Roger Hodgson is de voormalige zanger van Supertramp, maar eigenlijk zou die toevoeging overbodig moeten zijn (net zoals je bij Sting ook niet ‘de voormalige Police-zanger’ schrijft). De inmiddels 65-jarige Brit was niet alleen de zanger van de meeste, populairste en beste songs van Supertramp, hij schreef ze ook allemaal. Begin juli trad hij op tijdens het festival Parkcity Live in Heerlen en woensdag was het al maanden uitverkochte Amsterdamse Koninklijke Theater Carré de perfecte locatie voor zijn show.
De eerste keer dat ondergetekende Roger Hodgson live zag, zal ik nooit vergeten. Het was 2 juni 1998 en hij trad solo op in de kleine zaal van De Oosterpoort in Groningen, waar hooguit 80-100 liefhebbers aanwezig waren. Ik zat op de eerste rij en slechts twee meter van het podium. Hodgson speelde op verzoek gewoon wat men wilde horen. Hij had van tevoren gezegd dat graag te willen doen, met als enige restrictie dat hij de song zelf had (mee)geschreven. En dus kwamen (voor mij) obscure albumtracks voorbij, waarbij hij af en toe moest vragen in welke toonsoort hij moest spelen of hoe de tekst ook alweer begon. Het was een erg intiem optreden, alsof hij in je woonkamer speelde!
In de afgelopen jaren heb ik Hodgson meerdere keren gezien. De ene keer solo, dan als duo (met saxofonist), dan met uitgebreide band en zelfs met groot (Pools) symfonieorkest. En iedere keer was het een feest der herkenning, met als enige minpuntje dat het erop leek dat hij iedere keer vrijwel dezelfde setlist aanhield. Voorafgaand aan het Carré-concert bekeek ik de speellijst van de afgelopen maanden en ook die waren vrijwel identiek, misschien ook omdat dit vrijwel allemaal openluchtoptredens waren. Hoe zou dat woensdagavond zijn?
Terug in Amsterdam
Voordat hij een noot gespeeld heeft, krijgt Hodgson al een staande ovatie van het publiek. Take The Long Way Home is de toepasselijke opener van het concert, met Hodgson achter zijn keyboard, waarna hij vertelt dat hij erg blij is om na zeventien jaar terug in Amsterdam te zijn (hij speelde in 2000 echter in de oude zaal van de Melkweg, red.) en dat hij allemaal songs zal spelen die veel voor hem betekenen én voor veel mensen die van zijn muziek houden. Als tweede song wordt School gespeeld, een van de vele songs waarbij Roger de akoestische gitaar bespeelt. En eerlijk is eerlijk: het klinkt eigenlijk precies zoals je het nummer kent van Supertramps live-album Paris.
De meest in het oog (en vooral oor) springende muzikant in de uitstekende band is multi-instrumentalist Aaron MacDonald, die zo’n beetje alles bespeelt waarop geblazen wordt: mondharmonica, diverse saxofoons, blokfluit, klarinet, melodica. Daarnaast speelt hij toetsen en percussie én zingt hij zowel de meeste achtergrondvocalen als de duetpartijen met Hodgson. De andere bandleden zijn Kevin Adamson op keyboards en backing vocals, Bryan Head op drums en David J. Carpenter op basgitaar.
Hodgson gaat opnieuw achter zijn keyboard zitten en speelt het eerste van zijn niet-Supertramp-nummers, In Jeopardy (van zijn album In The Eye Of The Storm). Hij vertelt na dit nummer dat hij erg blij is met de vele reacties die hij krijgt op Facebook en vooral het gastenboek op zijn website. Enkele songs die hij vanavond speelt, zijn via deze media als verzoek ingediend. Lovers In The Wind (van datzelfde soloalbum) is daar de eerste van. Zijn deze twee songs niet zo bekend bij degenen die zijn solocarrière niet zo goed kennen, als hij Breakfast In America inzet gaat echt het spreekwoordelijke dak eraf!
De enige echte stem van Supertramp
De tweede set volgt na een klein half uur pauze en bevat onder meer Had A Dream (Sleeping With The Enemy) – waarin Hodgson ineens elektrische gitaar speelt – en een prachtige uitvoering van Even In The Quietest Moments. If Everyone Was Listening, een van die mooie Supertramp ballads wordt gevolgd door waarschijnlijk een van ’s mans populairste composities: Dreamer. Hij sluit de tweede set af met een opnieuw indrukwekkende uitvoering van een van zijn klassiekers, Fool’s Overture. Hodgson vertelt voordat het lied begint dat dit oorspronkelijk drie verschillende songs waren die hij maar niet kon afkrijgen, waarna hij besloot ze samen te voegen. Het concert eindigt met drie toegiften: allereerst het mooie liefdesliedje Two Of Us en uiteraard de grote hits Give A Little Bit en It’s Raining Again, waarbij vrijwel iedereen gaat staan en meezingen.
Hoewel van tevoren in Carré was aangekondigd dat het concert om tien uur afgelopen zou zijn, is dit in de praktijk drie kwartier later. Kortom: het concert duurt ongeveer twee uur en een kwartier. Roger Hodgson bewijst vanavond opnieuw dat hij de enige echte stem van Supertramp is. Hij is de hele avond uitstekend bij stem en heeft op 65-jarige leeftijd nog niets van zijn energie verloren. En wat de setlist betreft: deze was toch echt anders dan tijdens de voorgaande concerten.
Roger Hodgson in Koninklijk Theater Carré
Gezien op woensdag 2 september 2015
Foto’s: Bert Treep
21 Reacties
Vista qua kaarten helaas achter het net (ik ga in 2016 wel) maar klinkt als een prachtavond.
Een dingetje echter, in 1998 speelde Hodgson in Paradiso. Daar was ik bij en was vergelijkbaar als wat je van Groningen meldt. Voor pakweg een man of 100-150, inclusief af en toe wat hulp uit de zaal als hij de tekst van een verzoekje niet meer wist. In juni 2000 kwam hij terug naar Amsterdam, toen wel in de oude zaal van De Melkweg. Dat was een show met saxofonist.
Hoi Edgar, dank voor de aanvulling. We hebben het even toegevoegd aan de tekst.
Een paar dagen voor zijn optreden in Paradiso (ik was erbij) speelde hij ook in een ‘kroeg’ in Utrecht. Ook daar was ik bij, eveneens in de Melkweg in 2000. Na alle 3 optredens heb ik hem uitvoerig gesproken. Zelden zo’n bescheiden man ontmoet. Van mijn ontmoetingen in Paradiso en de Melkweg heb ik gelukkig nog foto’s
“De enige echte stem van Supertramp”?! Hoezo? De band Supertramp bestaat uit twee songwriters en zangers, waarvan de één zeker niet onder doet voor de ander en vice versa. En juist de combinatie van deze twee zeer getalenteerde muzikanten, aangevuld door de fenomenale drummer Bob Siebenberg en multi-instrumentalist John Anthony Helliwell (en zeker ook de productie van Ken Scott) heeft Supertramp naar het hoogste niveau getild. Net als bij een Lennon en McCartney was de combinatie van Rick Davies en Roger Hodgson datgene wat de band Supertramp zo bijzonder en tijdloos heeft gemaakt! Luister eens naar het nummer “Just A Normal Day” van “Crisis? What Crisis” uit 1975 en je weet meteen waar het om gaat: de combinatie van deze twee zo totaal verschillende stemmen, die alleen gezamenlijk het enige echte en onnavolgbare “Supertramp-geluid” zijn! Begrijp me goed: ook ik heb genoten gisterenavond van het concert van Roger Hodgson en hij komt met zijn band hier en daar héél dicht bij het Supertramp geluid, maar ook mis je regelmatig de inbreng van Rick Davies, Bob Siebenberg en John Helliwell. Jammer dat de drums (vooral de toms!) niet goed en niet hard genoeg waren afgesteld (luister naar de live opnames van “Crime Of The Century” Deluxe Edition – Hammersmith Odeon 1975 – en je begrijpt wat ik bedoel). En natuurlijk de presentatie, de kleine accenten en de saxofoon van John… Nogmaals, het was puur genieten gisterenavond en ik weet zeker dat iedereen heeft genoten (“Child Of Vision”!), maar doe nou niet net of Roger Hodgson in zijn eentje heel Supertramp vertegenwoordigd, of dat hij alle songs zou hebben geschreven, en waag het zeker niet om te zeggen dat Roger Hodgson “de enige echte stem van Supertramp” is! Wat dacht je van “Rudy”, “Asylum”, “Crime Of The Century”, “Downstream”, “Goodbye Stranger” en gazomaardoor?! Jammer dat Roger Hodson niet ergens van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om zijn medeleven te betuigen met zijn aloude bandmaat en hem heel veel sterkte te wensen in de komende tijd, in de hoop dat hij zijn ernstige ziekte te boven komt (en ze hopelijk ooit nog eens samen zullen optreden!!!!!). Roger weet toch ook dat Supertramp zijn Europese tournee in december vanwege deze reden heeft moeten cancellen?
Willem,
Ik ben het volledig en volkomen met je eens! Ook ik heb genoten van het concert in Carré maar Supertramp heeft meer schitterende nummers gemaakt en die zijn zeker niet allemaal van Rodger Hodgson. Wat te denken van From Now On en Casual Conversation, als ik jouw lijst nog verder mag aanvullen ;-) Heerlijke nummers en ook van Rick Davies.
Roger had mijn inziens ook zeker wat mogen zeggen over/tegen Rick, maar wellicht heeft hij redenen gehad dit niet te doen…..
Kijk straks om 1730 naar eenvandaag
en deze link
http://cultuur.eenvandaag.nl/tv-items/61673/wat_is_het_geheim_van_de_supertramp_songs_
Het is nog mooier: in 1998 speelde hij in veel meer Nederlandse zalen. Ik heb op de eerste rij gezeten in Tivoli in Utrecht. Inderdaad was de Solotramp: Roger, zijn keyboard, zijn gitaar, zijn pomporgel en een digitale trommel. Hij probeerde al wat nummers van Open the Door uit. Na afloop liep hij de foyer in om even met al zijn fans te praten. Zo mooi dat ik twee dagen later ook nog naar zijn optreden in 013 in Tilburg ben geweest.
Al maanden keek ik uit naar mijn avondje Carré met Roger. Je bent fan of niet maar als deze man zijn mond opendoet raakt hij je op elk gebied. Fools overture, child of vision, even in the quietest moments zijn nummers die je diep raken.
De man in kwestie straalt zijn liefde voor de muziek uit en zijn mooie aparte stem raakt je. Voor mij was het DE DAG van 2015 en het was geweldig om te zien hoe een publiek van deze generatie volledig uit zijn plaat ging inclusief mijzelf.
Waar blijft een nieuwe cd van deze warme man ??
Inderdaad een pracht concert, afgelopen woensdag. Moet bekennen dat ik tijdens het optreden ook dacht: “waarom zegt hij niets over zijn zieke Supertramp maatje?”. Hij zal er ongetwijfeld een goede reden voor hebben.
Zoals de recensent terecht opmerkt:Aaron MacDonald draagt een groot deel van het optreden. Wat een geweldenaar is dat!
Afgelopen woensdag was een feest van herkenning. Zoals bekend speelt Roger alleen nummers die hij heeft geschreven. Hij klinkt nog beter als in de Supertramp tijd. alles nog in dezelfde toonsoort. ga er maar een aanstaan. Van al de concerten (25) die ik van Roger heb gezien is dit optreden een van de beste.
Helemaal Vanuit België gereisd om Roger voor de 2de maal dit jaar te zien en te horen. Prachtig optreden.
bij elk concert van Roger Hodgson is het weer genieten van de prachtige muziek die hij geschreven heeft en met deze band vind ik het nog beter klinken als toen met Supertramp! Van alle concerten die ik tot nu gezien heb vond ik dit een van de beste. Ik hoop er nog vele jaren van te kunnen genieten!
Terugkomend op de vraag waarom Roger Hodgson niets zei over de zieke Rick Davies: het is mij niet duidelijk waarom dat zou MOETEN. Maar voor wie zijn mening toch op prijs stelt… kijk naar het interview voor Een Vandaag :http://cultuur.eenvandaag.nl/tv-items/61673/wat_is_het_geheim_van_de_supertramp_songs_
Beste Joost, Henk en Adrian, dank jullie wel voor jullie mening / commentaar en voor de tip om naar het interview met Roger Hodgson te kijken (had ik gemist!). Het deed me goed om Roger’s commentaar te horen en het feit dat hij Rick het allerbeste wenst! En natuurlijk ben ik er op 18 april 2016 ook weer bij, maar tegelijkertijd blijf ik hopen op die Supertramp reünie (ooit!)!
Een leuke reportage in Een Vandaag als vervolg op en afsluiting van een geweldig concert van Roger Hodgson. Zeer bijzonder bij dat concert geweest te zijn. Mooie recensie.
Een weergaloze muziek avond in Carre, emotie met de songs van Roger, wat staat deze man mooi in het leven.gisteravond 05-09 nog even over gedaan in Lingen, en weer het zelfde kippenvel. hopen dat hij de Nederlandse theaters weer gevonden heeft !!! de kaarten voor luxor Rotterdam zijn al in huis! op naar weer een heerlijke avond Roger Hodgson .
Dag,
Tijdens het concert werd er gefilmd, ik meen door npo2, weet iemand wat er met die beelden (is) gebeurd? Zou ze graag willen terug zien.
Geweldig concert!
Iedereen heeft zo zijn eigen opvattingen en voorkeuren als het om de band ‘Supertramp’ gaat. Prima. Ook heeft menigeen een opvatting als het om het vertrek van Roger Hodgson gaat, en over zijn aandeel in de band. Ook prima.
Maar onder die opvattingen is de mening dat Hodgson voor het grootste deel de nalatenschap van ‘Supertramp’ draagt, alleszins legitiem. Die voorkeur mag men hebben. Omdat men bijvoorbeeld de stem van Hodgson meer pruimt, en diens composities meer pruimt, en diens composities een groter gewicht toekent in de muzikale erfenis van ‘Supertramp’. Omdat men ‘School’ en ‘Give a Little Bit’ en ‘Dreamer’ en ‘Two of Us’ een groter gewicht toekent dan ‘Asylum’, ‘Downstream’, ‘Bloody well right’ en ‘Casual Conversations’.
Ik houd van het hele Supertramp-repertoire. Maar een concert dat uit Rick-Daviesnummers zou bestaan, zou mij persoonlijk minder boeien, en minder muzikaal bevredigen, dan een concert dat uit Roger-Hodgsonnummers bestaat.
Maandagavond was ik in Carré bij het concert van Roger Hodgson. Puur toeval, ik kreeg de avond tevoren een kaartje in handen gespeeld. En ik was flabbergasted. Had nooit gedacht dat dit quasi-soloconcert me zo zou bewegen. Het was gewoon 1980, de vertrouwde, geliefde nummers werden tot leven gebracht zoals ze hoorden te klinken, geen spoor van slijtage, ook niet op de stem van de zanger. Er was pit, er was inspiratie, ja er was nostalgie, maar vooral was er muziek. Schitterende muziek, waarvan iedereen in de zaal genoot.
Ik wil helemaal niks afdoen aan de bijdrage van Dougie Thompson of John Helliwell aan het Supertramp-oeuvre. Ook niet aan die van Bob of Rick. Zonder hen was Supertramp er nooit geweest. Maar hun bijdragen laten zich ook relativeren.
Hoewel, ik dacht maandagavond óók de hele avond: ‘wat een geweldige saxofoonpartijen heeft die Helliwell bedacht’. Elke Supertrampfan kent ze, noot voor noot. Roger Hodgson is zo slim om die kwaliteit te erkennen, en instrueerde zijn saxofonist om die solo’s noot-voor-noot na te spelen. Volkomen terecht. Zonder die saxsolo’s zijn de songs niet wat ze wezen moeten. Ik besefte dus hoe onmisbaar de muzikale verzinsels van Helliwell zijn. En dat is dan toch een beetje een knieval voor de ‘oude’ Supertramp.
Waarvan we allemaal wel willen dat die nog eens reüniëren. Maar ik zie het niet gebeuren, helaas.
Na alle commentaren te hebben gelezen valt het mij op dat alle muzikanten van supertramp worden genoemd behalve van de bassist Dougie Thompson. Of ik heb het gemist.
Hij is zeker het vermelden waard. Geweldige muzikant.
Piet, je hebt het inderdaad gemist. Ik noem Dougie Thompson in mijn bijdrage. Elk bandlid verdient wat hem toekomt.
Ik ben niet zon live fan maar als ik jullie recenties lees moet roger hodgson live fantasties zijn.ik lees hier niets over het nummer sister moonshine. Ik heb namelijk toen ik 8 was een witte lp gekregen met een foute druk erop. Ik ben nu 52 en heb deze lp nog steeds in mijn bezit. En alle lps van supertramp alleen niet live in paris. De meeste nummers staan al op de witte album. Ik ga proberen deze roger live te zien ik heb hem en supertramp nog nooit live gezien. Want supertramp is een deel van mijn jeugd en zeker roger hodgson.