met Art Garfunkel opnam. Hoewel dit concert vooral in het teken staat van Graceland, blijkt een solo en akoestisch gespeeld The Sound Of Silence het ware hoogtepunt van de avond. Eenzelfde ingetogen versie speelde hij ook bij de 9/11-herdenking vorig jaar, en dat geeft het magische lied nog een extra lading. En wat kan de man toch geweldig gitaarspelen! Er volgt nog een Simon & Garfunkel-klassieker, The Boxer, en het toepasselijke Late In The Evening, waarna Simon het podium weer verlaat.
Maar het publiek wil meer en krijgt ook meer. Met Still Crazy After All These Years komt dan echt een einde aan een degelijk, bijna drie uur durend concert met enkele uitschieters. “Het is uiteindelijk best een mooie avond geworden”, bevestigt Simon, en alle muzikanten buigen nog eens onder luid applaus. Inderdaad, deze avond kende enkele prachtige momenten, maar voor de titel van concert van het jaar komt het niet in aanmerking.
Gezien op woensdag 19 juli 2012 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Luuk Denekamp
0 Reacties