De paus is katholiek. De Mount Everest is de hoogste berg ter wereld. Het absolute nulpunt is -273,15 graden Celsius. Wat ook past in dit rijtje zekerheden: Pearl Jam is live altijd goed. En regelmatig zelfs uitstekend. Die laatste kwalificatie gaat zeker op voor het concert dat de Amerikaanse grungeveteranen gisteren in Amsterdam gaven.
Frontman Eddie Vedder en de zijnen hebben wat met Nederland. Volgens hun eigen telling speelden de mannen gisteravond voor de twaalfde keer in ons landje – voor het eerst op 12 februari 1992 in de Melkweg te Amsterdam, voor het laatst tijdens het Rockin’ Park-festival in Nijmegen, bijna op de dag af twee jaar geleden. De hoogste tijd dus voor een nieuw bezoekje, waarbij deze keer gekozen is voor een locatie waar de band nog niet eerder stond: de gloednieuwe Ziggo Dome. Een forse zaal (capaciteit: 17.000 personen) vlak naast de Amsterdam ArenA en om de hoek bij de Heineken Music Hall. Een muziekhal die twee dagen voor het concert van Pearl Jam werd ingewijd door – driewerf slik – Marco Borsato. Aan Vedder en co dus de taak om die nare herinnering gauw weg te vagen. Een taak die hen wel is toevertrouwd.
Geen greatest hits
Precies op tijd (daar kan vriend Axl Rose nog wat van leren!) betreden de mannen het podium, om er meteen fors op los te rocken met een cover van Pink Floyds Interstellar Overdrive, fanfavoriet Corduroy en een werkelijk waanzinnige versie van Why Go, afkomstig van debuut- en doorbraakalbum Ten. Geen enorm voor de hand liggende keuzes om een concert mee te beginnen zou je zeggen, en ook tijdens de rest van de show kiest de band er zeer bewust voor om niet zomaar een greatest hits-setje neer te zetten. De setlist is een mooie doorsnede van twintig jaar Pearl Jam: uiteraard komen er songs van Ten voorbij, maar ook albums als Vitalogy (het eerdergenoemde Corduroy, Not For You en Nothingman), Riot Act (Green Disease) en No Code (Smile en Lukin, een van de favoriete Pearl Jam-songs van ondergetekende) zijn vertegenwoordigd. Evenals het prima laatste album Backspacer, waarvan de hits The Fixer en vooral aanstekerballade Just Breathe het bijzonder goed doen bij het publiek.
Trukendoos
Een publiek dat trouwens verrassend gemeleerd is: veel mannen en vrouwen van tussen de dertig en vijftig die al fan waren ten tijde van de doorbraak in 1992, maar ook de jongere garde is goed vertegenwoordigd. Vermoedelijk dankzij het succes van Just Breathe, de hit die de band weer onder de aandacht heeft weten te brengen bij de Top 40-luisteraars.
Zowel de oude als de nieuwe fans zien een band in topvorm: de mannen spelen strak en enthousiast en de immer charismatische Vedder gooit zijn trukendoos weer open om het publiek in te pakken. Deze keer leest hij, na het spelen van Amongst The Waves, een boodschap voor in Nederlands, waarin hij aangeeft dat hij hoopt dat “dit het beste concert wordt dat onze band ooit in Nederland gaf en dat we geschiedenis gaan schrijven”, om vervolgens af te sluiten met: “Ik zal de rest van de show maar Engels praten, want mijn Nederlands is klote”, wat hem uiteraard op een immens applaus komt te staan. Overigens ken ik zekere voetballers die al jaren in Nederland wonen wiens uitspraak een stuk slechter is dan die van Eddie, maar dat terzijde.
Cynische naarlingen zullen er vast op wijzen dat Eddies gebabbel gewoon een stukje PR is, maar juist dit soort geintjes, en de andere, iets minder ingestudeerde conversaties, zorgen voor een zeer prettige, bijna familiaire sfeer in de grote concertzaal. Een concertzaal die trouwens bepaald niet tegenvalt: het geluid is kraakhelder en het podium is vanuit alle hoeken van de zaal prima zichtbaar.
Rillingen
Na een uur en een kwartier komt er met Do The Evolution een einde aan de reguliere set, maar de band komt nog twee keer terug voor een toegift. Erg leuk dat de mannen hun cover van Last Kiss, origineel van Wayne Cochran, weer eens spelen, en Porch (van Ten) staat ook anno 2012 nog als een huis. Doorbraakhit Alive ontbreekt deze keer, maar het minstens zo mooie Black komt nog wel voorbij in de tweede toegift – koude rillingen gegarandeerd. De ietwat obligate cover van Neil Youngs Rockin’ In The Free World krijgt de bezoekers weer in beweging na dit hemelse tranendal, en met een knallende uitvoering van Indifference sluiten Vedder en de zijnen een heerlijke avond na ruim twee uur in stijl af. Topshow, topband. Respect. En voor de gelukkigen die kaartjes hebben voor het concert van vanavond, ook in Ziggo Dome: ik ben jaloers op jullie.
Gezien op 26 juni 2012 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Luuk Denekamp
Nog meer live-foto’s zijn te vinden in ons Facebook-album!
Meer over
0 Reacties