Twee avonden Bijlmer als opener van de nieuwe wereldtour. Je zou als Nederpessimist kunnen denken dat Radiohead de twee shows in de Heineken Music Hall slechts gebruikt als opwarmer voor de rest van de tour. Als try-out. Maar wie de Britten vrijdag op de eerste van twee uitverkochte avonden aan het werk zag, kwam erachter dat de songs van het nieuwe album A Moon Shaped Pool klonken alsof ze al jaren gespeeld worden en voor nog wat meer dynamiek zorgen in de toch al diverse shows van de band.
De diehard Radiohead-supporter, de fan die alles goed vindt, kan alleen maar een brede smaak hebben. De diversiteit in het oeuvre van het kwintet is namelijk groot. Het best stevig rockende The Bends (1995), het ambientesque Kid A (2000), het elektronische The King Of Limbs (2011): de overeenkomsten tussen de platen zijn schaars.
Ben je er niet zo eentje die blij wordt van elke drol die uit de koker van de geniale Engelsen komt, dan kan de extreem dynamische liveshow je waarschijnlijk ook niet gedurende elk fragment bekoren. Het is niet vreemd om te vermoeden dat er ook vanavond in de HMH mensen aanwezig zijn wier aandacht verslapt bij een rustiger nummer als Videotape van het fenomenale In Rainbows uit 2007. Het bewijs wordt tijdens dat nummer zelfs geleverd door een man die op zijn telefoon foto’s van antieke vazen bekijkt, en dan wel op zo’n manier dat zijn vriendin het nét niet kan zien. De gluiperd…
Het oplichtende schermpje had dus ook even mijn aandacht te pakken, maar puur en alleen omdat ogen nu eenmaal naar beweging toe worden getrokken, en dus niet omdat Videotape mij niet kan boeien. Integendeel. Het is een waanzinnig mooi nummer, voor mij juist een moment waarop de oren op de scherptemeter de volle honderd procent scoren. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat, hoe uitmuntend elk nummer ook wordt uitgevoerd, niet de volle twee uur durende set het geval is.
Spanning
Radiohead begint gedurfd met de eerste vijf songs van het hevig bejubelde nieuwe album: Burn The Witch, Daydreaming, Decks Dark, Desert Island Disk en Ful Stop, in die volgorde. Live met het vanavond fantastische geluid in de HMH werken deze nummers misschien nog wel beter dan op de stereo-installatie thuis. Dat zegt wel wat. De bas knalt er lekker in en de (volgens sommigen overbodige) luxe van twee drummers (sinds enkele jaren heeft Phil Selway in Clive Deamer een gelijkharige tegenspeler) pakt hier ook uitstekend uit. Het klinkt uitstekend, de songs zijn meeslepend en de opbouw van het A Moon Shaped Pool-materiaal zorgt ook live voor de nodige spanning.
Razend interessant en goed, dat nieuwe werk. Je zult maar weinig toeschouwers horen klagen over dat werk en het live spelen ervan, maar toch… Het is vrijdag en dan wil je weleens wat. Een goed glas bier bijvoorbeeld en, ik noem waar wat, een simpel te behappen feestje der herkenning. Een eenvoudige snack. Natuurlijk biedt Radiohead dat, zij het in kleine doses. Zo is de ontlading in de zaal voelbaar als My Iron Lung wordt ingezet, hetzelfde geldt voor Idioteque en in de toegift voor Paranoid Android. Klassiekertjes, smullen
Uitschieters
Je vraagt je op zulke momenten wel af: wat maakt een concert nou precies memorabel? Is dat het constante hoge niveau dat de 25-jarige band hier op de spreekwoordelijke mat legt, of zijn het toch die paar uitschieters die je kippenvel bezorgen? Het is een vraag die je misschien wel bij iedere artiest verschillend kunt beantwoorden, maar bij Radiohead is de tweede optie voor veel mensen wellicht het meest logisch.
Natuurlijk is het fijn dat het niveau constant hoog is en ook Yorke’s daddy dance vanavond meer dan ‘on point’ is, maar bijna iedereen zal toch zijn voorkeuren hebben voor een bepaalde Radiohead-periode en daarom vooral door specifieke momenten uit de show worden gegrepen. Het betekent ook dat Radiohead live bijna niet kan teleurstellen zolang de band geconcentreerd speelt. Met zoveel parels op zak zijn er voor iedereen altijd wel een paar momenten van betovering.
Voor mij waren dat bijvoorbeeld Weird Fishes / Arpeggi uit de eerste toegift en You And Whose Army? uit de tweede encore. De uitvoering van de nieuwe nummers, hoe goed ook, ga ik wellicht niet onthouden. Dat heeft misschien te maken met de nieuwheid ervan, of misschien staan ze me simpelweg minder aan dan bepaald ouder werk. Tegelijk zou het me ook niet verbazen als het voor de doorgewinterde Radiohead-fan, die toch gek op vernieuwing hoort te zijn, juist de hoogtepunten waren.
Wat me wel zou verbazen, is dat dit optreden voor iemand een slecht begin van het weekend zou zijn of iemand een zuur gevoel zou geven over de gespendeerde zeventig euro. Behalve misschien voor die ene gluiperd die na het bekijken van een hoop vazen de vijf minuten tussen de reguliere show en de eerste toegift gemakshalve beschouwde als het einde van de show en naar huis ging, om vanavond op de verjaardag van zijn zwager te vertellen wat voor legendarisch optreden hij had meegemaakt. Ach ja, ieder zijn ding.
Radiohead in de Heineken Music Hall
Gezien op vrijdag 20 mei 2016
Foto’s: Luuk Denekamp
0 Reacties