Bill Wyman – Drive My Car (recensie)

Het nieuwe soloalbum van ex-Stone Bill Wyman is eenduidiger dan de voorgangers en vooral heel relaxed

De solocarrière van Bill Wyman heeft zich vóór en na zijn afscheid van de Stones merendeels bewogen tussen drie polen: goedmoedige maar ook wat gezichtsloze rock (Monkey Grip, Stone Alone), vreselijke filmmuziek (Green Ice) en even enthousiaste als enthousiasmerende rock & roll en rhythm & blues oude-stijl (de rest). Drive My Car, niet genoemd naar de Beatles-klassieker, is wat eenduidiger want vooral heel relaxed.

Weinig voor de hand liggende keuzes uit het repertoire van John Prine, Bob Dylan, Chuck E. Weiss, Taj Mahal en de Enschedese Hans Theessink(!) worden afgewisseld met Wymans eigen composities, die opnieuw geen originaliteitsprijs verdienen maar daar ook geenszins naar hengelen. Op de beste momenten stuit Wyman ditmaal op een luie en toch swingende groove die J.J. Cale in herinnering roept (Dylans Thunder On The Mountain, titelnummer) of horen we bluesrock met maanzieke accenten (Bad News), waarbij zijn vocale beperkingen eerder ontwapenend dan storend werken.

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Bill Wyman en The Rolling Stones? Bekijk hier de speciale uitgave Ode aan the Stones, gemaakt door het team van Lust For Life!