Voor verrassingen of passie waren we deze avond in juni misschien niet aan het juiste adres, maar ach, dat heeft Pet Shop Boys toch helemaal niet nodig? Nummers die regelmatig tegen het geniale aanleunen, vlekkeloos uitgevoerd en overtuigend gebracht, bezorgden het publiek in AFAS Live een welbestede avond.
Twee jaar geleden deed de Dreamworld-tour van het Engelse duo al Amsterdam aan en de setlist was nauwelijks veranderd. Hoogstens was deze aangepast aan het onlangs uitgekomen album Nonetheless, het vijftiende alweer. In 2002 stond de band op hetzelfde podium als vanavond, in de (toen nog) HMH. Sindsdien kwamen ook de ArenA en Carré langs, nogal een variatie in capaciteit dus. Nederland wist vaak niet precies wat men aan moest vangen met deze muziek: mag verantwoorde elektronische muziek ook dansbaar zijn? Hetzelfde overkwam bijvoorbeeld Marc Almond en ABC, niet voor niets inspiratiebronnen voor de Boys.
Bij het begin van het concert vertoont een groot scherm de Oekraïense vlag. Ervoor staan twee lantaarnpalen waar zanger Neil Tennant en toetsenist Chris Lowe onder plaatsnemen. Ze dragen maskers. Suburbia breekt los, tot enthousiasme van de aanwezigen. Tennants tenor is niet alleen zeer herkenbaar, maar ook nauwelijks door de jaren aangetast. Bewoners van Suburbia, zoals schrijver dezes, herinneren zich meteen dat de sterke teksten een deel van de kwaliteit van het oeuvre vormen.
Vreugdedans
Can You Forgive Her?, minder bekend, stampt aanstekelijk. Bij Opportunities (Let’s Make Lots of Money) gaan de maskers af, de ‘doktersjassen’ gaan pas later uit. Een praatje over de tour, gelardeerd met citaten uit de nummers die gaan komen, eindigt met een bruggetje naar de ‘dubbele cover’ Where The Streets Have No Name (I Can’t Take My Eyes Off You). Het zeer gemêleerde publiek, paren van allerlei kunne, ouders met kinderen, vaak in zeer uiteenlopende kledij, zingt graag mee. Na So Hard (hoe dubbelzinnig wil je het hebben?) gaat het scherm omhoog en zien we de band. Domino Dancing blijkt gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een vriend maakte een vreugdedans na een gewonnen potje, op St. Lucia.
Kon dit nummer nog op onze onverdeelde aandacht rekenen, daarna zakt het even in. We horen vandaag alleen voormalige singles en die waren niet allemaal even succesvol. Misschien dat daardoor een deel van het publiek liever met elkaar praat. En we horen nummers van de nieuwste plaat, die wellicht nog niet bij iedereen bekend zijn. De praters missen vast dat in Loneliness Ringo Starr langskomt, eenzaam lopend langs een kanaal (uit de film A Hard Day’s Night, neem ik aan). ‘Violence, religion, injustice and death’. Dat brengt ons weer bij de les. Paninaro kennen we nog. Always On My Mind is een mooi voorbeeld van de aanpak van Pet Shop Boys: Elvis coverde het eerder, maar hij meende wat hij zong, waardoor het nummer op zijn minst een beetje hypocriet lijkt. De ‘tongue in cheek’ van Tennant is veel leuker en ondeugender.
Lekker gek
Go West van Village People is zo’n nummer dat geadopteerd is door voetbalsupporters (zoals You’ll Never Walk Alone en de Herdertjes), de cover van de Pet Shop Boys klinkt zonder meer het beste. Op de achtergrond krijgen we hartverwarmende beelden van de San Francisco Pride. Tennant kwam pas laat ‘uit de kast’ en zijn nummers zijn meestal niet genderspecifiek, hier wordt iedereen blij van. It’s A Sin blijkt live nog leuker dan op de plaat: wat een beat! Na een korte pauze krijgt West End Girls een lekker gekke intro, zoals we dat van de band wel gewend zijn. Het laatste nummer Being Boring is nu eens helemaal niet toepasselijk: kwaliteit gaat immers boven verrassingen…
Pet Shop Boys in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op woensdag 26 juni 2024
Foto: Alasdair McLellan/Warner Music
0 Reacties