Bob Dylan in Heineken Music Hall

Het moest een verademing zijn geweest voor wie opgestoken smartphones ervaart als een van de grootste ergernissen tijdens concerten: op verzoek van de artiest was het gisteren verboden om te filmen en fotograferen in de Heineken Music Hall. Met de telefoon in de zak gelaten konden concertgangers zich immers beter concentreren op de show die Bob Dylan daar gisterenavond weggaf. Wat zagen zij nu eens niet op het kleine scherm?

Dat de stem in niets lijkt op de Dylan van vijftig jaar geleden, weten we nu wel. Iedereen die de levende legende de afgelopen jaren ook maar een beetje gevolgd heeft, zal niet ontkennen dat de oneindig invloedrijke singer-songwriter inmiddels behoorlijk versleten klinkt. Zijn vocalen kraken aan alle kanten, af en toe komen ze aardig in de buurt van gerochel. De een vindt dat z’n charme hebben en blijft de 72-jarige zanger als een trouwe discipel volgen, de ander vindt het wel mooi geweest zo en luistert alleen nog naar de jongere Bob Dylan. “I used to care, but things have changed”, zoals hun voormalige idool herhaaldelijk zong in Things Have Changed.

Met datzelfde Things Have Changed doet Dylan de show in de Heineken Music Hall vanavond losbarsten. Redelijk verstaanbaar en met zijn aangepaste timing werkt hij zich door een levendige versie van het lied dat hem ruim tien jaar geleden een Oscar opleverde. Wie de teksten van de meester niet van buiten kent, moet zeer waarschijnlijk moeite doen om vervolgens She Belongs To Me, de klassieker uit 1965 die Dylan goed mogelijk over toenmalig vriendinnetje Joan Baez schreef, te herkennen. Datzelfde geldt later op de avond voor Tangled Up In Blue en Simple Twist Of Fate, beide van het monumentale album Blood On The Tracks (1975). Uw recensent, die toch alles van de man in de platenkast heeft staan, moet zelf overigens ook even nadenken voordat hij beseft dat het obscure, walsachtige Waiting For You door de zaal klinkt. Net als Things Have Changed is dit nummer afkomstig uit een film, in dit geval Divine Secrets Of The Ya-Ya Sisterhood (2002).

Jonge gezichten
Het werk van Dylan is tijdloos, wat blijkt uit het niet geringe aantal jonge gezichten in de uitverkochte HMH. Wellicht is dat ook voor een deel te danken aan het succes van de vorig jaar verschenen prachtplaat Tempest. Juist in dit nieuwe materiaal is Dylan behoorlijk op dreef. Zijn nog fellere vertolking van Pay In Blood voelt haast als een donderpreek wanneer hij gromt: “I’ve been through Hell, what good did it do?/You bastard, I’m supposed to repect you!”. Geholpen door zijn uitstekende vijfkoppige band klinkt Long And Wasted Years net voor de toegift eveneens fraaier dan op de plaat.

“4th Time Around!”, roept een mannenstem vanuit de zaal, alsof dat iets zal uithalen. Dylan is geen wandelende jukebox en speelt alleen wat hij zelf wil spelen. De meeste ‘hits’ ontbreken en dat is misschien maar beter, want het latere werk vanaf zijn zoveelste comebackplaat Time Out Of Mind (1997) past logischerwijs beter bij zijn huidige stem. Neem het oprechte en innemende Forgetful Heart van Together Through Life (2009), het hier zonder accordeon uitgevoerde Beyond Here Lies Nothin’ van dezelfde plaat, het jazzy Spirit On The Water van Modern Times (2006) of het spookachtige Love Sick van Time Out Of Mind. Dylans roestige stem geeft deze songs een extra dimensie, terwijl de toegiften All Along The Watchtower en Blowin’ In The Wind wat routineus aandoen.

Weinig te zien
Om terug te komen op de eerder gestelde vraag: wat fans tijdens het eerste van twee Dylan-concerten in de Heineken Music Hall te zien krijgen, is eigenlijk niet veel (ook al belooft het toegangsbewijs ‘in show and concert’). De zanger bevindt zich zoals gewoonlijk voor een groot deel van de avond achter de toetsen en wandelt soms naar de voorzijde van het podium om zich met niet al te veel beweging alleen op zijn zang te concentreren en op zijn harmonica te blazen. Verder wisselt hij buiten de aankondiging van de pauze geen woord met het publiek of zijn bandleden. Dat alles hindert niets. Songs van dit kaliber hebben nooit een introductie of toelichting nodig gehad en zo is het nog steeds.

Wie Dylans zang tegenwoordig niet meer kan verdragen, zal de avond echter als minder plezierig ervaren dan de vele fans die Tempest als zijn beste plaat in jaren bestempelen. Zoals die release vorig jaar voor de zoveelste keer duidelijk maakte en tijdens deze show voor uw recensent nog eens bevestigd wordt: Dylans stem is niet alleen de stem van zijn generatie, hij is immer relevant en heerlijk doorleefd.

Gezien op woensdag 30 oktober 2013 in de Heineken Music Hall, Amsterdam