Helemaal vlekkeloos was het concert van The Red Hot Chili Peppers in Ahoy niet. Maar alleen omdat de techniek zich keerde tegen een band in topvorm. In de vertrouwde golf van funkrock liet zelfs Kiedis geen steekje vallen, maar met de komst van de nieuwe gitarist Josh Klinghoffer klonken de Peppers boven alles fris en verrassend.
Overdaad schaadt dus niet altijd. Het is immers de derde keer in vijf jaar tijd dat de Peppers in Nederland te bewonderen zijn. Trouwe fans weten dus wat ze kunnen verwachten. Energiek spelende topmuzikanten, die echter niet altijd een sterk geheel vormen. De beperkingen van zanger Anthony Kiedis die doorschemeren en bassist Flea en gitarist Frusciante die met hun betoverende spel de ware show stelen. Maar Frusciante is er ditmaal niet langer bij. Zijn de Peppers nog wel de Peppers zonder hun virtuoze gitarist?
Falende techniek
Het begint eng. De nieuwe song Monarchy of Roses doet zijn werk als opener prima, maar dat het geluid plots wegvalt, belooft weinig goeds. Die falende kabeltjes verpesten de magie behoorlijk gedurende de eerste helft. Een eerste keer is het nog grappig hoe de Peppers onverstoorbaar doorspelen en niets door lijken te hebben. Tot de Ahoy zich massaal laat meevoeren in de aanloop naar Can’t Stop, Flea knalt onder luid gejuich zijn baslijn erin, en weg is het geluid! Het gejuich slaat direct om in een lang fluitconcert van het gefrustreerde publiek.
Gekraak, wegvallende instrumenten, het blijft gedurende het concert afleiden van de band die op het podium alle stukjes op zijn plaats laat vallen. Niet alleen dankzij Flea en de imponerend rammende drummer Chad Smith. Zelfs Kiedis is opvallend goed bij stem, wat zeker een compliment verdient. Ook hun menselijke presentatie is duidelijk veranderd sinds de heren met enkel een sok om hun geslachtsdeel het podium opliepen. Grappige verhaaltjes van Flea en Kiedis, solostukjes, een verjaardagsliedje voor de jarige bassist. Het zorgt voor de nodige lucht in de show.
Bekende hits
De Peppers lijken zich te beseffen dat hun gloriedagen toch in het verleden liggen. Alle positieve geluiden over de warme en gemoedelijke nieuwe plaat I’m With You ten spijt; live valt op dat die songs simpelweg niet de impact maken van By The Way of Around The World. Dát zijn de songs waar blijkt hoe fanatiek en goed geölied de Peppers elkaar kunnen aanvullen. De focus ligt dan ook op de beproefde hits, met slechts een handvol songs van de laatste plaat. Veilig misschien, maar verstandig. Dan horen we meteen of Klinghoffer wel op zijn plek is in zijn nieuwe familie.
Klinghoffer
Frusciante, die zich live zo heerlijk kon verliezen in zijn gitaarsolo’s, was bepalend voor het muzikale charisma van de Peppers. Die laat zich niet zomaar vervangen, en de Peppers zijn inderdaad niet dezelfde zonder hem. Dat valt vooral op in het gevoeliger werk, zoals Under The Bridge en Californication, die onder Klinghoffers slepende, ingetogen speelstijl een warmer, maar ook meer bescheiden karakter krijgen. Hij levert niet het psychedelische vuurwerk van Frusciante, maar Klinghoffer laat een aangenaam frisse wind door de doorgewinterde band waaien. Nummers wijken af van het verwachtingspatroon, ook sterke improvisaties zijn nog steeds mogelijk.
Met Frusciante aan boord was live succes evenmin gegarandeerd, en in deze bezetting imponeren de Chili Peppers meer dan hun laatste show in 2007. Het is overduidelijk dat de leden elkaar aanvoelen alsof ze al jaren samen zijn, blijkt nadat afsluiter Give It Away uitmondt in een razend strakke jamchaos. Weer terug met beide benen op de grond, zou je zo vergeten dat dit stiekem toch Klinghoffers examen voor het Nederlandse publiek was. Nou, dan ben je dus geslaagd.
Gezien op zondag 16 oktober 2011 in Ahoy, Rotterdam
Foto: Peter de Jong
Meer over
0 Reacties