Met de provocatieve titel Fuck Everyone And Run, kortweg F.E.A.R., legt Marillion zijn ballen op het hakblok. Dit protestalbum is een reactie op onze moderne samenleving waarin oorlogen gaande zijn en angst voor meer ecologische, financiële en humanitaire stormen aanwakkeren. De dynamische, meeslepende muziek die dit duistere wereldbeeld ondersteunt, is afwisselend dreigend en betoverend. Fans zullen qua sfeer vooral raakvlakken voelen met conceptalbum Brave en de nummers Ocean Cloud van Marbles en Gaza van Sounds That Can’t Be Made. The Leavers, een van de nieuwe hoogtepunten in Marillions oeuvre, begint alsof je de droomvlucht in de Efteling binnenstapt. Zo laat dit album zich ook het beste consumeren: als een ‘dream of consciousness’, al is het thema aards, hard en confronterend. Hoewel geen traditioneel conceptalbum is F.E.A.R. opgebouwd als een soort Tales From Topographic Oceans van Yes of The Theory Of Everything van Ayreon. Dat betekent: lange composities opgedeeld in meerdere fragmenten, zelden voorzien van een refrein en dus met een erg ‘progressief’ karakter. De plaat is niet wars van hooks, maar zelfs de kortere nummers bevatten geen standaard popsongstructuren die je snel zal meezingen. Dat maakt van F.E.A.R. zeker geen allemansvriend, maar het album is een must voor de liefhebber van uitdagende, alternatieve rock. Hulde dat een band die al 37 jaar actief is nog zo fel uit de hoek kan komen, een actueel statement durft te maken en muzikaal weet te boeien.
Meer over
5 Reacties
Dit is een super Album echt een meesterwerk. Ik heb zelden zo een goed muziekaal progrock werk gehoord
F.E.A.R, is het beste Marillion album na Brave en Marbles, super gaaf, eindelijk weer eens wat hemelse gitaarsolo’s van Rothery.
Zonder meer het beste werk van Marillion! Het is verbluffend dat een bijna bejaarde band nog zo creatief, krachtig en zeker ook mooi uit de hoek komt. Ieder nummer bevat meerdere briljantjes, die per draaibeurt meet gaan schitteren. In die schittering verbleken zelfs eerdere topalbums als Brave en Marbles. Een maximale score voor H and friends.
Top verpletterend mooi album.
Als aanvulling op deze review mag de rol van Mark Kelly niet ontbreken. Met zijn orchestraal geluid en synthesizergeluiden maakt hij dit tot een echt conceptalbum. Ik durf haast wel te zeggen dat de muzikale hoofdrol dit keer vaak ligt bij Mark Kelly. Verder heeft het album ook wel rockende passages, maar door de subtiele mix gaat dit meer op in het grotere orchestrale groepsgeluid. En inderdaad, één van de betere en meer consistente Marillion albums van de afgelopen 25 jaar.