Het hoofdpersonage van Shadows In The Night (2015), Fallen Angels (2016) en het drieluik Triplicate dat eind vorige maand verscheen, werd vanavond in AFAS live gedegradeerd tot een schamele bijrol. Bob Dylan focust zich weer op zijn eigen materiaal en minder op Frank Sinatra. ‘I used to care/But things have changed’, zingt Dylan in de vaste showopener Things Have Changed. Geen gitaar, geen mondharmonica, geen buiging of een bedankje. Hij doet het vanavond op zijn manier.
Terwijl iedereen zijn plek zoekt in de donkere tombe die AFAS Live heet, hangt er een opgewonden sfeer in de zaal, gedragen door mensen die stiekem hopen dat Dylan tóch zijn befaamde klassiekers zal spelen – ook al is de setlist de afgelopen tijd voor het grootste deel ongewijzigd gebleven. Klassiekers krijgt het publiek zeker te horen. Alleen weinig van Dylan zelf.
Zeven bouwlampen en enkele kleinere lichten plaatsen de band en His Bobness in een sepiageel licht, waardoor het lijkt alsof we met z’n allen kijken naar een vergeelde oude foto uit de vorige eeuw. Het past perfect bij de sfeer van de show. De setlist kent oude klassiekers van Johnny Mercer, Yves Montand en Frank Sinatra. Toch werd die laatste, een man die net als Dylan is uitgegroeid tot een mythe dankzij zijn muziek, minder geëerd dan op voorhand werd verwacht. Van Dylans laatste, meest verse plaat met Sinatrasongs (Triplicate) werd zelfs geen enkel nummer gespeeld. Ook Dylan moet gedacht hebben dat het zingen van covers een merkwaardige actie is als je onlangs in Stockholm de Nobelprijs voor de Literatuur in ontvangst hebt genomen voor je éigen songwriting.
Sinister summum
Het voelt dan ook bijna alsof we naar een schizofreen toneelspel zitten te kijken wanneer Dylan zich bij nummers als All Or Nothing At All (Sinatra) en That Old Black Magic (Johnny Mercer) als gladde showman probeert te verkopen. Hij leunt wijdbeens op zijn microfoonstandaard en schuifelt met oudemannenpasjes naar links of rechts. Nee, juist als hij zijn eigen materiaal van Tempest (2012) speelt, lijkt Dylan weer een beetje op de briljante liedjesschrijver zoals we hem ooit hebben leren kennen. Met het duistere Scarlet Town en Pay In Blood als sinister summum (‘You get your lover in the bed/Come here I’ll break your lousy head’) staat zijn eigen, recentere repertoire centraal. Waarom dan toch al die Sinatra-verafgoding de laatste jaren? Mogelijk was het een afleidingsmanoeuvre om te ontvluchten aan de loodzware status die Dylan-discipelen al lang geleden aan hem hebben opgehangen.
Dylan staat met zijn slordige zangpartijen niet bepaald bekend als The Voice. Dat heeft ‘ie nooit gedaan en gebeurt nu zeker niet meer met z’n leeftijd van 75 jaar en na ontelbare optredens – hij is al sinds 1988 met deze Never Ending Tour bezig. Dat komt ook vanavond niet als een verrassing. Maar een wrange gedachte blijft tijdens de show ongewild door ieders hoofd spoken, terwijl we vol adoratie staren naar de man met tropenhoed. Een man wiens carrière is gebouwd op dichterlijke songteksten, die daarvoor zelfs de Nobelprijs heeft gewonnen, maar die al jaren – vanavond geen uitzondering – bijna onverstaanbaar is omdat hij zingt als een blaffende zeehond met ontstoken keelamandelen. Het is even doorbijten, maar als je heel goed luistert, herken je op sommige momenten nog De Stem van zijn Generatie.
Het probleem met veel van zijn tijdgenoten, neem Van Morrison en Paul McCartney, is dat we er genoegen mee nemen dat onze helden tegenwoordig nog zingend rechtop kunnen staan. Niet goed, niet langer op de manier waarop we vijftig jaar geleden verliefd zijn geworden, maar adequaat. Een interessant onderwerp voor discussies is of ‘kunnen zingen’ en het ook echt ‘doen’ nog langer een aanrader is in het geval van deze oude sterren. Of dat het wellicht een goed idee is om te gaan genieten van een welverdiend pensioen.
Labiel gesputter
Ondanks alles kent de show ook verhelderende momenten waarbij zelfs de lampen bijna flikkeren van opwinding. Bij Tangled Up In Blue klinkt er gejoel door de zaal en swingen de concertbezoekers net zo hard mee als hun plastic stoeltje toelaat, zonder de persoon naast ze ervanaf te zwiepen. Een gemodificeerde versie van Blowin’ In The Wind als toegift forceert iedereen voorzichtig tot een staande ovatie. Maar over het algemeen genomen missen de nummers melodrama. Terwijl Dylan zich door de setlist worstelt, probeert hij persoonlijkheid in zijn spel te leggen, maar zijn huidige gebrek aan timbre en overdaad aan labiel gesputter, maakt dat zelfs zijn trouwste fans zo nu en dan hun neus ophalen.
“Hij klonk af en toe wel een beetje als Bob Dylan”, roept een jongen lachend na afloop van de show. Hij is klaarblijkelijk niet de enige met die mening. Maar aan het hoorbare geklaag dat zich richting de uitgang beweegt, is duidelijk te merken dat het publiek niet écht teleurgesteld is. Dat is het nooit. Vanavond was weer een kans om de grote Bob Dylan live te mogen aanschouwen, te vereren. Zolang mensen blijven betalen om hem zijn kunstje te zien blijven doen, hoe verroest dat ook mag zijn, zal Dylan het podium opkruipen. En die tijden veranderen nooit.
Bob Dylan in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op zondag 16 april 2017
Foto: LFL018/David Gahr / Sony BMG Music Entertainment
Meer over
23 Reacties
Ben net terug van een heerlijk concert van Bob Dylan natuurlijk kun je niet meer een Dylan verwachten van 20 jaar terug hij staat er wel ik heb geen negatieve opmerking gehoord sterker veel jonge mensen die genoten hadden ben zelf 62 jaar gaaf om te horen dat deze jongen mensen Dylan waarderen gr. Gerard
Ik dacht na een uur of zo ‘Wanneer begint ie nou eens aan het tweede nummer?’
Je kunt je afvragen of iemand die dit verslag heeft opgeschreven daadwerkelijk het concert heeft bezocht. Het ene cliché nog plichtmatiger dan het andere, hele stukken vrijwel letterlijk overgenomen uit – al even onnozele – stukjes die eerder op de dag verschenen. Tropenhoed, hoe kóm je er bij? Juist ja, dat had Raatgever in het AD al neergepend. En hoezo zijn “we” vijftig jaar geleden verliefd geworden op Bob? Wat een gebeuzel, nota bene van een jongedame die nog geen dertig is. Bespottelijk dat iemand een toon aanslaat die namens het hele publiek moet spreken. Ik heb namelijk helemaal niemand gesproken die het bovenstaande zou onderschrijven. Deze zogenaamde ‘recensente’ heeft een paar zure stukjes over Bob Dylan-concerten (een goede traditie in de NL popjournalistiek) bij elkaar geraapt, de meest domme passages er uit gezocht, en het op 3HAVO niveau opnieuw uitgeschreven. Dan heb je er verdomd weinig van begrepen. Voortaan lekker thuis blijven dus.
Wat een hoogmoedig en dom stukje! Het onbenul druipt er van af. Wat een niveau.
Ben je er überhaupt wel zelf geweest? Volgens mij heb je de AD-recensie overgeschreven… Pff aanfluiting dit.
dit was een buitengewoon goed concert. ondanks wat jij beweert; daar was helemaal geen discussie over. als je niets van dylan snapt moet je het ook niet gaan recenseren.
tip 1 voor jou : verdiep je inje onderwerp. tip 2 : volg een cursus schrijven. tip 3 : als dat niet lukt; gewoon lekker naar coldplay of ronnie flex gaan. domme muziek, kun je mooi domme stukjes over schrijven. succes ermee.
Dus omdat jij vindt dat een concert goed was, mag er geen discussie over zijn? Lekker pedant ook: “Als je niets van Dylan snapt, moet je het niet recenseren”. Sneu mannetje ben je. Recensie is ook gewoon prima geschreven, zowel inhoudelijk als taaltechnisch. Maar goed, jouw (gebrek aan) hoofdlettergebruik geeft sowieso al aan dat je van tekstschrijven bijzonder weinig verstand hebt.
Ontopic: vergeleken z’n laatste shows leek Bob er in elk geval wat meer zin in te hebben. En dat krakerige heeft wel z’n charme. Maar verder: leuke recensie.
blijft staan dat dit werkstukje regelrecht is afgekeken van publicaties in andere media.
Omdat de recensent ook zag dat Dylan een hoed op had? En “Hij zingt als een blaffende zeehond met ontstoken keelamandelen” is toch niet hetzelfde als “Dylan kraakte opnieuw als een verkouden zeehond door de microfoon”? Dat beide schrijvers toevallig hetzelfde dier hebben gekozen om Bob’s wat minder subtiele stem te omschrijven, zegt niets. Verder is er niks dat overeen komt. Je bent gewoon zuur omdat iemand iets negatiefs over je held zegt. Tragisch.
neemt niet weg dat het is afgekeken. tenenkrommend slecht afgekeken ook nog. een tropenhoed, kom op zeg. bespottelijk dat je zo iets bespottelijks ook nog over gaat schrijven. check dan in ieder geval eerst wát je overschrijft.
Zo zo, de Bob Dylan fanclub is uit z’n kelder komen kruipen merk ik! Een kritisch woordje over hun vervallen held en de een na de ander komt aan met totaal onzinnige en onterechte opmerkingen als ‘stukken overgeschreven’ en ‘havo 3-niveau’ – en heb je überhaupt wel een idee wat een recensie is? Een goed onderbouwde mening over een show of album. Daar kun je het mee eens zijn of niet, maar de punten die de recensente (zonder aanhalingstekens ja, dapper anoniem katertje) aanhaalt, snijden zeker hout. En het is gewoon zo dat Bob op z’n ouwe dag als een verlepte kraai klinkt, als je dat niet hoort, dan moet je misschien de oude kaas uit je oren halen.
haha inhoudelijk net zo’n goede reactie als de recensie
En allebei al een stuk inhoudelijker dan jouw gebazel ;) Ga lekker fanboyen, jij!
uhuh
Wat een aanfluiting.
Je vraagt je af waar hij het nog voor doet. Voor het publiek doet hij het zeker niet.
Een aantal feitjes over het concert:
• Voor het concert geen muziek waardoor het akelig stil was
• Geen enkele communicatie met het publiek
• Instrumenten waren niet altijd even goed afgestemd
• Solo’s van gitaar tegelijk met de piano “solo’s” van Dylan, waardoor beide niet uit de verf kwamen
• Geen back-up zangers om de onverstaanbare Dylan te versterken
• Meerdere keren onverstaanbaar
• Setlist met voornamelijk nummers van Tempest
• Oude bekende nummers op totaal andere wijze gespeeld (soms zelfs onherkenbaar; Blowing in the Wind)
• Weinig creativiteit in het eindigen van elk nummer
• Geen energie in het optreden van beide Dylan en de band
• Geen bedank-woord aan het eind
Jammer dat dit het beeld is wat ik nu van Bob Dylan heb
Dat is jammer voor je, echter, ieder punt dat je noemt had je van tevoren kunnen weten. Achtergrondzangers? Tja, het is nu eenmaal geen Sting, of Adele. Nooit geweest ook trouwens. En de nummers van Tempest vond ik persoonlijk buitengewoon sterk, beter zelfs dan op de plaat.
Als je je er wat meer in had verdiept, had je er misschien meer van kunnen genieten, of kunnen besluiten niet te gaan. Immers, achteraf je gal spuwen is wel heel makkelijk, omdat je gewoon had kunnen weten wat er komen zou.
Wat betreft ambiance ben ik het overigens volledig met je eens. Wat een rotzaal. Dat doet een concert geen goed. Ik heb me ook zeer gestoord aan die idioot blazende airco, het leek wel een koelcel.
Maar een aanfluiting? Nee hoor, zeker niet. Verkeerde verwachtingen, dat wel.
Om even te reageren op de ‘als je je erin had verdiept’ en of het een aanfluiting was ja of nee.
Ik heb als twintiger op het conservatorium Bob Dylan behoorlijk leren te waarderen voor zijn iconische plek in de muziekgeschiedenis, en zijn prachtige spel met woorden. Ik ging gisteren daarom ook vol verwachting naar de Afas zaal om hem te zien.
Echter, de band die gisteren om hem heen stond klonk totaal niet strak en Bob Dylan was nauwelijks te verstaan. Waar was de woordkunstenaar die ik bewonder? Er was zoveel meer uit deze show te halen op creatief, muzikaal en artistiek gebied.
ik heb veel ‘oude’ artiesten live gezien die WEL de zaken om hen heen geprofessionaliseerd hadden en wat fantastisch was om te zien en te horen. Ik had Bob Dylan graag op dit lijstje willen toevoegen.
Ik ben het daarom geheel met Seth eens, dit was een totale misser.
Kwartiertje youtube en je had precies geweten waar je aan toe was. Had je honderd euro voor je ticket gescheeld. Inderdaad kun je je beter eerst even verdiepen voor je zo’n (te) duur ticket koopt. Immers, verwachtingen die radicaal niet uitkomen, dat is natuurlijk standaard bij een Bob Dylan-concert. Nooit anders geweest, dat zou na vijftig (!) jaar geen verrassing meer moeten zijn.
Niettemin, oprecht jammer dat je de essentie kennelijk gemist hebt. Het was een heel behoorlijk concert, ondanks de beroerde accommodatie. Vorige week in Duitsland, in een veel kleinere zaal, kwam het geheel drie keer beter tot zijn recht. Wellicht verklaart dat het opmerkelijke verschil in toonzetting van de recensies in Duitse kranten en de Nederlandse.
Of zijn wij hier in NL gewoon zo vervelend, dat we meteen een potje moeten schelden als het ons even niet aanstaat?
Helemaal eens met recensiste, helaas is Bob niet meer wat hij geweest was. Jammer dat reacties van diehard fans zo zuur zijn: echte muziekkennis gaat verder dan blind vertrouwen en ontkenning.
Als mensen als Bob Dylan een parodie op zichzelf gaan worden, is het het beste deze liefdevol in bescherming te nemen. Het was gisteravond een vlak – bijna toonloos concert in een zaal die het einde van een tijdperk aankondigde. Jammer van de tijdloze muziek en teksten die hij – Bob – ons liet toekomen. Feiten zijn dan nodig om de realiteit onder ogen te zien.
Prettig om vanmorgen nog even zijn zang en gitaar te horen en te ervaren hoe hij eens was. Daarvoor gunde ik hem gisteren mijn applaus.
En dat is pas echt een sneu commentaar. Het einde van een tijdperk, mijn god. Uw tijdperk, dat van de babyboomers, is inderdaad bijna voorbij. Gelukkig maar. En godzijdank heeft dhr. Dylan zich nooit met U willen associëren. Toen niet, nu niet, nooit niet. Vijftig jaar heeft hij U verward en teleurgesteld, en toch gaat U er nog steeds naar toe. Naar Uw zogenaamde Voice of a Generation.
U weet dat er iets gebeurt, maar U begrijpt niet wat het is. En dat al vijftig jaar!
Juiste reaktie mr of miss Fura N. !, Wijs die boldheaded babyboomers de weg naar de concerten die ze wel begrijpen. Denk dan aan Joling of’n Froger evt. samen met nog wat toppers. Helder en verstaanbaar.Gegarandeerd vermaak.Doch Dylan vereist ’n geoefend oor en beproefde emoties,wars van geplaveide paden, wars van meelopers en napraters.Wars van klapvee doet Mr.Bob zijn performance met de beste band ever zonder concessies naar het publiek toe. Zijn danspasjes onderscheiden hem van menig tijdgenoot (als ze er nog zijn) Zijn stem als van ’n wijsgeer met vele generaties.
Als ’n vriend en ’n reisgenoot.Kortom , je kan ’n recensie schrijven of zoals ik nu doe maar ’n van Goch is ’n van Goch,’N Picasso ’n Picasso of ’n Da Vincy ’n Da Vincy en evenzo is Dylan al ’n tijdje Dylan en dit zonder dat hij ons iets verschudigd is….God bless you Bobby.