Het succesverhaal van de zeventigjarige bluesheld Seasick Steve is en blijft een sprookje. Vijf jaar geleden brak de fors bebaarde Amerikaan plotseling door dankzij een optreden tijdens het programma van Jools Holland en inmiddels heeft hij ook Nederland veroverd, getuige het succesvolle Lowlands-optreden eerder dit jaar en de supersnel uitverkochte clubtour die hem deze avond in Eindhoven brengt. Maar er is helaas ook een keerzijde van het succes, zo bleek gisteren in de Effenaar.
Het nadeel van zo’n onverwachte doorbraak en de daarmee gepaard gaande hype is namelijk dat een deel van het publiek de betreffende artiest blijkbaar niet of nauwelijks kent en voornamelijk naar de popzaal is gekomen om eens fijn met z’n allen dwars door de muziek heen te lallen, brullen en boeren. Dat valt al op tijdens het prima voorprogramma, dat verzorgd wordt door de Nederlandse blueszangeres Qeaux Qeaux Joans (ook wel aangekondigd als Coco Jones). En het gaat vrolijk door als Seasick Steve, voorzien van forse baard, schrale pet en rood-zwart geblokt houthakkershemd, het podium betreedt. Dat is niet eens zo erg als de beste man en zijn vaste kompaan, drummer Dan Magnusson, een ruige bluesrocksong spelen, maar tijdens de meer ingetogen liedjes is Steve bij tijd en wijle nauwelijks te verstaan.
Aanstootgevende niksnut
In eerste instantie reageert Seasick nog vrij laconiek en geestig (“Hadden jullie niet beter gewoon naar een kroeg kunnen gaan om daar te zuipen en te ouwehoeren? Want ik neem aan dat jullie toch behoorlijk wat goed geld hebben moeten betalen om hier te zijn. Mij maakt het niet uit hoor, het is jullie geld!”), maar uiteindelijk heeft hij tijdens een gevoelig verhaal over zijn problematische jeugd dermate genoeg van het geklets dat hij bijna het publiek inspringt om de meest aanstootgevende niksnut eens fijn op zijn bek te timmeren. Entertainment: jazeker, maar het komt de sfeer niet echt ten goede. En da’s jammer, want met de show en de muziek is bepaald niets mis.
Charisma
Sterker nog, het charisma van Steve en de wisselwerking met drummer Dan Magnusson, die zijn drums geselt als een oude versie van Animal van de Muppets, zorgen er bijna voor dat de ietwat zure smaak wordt weggespoeld. Sowieso blijft het fantastisch om te zien wat voor een orkaan aan geluid de grijsaard weet te ontfutselen aan een gitaar die bestaat uit een enkele op een plank getimmerde snaar (een van de vele gitaren die tijdens het concert gebruikt worden). En klassesongs als Dog House Boogie, Diddley Bo en Thunderbird blijven zelfs tijdens een lawine van geroezemoes makkelijk overeind. Daarom is het gevoel zo ontzettend dubbel: Seasick Steve overtuigt wederom, maar een deel van het publiek zorgt voor een hoge irritatiefactor. Enorm zonde.
Gezien op 16 november 2011 in de Effenaar, Eindhoven
Foto’s: Marco van Rooijen / bluesmagazine.nl
Meer over
0 Reacties