Het is indrukwekkend hoe Rufus Wainwright in een kleine vijftien jaar zonder noemenswaardige hits of airplay een solide carrière heeft opgebouwd, waarbij alle concerten al maanden van tevoren zijn uitverkocht. Dat heeft de 39-jarige Amerikaan natuurlijk vooral aan zijn eigen talenten te danken. Maar zodra iemand als Carice van Houten het niet kan nalaten om veelvuldig aan te geven dat zij ‘stiekem toch wel een beetje verliefd op hem is’ en Elton John zijn collega ‘the greatest songwriter on the planet’ noemt, dan is er meer aan de hand.
Rufus Wainwright is een veilige keuze voor liefhebbers van de betere dramatiek. Zijn muziek gaat dieper dan menig ander singer-songwriter, waarbij meeslepende stijlvormen uit onder andere musical en klassieke muziek niet worden geschuwd. Rufus Wainwright transformeert melodrama en bombast in kunst en komt er – terecht – uitstekend mee weg. Bovendien laat zijn geaardheid het toe dat alle Carices op aarde hem openlijk de liefde kunnen verklaren. En alle Eltons overigens ook.
Diepgang
De verwachtingen in de Melkweg zijn hooggespannen. Zeker wanneer Rufus en band in het donker met het stemmige Candles openen en daarna met Rashida, Barbara en Welcome To The Ball bewijzen dat de gloednieuwe nummers uitstekend in zijn live-set passen, iets wat zij later ook met Perfect Man, Sometimes You Need en Montauk herbevestigen. Alle songs van Out Of The Game komen deze avond in volle glorie voorbij en het lijkt alsof ze al jaren worden gespeeld. Het zegt veel over de kwaliteit en diepgang van zijn recent verschenen cd.
Gemakzuchtig
Toch begint er halverwege de set langzaam iets te wringen. De presentatie van Wainwright tussen de nummers door is slap, bij tijd en wijle te flauw voor woorden en soms zelfs gemakzuchtig. Bij de aankondiging van de eerste twee, overigens schitterende Kate McGarrigle-covers – Saratoga Summer (gezongen door gitarist Teddy Thompson) en I Don’t Know (zang van Krystle Warren) – ontbreekt iedere emotie of een moment van bezinning (McGarrigle was Wainwrights moeder en overleed in 2010). Even later zegt hij bijna plichtmatig dat hij dan ook nog maar even een nummertje van zijn vader Loudon Wainwright III zal doen, waarna One Man Guy met schitterende harmonieën wel voor kippenvel zorgt.
Oranje schoenen
Opvallend genoeg duikt Rufus achter de piano (o.a Going To A Town) meer de diepte in, dan met gitaar en achter de microfoon. Terwijl de soulvolle en gevarieerde toonzetting van de Out Of The Game-liedjes zich er uitstekend voor lenen, worden we in de Melkweg helemaal niets wijzer over hun lading of diepere betekenis. Ja, Song For You is geschreven voor zijn partner Jorn Weisbrodt waarbij het ‘zo fijn is dat hij mee op tournee kan’ en Montauk gaat over dochter Viva, maar wat zij daadwerkelijk voor hem betekenen, horen we alleen in de songteksten. Wat zou er gebeuren als Rufus Wainwright met deze topmuzikanten en songs alle remmen los gooit, zijn hart uitstort en in woord en gebaar laat zien waar hij blij, verdrietig, kwaad of gelukkig van wordt? Nu moeten we het doen met flauwe grapjes over zijn oranje schoenen, maar Rufus Wainwright leren we er in de Melkweg niet (nog) beter door kennen.
Gezien op vrijdag 27 april 2012 in de Melkweg, Amsterdam
Foto: Luuk Denekamp
0 Reacties