Heb je het over goede livebands van de afgelopen vijftien jaar, dan hoort daar zonder twijfel Editors bij. Waar het bij de laatste twee albums steeds even wennen was aan de nieuwe ingeslagen route, bewandelt de band live al jaren een kaarsrechte weg. Namelijk die naar de top. Dat onderstreepten de indierockers dinsdagavond in de Ziggo Dome, zelfs met een net niet perfecte show, nog maar eens.
Even rustig opwarmen, dat is er niet bij voor Editors. Met Hallelujah (So Low) is het gelijk voluit gaan in de volgepakte Ziggo Dome. Het vuurwerk is direct op afspraak en de plaat dreunt tijdens het refrein geweldig door de zaal heen. Editors heeft tot nu toe op elk album een absolute liveknaller gehad: Munich, The Racing Rats, Papillon, Sugar en Marching Orders. In dat rijtje lijkt de opener van de avond zich direct aan te mogen sluiten.
Toch is er gevoelsmatig iets dat ontbreekt. Zanger Tom Smith lijkt enigszins gereserveerd, vooral in zijn stemgeluid. Waar hij normaal met zijn lage stem door elke vezel van je lichaam kan dringen, zingt hij nu net iets hoger. Bewuste keus of niet, het haalt het wapen uit zijn zo kenmerkende stem weg. Hierdoor blijft de muziek net wat meer rondom het podium hangen. Dit terwijl Editors een groep is die je nog bij je lurven kán pakken als je honderd meter verderop het festivalterrein een slappe friet oorlog staat te bestellen.
Flirten met techno
Overigens is er verder niets aan te merken op het optreden. Russell Leetch, Justin Lockey, Ed Lay en Elliott Williams vormen een geoliede machine achter hun frontman, die zelf ook regelmatig een instrument onder zijn hoede neemt. Met de nieuwste nummers lijkt het publiek toch wel wat moeite te hebben. Misschien zit het optreden net wat te kort op de release van het album Violence om alles voluit te kunnen beleven, de grootste diehards uitgezonderd. Dat de groep op elke plaat nieuwe invloeden probeert toe te passen, is inmiddels bekend en tijdens titeltrack Violence komt dat het best tot uiting. Het grootste deel van het nummer kan komende oktober moeiteloos op Amsterdam Dance Event terecht en er wordt zelfs geflirt met techno.
De overgang naar No Harm is fraai en dan breekt het blokje klassiekers aan met Lights, Blood, het eerder aangehaalde Munich en An End Has A Start. Dit wordt opgevolgd door het immer dreigende In This Light And On This Evening en Eat Raw Meat = Blood Drool. Toch ontbreekt gevoelsmatig nog steeds die laatste 1 á 2 procent. Of ben ik verwend doordat ze in 2016 op Rock Werchter gewoon nóg net wat beter waren? De gehoopte vocale verdieping komt bij Smith eigenlijk op een moment dat je het niet verwacht. Hij gebruikt het nieuwe blokje Nothingness en Belong om op te schakelen en je te omarmen. Direct daarop volgt Sugar, het nummer waarin alle facetten van zijn stem misschien wel het best samenkomen.
Met het alternatief ingeleide The Racing Rats en Ocean Of Night komt er dan net iets te vroeg een eind aan de reguliere set. Gelukkig blijft Editors niet heel lang in de kleedkamer en wordt de encore geopend met No Sound But The Wind. Tot voor kort kenden we alleen de liveversie van Rock Werchter en de demo, die beide een beetje verpest werden door de donkere albumopname. Op het podium van de Ziggo Dome dient zich een nieuwe variant aan. Smith begeleidt zichzelf op gitaar, wat in ieder geval een stuk aangenamer klinkt dan de Violence-versie.
Heerser
Bij Magazine gaan voor het eerst alle registers helemaal open. Smith straalt uit de heerser te zijn. Van het podium, van de zaal, van de garderobe, van de wc’s, van de stewards bij de uitgang. Met zijn volle lage stem en met zijn heerlijke theatrale armbewegingen leeft hij zich helemaal uit. Daarna wordt de automatische piloot aangezet voor het opgerekte Papillon. Dat klinkt misschien oneerbiedig, maar zo is het zeker niet bedoeld. Het is eerder ongekend dat je al 8,5 jaar een nummer hebt waarbij de complete zaal van A tot Z precies weet wat er gaat gebeuren en toch iedereen keer op keer gigantisch uit zijn dak gaat. Dat het geen moment raar is geweest dat Marching Orders sinds In Dream (2015) de positie van concertafsluiter heeft overgenomen, bevestigt de kracht van Editors.
De Britten staken dinsdagavond misschien niet in absolute topvorm – althans, niet twee uur lang – maar zelfs als Editors net niet top is, dan zijn hun concerten nog altijd steengoed.
Editors in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 27 maart 2018
Foto’s: Willie Kerkhof
0 Reacties