Royal Blood – How Did We Get So Dark?

Rockiconen als Gene Simmons (KISS) en Red Hot Chili Peppers-drummer Flea roepen al jaren dat rock dood is, maar gelukkig staat er regelmatig nog een (al dan niet relatief) jonge band op die dergelijke fossielen een flinke muzikale trap onder de aars geeft. Dat geldt zeker voor Royal Blood: twee Britse herrieschoppers van eind twintig die met z’n tweeën meer kabaal maken dan de gemiddelde metalband, maar die met hun titelloze debuutalbum uit 2014 ook nog eens bewezen uitstekende songs te kunnen schrijven. Songs die bovendien live het best tot hun recht komen. Dat bleek bijvoorbeeld tijdens Rock Werchter 2015, toen Royal Blood niet alleen tijdens hun eigen show het podium volledig afbrak, maar ook als vervanger van Foo Fighters het publiek voor een tweede keer met speels gemak inpakte. De vraag is natuurlijk: hebben we hier te maken met een eendagsvlieg die niet meer in zich heeft dan één prima plaat (kuch – Wolfmother), of zit er meer in het explosieve vat? Die vraag is rap beantwoord: getuige How Did We Get So Dark? zit het wel goed met de houdbaarheid van dit dynamisch duo. Catchy en hard zijn nog altijd de sleutelwoorden, maar zanger/bassist Mike Kerr en drummer Ben Thatcher tonen wel degelijk tekenen van ontwikkelingen op het gebied van songwriting – al moeten we daarvoor wel even geduld hebben. Goede songs zijn er genoeg. Neem bijvoorbeeld het lekker drammerig gezongen I Only Lie When I Love You, dat een grommende basriff combineert met een refrein waar de meebrulbaarheid vanaf springt. Over refreinen gesproken, ook dat van She’s Creeping is heerlijk: Kerr koppelt zijn gebruikelijke heldere, krachtige rockstem met een voorzichtige falset in deze bluesrocker waar collega-rockduo The Black Keys trots op zou mogen zijn. Hartstikke tof allemaal, en nummers als het titelnummer en de single Lights zijn livekrakers in de dop, maar de beste (en, misschien niet geheel toevallig, de meest afwijkende) songs staan op het tweede deel van de plaat, met het meeslepende, verrassend soulvol gezongen garagebluesrock-pareltje Don’t Tell en het heerlijk psychedelisch stonerrockende Sleep (Queens Of The Stone Age, anyone?) als absolute hoogtepunten. Juist dan bewijzen Kerr en Thatcher veel meer te zijn dan een Black Keys met ballen.