Het is de 38ste keer in Nederland en al de negende keer dat de reusachtige rockband The Rolling Stones in het heiligdom van Ajax een magische show weggeeft. En ja, dat kan de laatste keer zijn. Maar tot het zover is, staan Keith, Mick, Charlie en Ron lachend en levenslustig op het podium en geven ze je een waardevolle muziekles die je toch minstens één keer in je leven moet aanhoren.
Met de woorden ‘Please allow me to introduce myself’ opent Mick Jagger de feestelijke avond en ontketent hij overslaand dierengebrul uit mensen die al maanden, sommigen zelfs jaren, naar dit moment hebben toegeleefd. Maar de avond waarvan je wist dat die zou komen, is eindelijk hier. Onder luid locomotiefgehuil (“who whoooo”) zingt het publiek in de Johan Cruijff Arena mee als kippenvelopwekkend achtergrondkoor. ‘Hope you guess my name’, zingt Mick. Ha, in tegenstelling tot De Staat (ik heb nog nooit zo’n medelijden gehad met een voorprogramma) is het volledig nutteloos om The Rolling Stones voor te stellen aan het publiek of de bandnaam in felle letters van de schermen te laten spatten.
Waarom zou je de Stones nog live moeten zien? Daar zijn tientallen goede antwoorden op te verzinnen, maar de belangrijkste is: je moet ze live bewonderen nu het nog kan. Niet zozeer omdat ze al bijna tachtig jaar zijn en de kans groot is dat deze afmattende levensstijl een van de bandleden binnenkort fataal gaat worden, maar omdat we nooit in ons leven meer een dergelijke fenomenale rockband gaan meemaken. Nooit. In de ruim vijftig jaar dat de Stones hun kunstjes uitvoeren, regeren en domineren ze de muziekwereld al en is er geen band opgestaan die ook maar in de buurt komt van ze. Dat is de torenhoge vent die naast me staat en na elk nummer ‘lekker, Mick!’ schreeuwt, vast ook met me eens.
Losgerukte windmolen
Als een losgerukte windmolen loopt de immer charmante showman Mick zwaaiend over het podium, Ron Wood dartelt vrolijk achter hem aan, Keith Richards – die me doet denken aan zo’n trollenpoppetje van vroeger – kan niet stoppen met lachen en Charlie Watts blijft rustig met hangende mondhoeken achter zijn drumstel zitten – terwijl hij op zijn eigen karakteristieke wijze z’n drumstokken losjes tussen z’n vingers beweegt. Hij is de oudste van het groepje muzikanten dat zo als figuranten aan de slag kan gaan bij The Walking Dead, en dat is vooral te zien als Mick na Honky Tonk Women de bandleden in bijna vloeiend Nederlands introduceert en naar voren roept (en Watts lachend z’n fel oranje sokken laat zien). Maar wat maakt het uit? Niks. De Stones zorgen voor spektakel, spelen nog steeds strakker dan menig leeftijdgenoot en doen dat allemaal met bewonderenswaardig veel energie voor mannen van 70+. Ik durf te wedden dat frontman der frontmannen Mick Jagger al zingend met z’n heupen blijft zwiepen tot hij er ooit bij neervalt. En vervolgens gewoon vanuit z’n rolstoel verder blijft optreden.
De vier Engelse rockers draaien aan hun Rad van Miljoenenhits en spelen klassieker na klassieker. Na Tumbling Dice krijgen we Just Your Fool en Ride ‘Em On Down – twee covers die ook deel uitmaken van hun plaat Blue & Lonesome uit 2016 – en gaan we door naar het waanzinnige Paint It Black en Keith die Happy en Slipping Away zingt (niet op z’n allerbest en zuiver is het ook niet), zodat Mick even aan de beademing kan. Maar de avond neemt pas echt superieure vormen aan als de Stones na Miss You en vóór de toegift vijf duizendklappers ontsteken: Midnight Rambler, Street Fighting Man, Start Me Up, Brown Sugar en dan ook nog Jumpin’ Jack Flash. Wat een feest. Met Gimme Shelter (zonder Lisa Fischer) als onderdeel van de toegift, heb je na ruim twee uur meezingen nog weinig te wensen over. Ik heb de hele avond stiekem gehoopt op Under My Thumb en Can’t You Hear Me Knocking, maar you can’t always get what you want.
‘You make a grown man cry’, zingt Mick in Start Me Up. Volwassen mannen, vrouwen en zelfs meisjes van 27, Mick. Het vuurwerk dat tijdens de slotakkoorden van (I Can’t Get No) Satisfaction de lucht in wordt geknald, was helemaal niet nodig geweest. Een beetje roestig en elk jaar een stukje minder dynamisch, maar voor vuurwerk hebben de helden op het podium vanavond zelf wel gezorgd. Een onvergetelijke avond.
The Rolling Stones in de Johan Cruijff Arena
Gezien op zaterdag 30 september 2017
Foto’s: Mitchell Giebels
Meer over
6 Reacties
Even een dingetje: hoe was de geluidskwaliteit. Bij een vorig concert in de Arena was het geluid gewoon bagger.
Geluidskwaliteit in de Arena is en blijft bagger, bij welk concert dan ook ;-) Heel jammer.
Het geluid was prima als je zoals ik vooraan stond.
Ik zat achterin boven en vond de show GEWELDIG en t geluid prima ! Heb bij andere concerten van The Stones meestal vooraan gestaan en dan was t geluid ook PRIMA
Zou je nog recensies moeten schrijven over bands met leden boven de 25-30, kun je je ook afvragen.
Prima beschrijving van het concert. Als die hard stones fan kan ik heel goed leven met “kampioen’in de leeftijdcategorie!!
Dat zijn ze de laatste 50 jaar in elke categrorie geweest. Chappeau voor de totale show die ze nog brengen op deze leeftijd. Vooral een goede sfeer met veel publiek dat nog niet eens geboren was toen hun oprichter al was overleden.
Inderdaad: Vooraan was het geluid prima. Ik heb al heel wat concerten in die Galmbak gezien, maar op de plaast waar wij stonden prima, zelfs maar heel beperkte echo.